De kop is eraf. Ik ga bloggen. Ik vind het leuk mijn blog te beginnen met een citaat en deze als een rode draad door mijn blog te laten lopen. Een uitdaging voor mezelf om het verhaal wat boeiender te maken, zeg maar. We gaan het zien of dit lukt.
Het was nogal een ding om te starten want zit iedereen wel op mijn verhalen te wachten. Ik denk dat veel beginnende bloggers zich dat afvragen! Zo niet dan leeft het in mijn hoofd. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Ingrid en 47. Ben moeder van 2 kinderen. Een zoon van 17 en een dochter van 15. Aangezien de kids hun eigen leventje aan het opbouwen zijn en mijn man fulltime werkt wil ik iets wat geheel voor mezelf is. Ik ben volledig afgekeurd. Slechte rug, slecht lijf, gezond! hoofd. Ik moest wel iets voor mezelf gaan doen want anders word ik zo’n moeder die aan de deur gekluisterd zit te wachten tot de eerste van hun kroost thuis komt. Niet goed. Slecht zelfs. Ik heb het gevoel dat ondanks mijn handicap ik nog zoveel te bieden heb. Schrijven is voor mij een tweede natuur. Op de basisschool weet ik dat mijn leraar van de 6e klas (jaja ik stam nog uit het tot 6e klas tijdperk!!!) tegen me zei toen ik een kort verhaal inleverende “er komt ooit een Ingrid Saris boek in de winkel te liggen. Ga ervoor meisje. Je kunt het”. Dat is fijn als iemand op die leeftijd in je geloofd als niemand anders dat doet. Ik stam niet uit een gezin waar onderwijs een centraal iets was. Jammer. Voor iedereen een gemiste kans. Ik heb het later wel ingehaald door te werken en in de avonduren te leren maar ik merk nu mijn kinderen wel het “normale pad bewandelen” dat ik voor mijn gevoel wel degelijk iets gemist heb. Ik had graag gestudeerd, het studenten leven ervaren. Vrienden die dit wel hebben doorlopen zeggen dat dit overgewaardeerd wordt maar ondertussen hebben ze het maar wel mooi gedaan. Als ik nu het eerste stukje terug lees is het net of ik ontevreden ben. Laat duidelijk zijn dat ik dat absoluut niet ben. Het eerste boek moet er nog komen maar laat dit een mooie opstap zijn.
Verder vul ik mijn dagen met make-up. Ik vind het fijn er goed verzorgd uit te zien en heb dus mijn hele slaapkamer volstaan met foundations, oogschaduw paletten en alles wat daar bij hoort. Mijn man zegt vaak gekscherend dat het een uit de hand gelopen verslaving is. Misschien. Maar iets wat je zo’n fijn gevoel geeft kan toch niet verkeerd zijn. Toegegeven ik heb meer make-up dan dat ik in een heel leven op krijg en vraag me wel eens af waar deze koop woede vandaan komt. Misschien toch een stiekem gemis. Maar ik ben intelligent genoeg om hier een patroon in te herkennen. Wie weet komt dat nog. Maar ondertussen vind ik het heerlijk om de visagie van andere te verzorgen, mensen er op hun mooist eruit laten zien en soms is dit met bijna geen make-up en wil dit graag uitbreiden. Wie weet. Mijn make-up koop ik over het algemeen online bij @Boozyshop omdat uitgebreid shoppen er gewoon niet meer inzit en ik ben nog te trots om in de rolstoel te gaan zitten. Ook dit is een proces.
Ik heb al zoveel los moeten laten, denk aan werk -we waren 1,5 maand getrouwd en ik had net promotie gemaakt- door een simpele hernia, want daar is alle ellende mee begonnen heb ik nooit meer gewerkt. Ik heb vrienden zich zien ontwikkelen en andere banen zien krijgen. Zien verhuizen omdat door de andere banen dit binnen hun bereik lag. Ook nu zou je tussen de regels ontevredenheid kunnen lezen maar dat is het niet. Het is eerder verdriet dat ik me niet heb kunnen ontwikkelen zoals ik dat voor ogen had. Mijn manier van relativeren is ” het is een geluk bij een ongeluk”. Nee ik kon niet meer werken maar ik heb mijn kinderen op zien groeien. Heb elke dag bij ze kunnen zijn. Als ze ziek waren hadden we geen discussies in de ochtend wie zijn of haar baas ging bellen. Ze mochten bij mama op de bank blijven liggen en werden overladen met TLC en waren tevreden en gelukkig. Ik heb er altijd voor gewaakt ze niet “dood te knuffelen” , ze de ruimte te geven hun eigen fouten te maken. Net als hun vriendjes en vriendinnetjes samen naar school te lopen. Zelfstandigheid en empathie bij te brengen. En als ik ze nu op een afstandje bekijk denk ik dat het ons gelukt is. En laten we eerlijk zijn, moeder zijn is de meest verantwoordelijke, moeilijke 24/7 baan ooit. Ik weet niet hoe het was gelopen als mijn lijf mee was blijven doen, waarschijnlijk was ik ook blijven werken. Het is natuurlijk gek dat een vrouw een universitaire opleiding heeft genoten en dat alles in de kast zet omdat je een baby krijgt. Maar ik kijk wel eens om me heen en kan niet anders dan mezelf de vraag stellen “waarom nog aan kinderen begonnen “. Zo druk met hun baan, dure auto’s en natuurlijk allebei 1, elke gelegenheid op vakantie. “En de kinderen dan” vraag ik dan wel eens. Die kunnen toch naar de voor- tussen- en naschoolse opvang, krijg ik dan als antwoord terug!!!
Ik begin nu wel heel heftig voor een eerste blog. Het werkt heel bevrijdend om te blijven schrijven. Dus dat gaan we dan ook maar doen. Blijven bloggen, blijven schrijven.
Wat betreft mijn citaat, ik denk dat hij er inderdaad als een rode draad doorheen loopt. Ik heb moeten laten gaan wat was, mijn werk/carrière, ik accepteer dat ik door het laten gaan een moeder ben geworden en met het inslaan van deze nieuwe, spannende weg omarm ik wat komt…….
Ik vond dit zo’n sterke. Volgens mij zijn vooral vrouwen, vooruit vooral ikzelf dan, ben daar erg sterk in. Als ik een vraag krijgen kan ik niet gewoon “nee” zeggen ik heb het gevoel de vrager een verklaring schuldig te zijn. Beetje vreemd misschien, vooral ernstig irritant want 1. ik heb niet om de vraag gevraagd en 2. de tegenpartij heeft er geen bal mee te maken waarom ik negatief antwoord op een vraag. Het is niet dat ik het nooit heb geprobeerd. Tuurlijk wel. Maar dan had ik het “geluk” dat de vragende partij me aanbleef kijken omdat ze denk ik niet verwacht hadden dat ik “nee” zou zeggen, ik ga me dan ongemakkelijk voelen en het eind van het liedje is dat ik toch een soort van een uitleg geef waarom ik nee zeg en me later héél vervelend naar mezelf voel, omdat een nee!!! voldoende had moeten zijn. Is dit herkenbaar of ben ik de enige met die “tik”?
Voor jezelf opkomen, ook zo’n ding. Als je aan 10 van mijn vrienden zou vragen “Kan Ingrid voor zichzelf opkomen”, vrees ik dan ze allemaal JA zullen zeggen. Eigenlijk best ernstig dat mijn vrienden me dus waarschijnlijk niet goed kennen. Nou misschien 1 of 2 dan, maar dan houdt het wel op. Iedereen denkt dat ik die assertieve, meteen haar mening klaar hebbende vrouw ben. De grap is (?) dat die mening vaak pas achteraf komt. Als je me voor het blok zet zal ik op dát moment compleet dichtklappen en mijn mond houden. Thuis komt dan “ik had dit en dit en dit moeten zeggen”. Maar ja dan is de situatie al geweest en heb ik het gevoel dat het een afgesloten hoofdstuk is en dat ik achteraf geen oude koeien meer uit de sloot mag of kan halen. Maar is dat zo? Zou ik er, bijvoorbeeld een paar dagen of zelfs een week later, niet meer op terug mogen komen? Zou ik niet mogen zeggen “dat gene wat je vorige keer tegen mee zei daar heb ik nog eens over nagedacht en…. Of misschien dat jij het bent vergeten maar je hebt me daar toch écht behoorlijk gekwetst. Zou het toch niet verstandiger zijn om erop terug te komen later dan dat het gevaar erin sluipt dat het een eigen leven in je hoofd gaat leven en dat je misschien (onbedoeld) het hele verhaal uit zijn verband gaat trekken. Een confrontatie aangaan is ook heftig. Je brein maakt overuren op dat moment. Zelfs nu ik dit zit te typen kan ik van gisteren nog dingen naar boven halen waar ik over gezwegen heb maar waar ik nu nog steeds mee in mijn hoofd loop. Zou het toch niet verstandiger zijn om het op “tafel” te gooien zodat ik het uit mijn systeem kwijt ben. Ze zeggen dat olifanten een mega goed geheugen hebben. Ik denk dat ik er stiekem familie van ben. Ik kan nog situaties benoemen met naam, toenaam, tijd en vaak zelfs de plek en wat de persoon én ikzelf aanhadden. Zeker als dit situaties waren waarin er me zaken voor de voeten zijn gegooid die zó ongelofelijk onterecht en kwetsend waren. Ik ben heel benieuwd of iemand me hier een goed advies kan geven.
Gisteren bij de gezinstherapie is er een voorval besproken waar Robert en ik niet uitkomen. In de eerste instantie wilde ik er niet over beginnen maar blijkbaar had Anne er ook last van en die kopte hem erin. Mam, zou kopje het daar toch niet eens over hebben? Inge (de therapeut) vroeg Anne eerst of hen daar last van hadden en Anne bevestigde positief. Dus kon ik voor mijn gevoel niet anders (daar gaan we weer!!) dan de confrontatie aangaan en het erover te hebben. Ik moet eerlijk zijn dat de situatie gisteren veilig genoeg voelde om het erover te hebben. De therapeut in kwestie is geweldig en ik had het gevoel dat als iemand het ging begrijpen, dat zij het was. Ik wil niet inhoudelijk ingaan waar het over gaat omdat het iets is tussen Robert en mij maar de eind conclusie is dat we er nog niet uit zijn en er van beide kanten enorm veel boosheid en onbegrip zit. Wat ik vervelend vind aan dit specifieke geval is dat het zo gevoelig ligt en al speelt sinds de wereld draait (😏). We komen er niet uit. Omdat er een derde partij bij betrokken is wordt het alleen maar meer een precair onderwerp want net als Robert en ikzelf er een soort van manier hebben gevonden er mee om te gaan gaat de derde partij weer olie op het vuur gooien en is alle balans verdwenen. Wat ik wel lastig vind is dat nu zelfs de kids er last van hebben. We hebben altijd zo ons best gedaan om de kids hier niet mee lastig te vallen, zeker als onze gemoederen hoog op lopen. Dan merk je dat ze op een leeftijd zijn gekomen dat ze daar doorheen prikken en bepaalde, gevoelig zaken, feilloos blootleggen. Wat betreft het “ding” dat tussen Robert en mij instaat dat zal en moet besproken worden. Dit begint een etterend iets te worden en we zitten op een punt dat we beide niet meer toe willen geven. Lastig.
Even afsluiten met iets positiefs. Pakjesavond. In huize Pepers is de geheimhouding over De Sint natuurlijk al vele jaren niet meer aanwezig. Maar elk jaar vind ik het toch nog fijn om iets te doen. Ik maak voor alle drie een gedicht en ik koop een aardigheidje. In het gedicht beschrijf ik het hele jaar en ik kan het ook niet laten om te laten weten hoe ongelofelijk trots ik ben op mijn gezin en hoe ongelofelijk veel ik van ze hou. Iets wat ik ze nog dagelijks vertel. Elke dag zeg ik wel “Ik hou van je”. Het is niet een klef iets of een “zomaar” iets. Maar ik vind het belangrijk dat ze het weten en dat het tegen de juiste personen ook zeker uitgesproken mag worden. Als je het de hele dag roept vind ik het niet geloofwaardig meer. Je zegt ook nogal iets. Het zijn maar 4 woordjes maar daar zit (in mijn wereld) zo’n belangrijke boodschap en lading achter. Maar ik wijk af. Ondanks alles wat er speelt binnen het gezin of in de levens van ons ieder individueel zijn we nog steeds écht een gezin waarin alles gedeeld kan en mag worden. Er in geen zaken die niet besproken worden of besproken zijn. Meer dan eens zit Daan met zijn vrienden hier op vrijdag en/of zaterdagavond en zeker meestal in het begin zit ik daar even bij. Niet omdat ik dat nodig vind maar omdat de vrienden van Daan altijd wel iets te vertellen hebben tegen me of iets te vragen. Gistermiddag was Daan zijn vriend uit Elst hier (noem geen namen). Ik vind het fijn dat de vrienden van Daan zich zo op hun gemak voelen dat ze zelfs naast Robert op de bank liggen om mee Formule1 te kijken terwijl Daan boven zit te gamen. Ze hebben het soort van “thuis” gevoel. Precies zoals pap en mam het mij hebben geleerd. Ik vond het ook fijn dat Daan vroeg of deze vriend Tweede Kerstdag bij ons door mocht brengen. Deze vriend zijn omstandigheden zijn anders dan anders en ik heb hem letterlijk in mijn hart gesloten. Zo’n fijne gast. Laat ik duidelijk zijn dat Daan zijn twee andere beste vrienden (het is een geweldig groepje van vier) zeker niet voor hem onder doen. Niets is te veel. Als ze bij ons de avond hebben doorgebracht en ik kom ‘s ochtends beneden is alles opgeruimd. Daar hoor ik ook wel eens andere verhalen over 🧐. Al met al mag ik niet klagen en op een avond als pakjesavond (wij vieren het door omstandigheden vanavond) wil ik dit graag laten weten.
Rest mij nog iedereen een fijn weekend maar vooral een fijne Pakjesavond toe te wensen. Maak er een onvergetelijke maar vooral liefdevolle van. Dank je wel voor het lezen van mijn blog en tot héél snel. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Veel mensen die mijn blogs volgen weten dat eens in de zoveel tijd ik één persoon in het “zonnetje” zet. Tot mijn grote schaamte kwam ik er vanmorgen (door de spreuken van Pinterest) achter dat mama nog nooit op het erepodium heeft gestaan. Daar komt vandaag verandering in.
Lieve mam, waar te beginnen. Vanaf het moment waar mijn herinneringen beginnen sta jij centraal. Je was een moeder moeder. Zorgzaam, lief, geduldig, hulpzaam stond altijd voor andere klaar. Kortom een bijzonder mooi mens. Je betrok ons (Anita natuurlijk ook) overal bij. Was jij aan het koken, zaten wij op het aanrecht met een héél bot mes mee aardappels te schillen want we wilden je, Ehm voornamelijk ik (sorry zus) zo graag helpen. Als ik terugkijk naar foto’s van toen ik nog heel klein was, zie je met hoeveel vertrouwen ik je aankijk. Bij kinderen zie je dat meteen. Daar zit geen filter tussen die geven het je zoals ze het voelen. Je was een fantastische moeder. Is het altijd van een leien dakje gegaan, nee zéér zeker niet. Naar mate ik groter werd ging jij mijn rol als oudste dochter anders zien. Je had niet veel vriendinnen. Daar had je het veel te druk voor dus voor jou was het “normaal” dat je mij, je oudste, als praatpaal ging gebruiken. Dit klinkt te negatief maar laat het me uitleggen. De zaken die je met mij besprak waren in veel gevallen zeker niet voor mijn oortjes bedoeld. Mijn vroegste herinneringen gaan terug van rond mijn 6/7 jaar. Je deelde alles met me. Ik weet het gevoel van me zorgen maken om jou nog zo goed. Ik denk niet dat ooit is weggegaan. Dat was zo intens. Als kind voel je jezelf enorm verantwoordelijk voor je ouders en het maakt niet uit hoe oud je dan als kind bent. In mijn geval werkte het zeker niet mee dat ik vroeg wijs was en te “volwassen” voor mijn leeftijd. In de eerste instantie dacht ik dat het volkomen normaal was, de relatie die wij samen hadden en de dingen die je mij vertelde. Maar toen ik iets ouder werd en vriendinnen kreeg en door kreeg dat die niet de dingen wisten van hun moeder die ik wist van jou, begon er bij mij voor het eerst een gevoel van “klopt dit wel” te komen. Ik besprak dit niet, toen nog niet, want ik wist niet hoe en ik wilde je niet kwetsen.
Je hebt het van thuis uit zeker niet makkelijk gehad. Je was het tweede kind van een gezin van 12!! En zoals dat ging in die grote gezinnen vroeger moest iedereen mee aanpakken. Jij was daar geen uitzondering in. Je vertelde me dat er wel uitzonderingen waren binnen jullie gezin. Er waren luxe paardjes en werk paarden. En zonder enige twijfel hoorde jij tot de laatste. Het geeft je zeker gevormd tot de vrouw en moeder die je uiteindelijk bent geworden. Warm, lief, empatisch maar soms kort door de bocht en ongelofelijk hard voor jezelf. Ziek zijn en je hoofd laten hangen kwam in jou boek niet voor. Tot het moment dat je voor de laatste keer je ogen sloot ben je zo hard voor jezelf geweest. Daarover zo meer. Zo heb je ons ook groot gebracht. Doorgaan dat was de beste remedie.
Naarmate ik ouder werd veranderde onze relatie. Ik wilde je nog steeds “pleasen” maar niet meer ten koste van alles. Ik ging mijn grenzen aangeven en dat vond je lastig. Ik kon je niet uitleggen dat ik me niet zo zeer verzetten tegen jou! maar tegen de manier waarop je dingen deed of juist niet deed. Hoe kon ik je vertellen dat ik het soms fijn vond om bij vriendinnetjes thuis te zijn omdat die alleen maar de afwas moesten doen. De rest werd door hun moeders gedaan. Het was er altijd netjes en opgeruimd en dat was het bij ons zeker niet. Toegegeven je hebt altijd een moeilijk lijf gehad (dank je mam dat je dat hebt doorgegeven 😉), je hebt veel operaties gehad, veel op bed gelegen en daardoor moesten wij enorm veel doen thuis. En als we dat niet deden dan werd het een puinhoop want jij kon het niet. Er waren wel eens ochtenden bij dat ik naar school ging, de keuken een soort van ontploft leek, de huiskamer was niet beter, jij sliep nog en als ik op school kwam stelde mijn vriendinnen de vraag; zullen we bij jou theedrinken, jij woont het dichtste bij school. Ik gaf altijd een ontwijkend antwoord dat het dus niet kon, want ik wist hoe het huis eruit zag toen ik wegging en ik schaamde me kapot. Dat was ook het moment (rond 14) dat ik steeds minder en minder thuis was. Ik was altijd bij mijn paarden. Daar was alles simpel, ik hoefde niet na te denken over huishouden, opruimen 🧹 enz, ik zorgde voor mijn paarden, ging naar de renbaan, naar school en ik had voor mezelf een “eenvoudig” leventje gecreëerd. Dat je het daar héél moeilijk mee had zag ik en voelde ik maar ik kon niet anders. Nu er op terugkijkend kan ik me daar best een beetje voor schamen. Ik heb jou en pap wel eens gevraagd of ik een vervelende puber ben geweest. Jullie antwoordde altijd negatief maar mijn versie moet dan toch zijn dat het thuis wegblijven mijn manier van puberen was. Het loskomen vooral van jou mam, ik wist bij God niet hoe ik het anders had moeten doen. Ik ben nooit minder van je gaan houden maar ik moest wel loskomen. Is dat helemaal gelukt? Ik dacht van wel en toen werd papa ziek. Ik zat in mijn laatste jaar en zou examen doen. Op de dag dat jullie 20 jaar getrouwd waren kregen jullie te horen dat papa de grote K in zijn longen had. Op dat moment veranderde alles. Papa was ziek en liet me weten dat als hij er niet meer zou zijn ik goed voor jullie moest zorgen, Anita ging voor 6 weken naar Canada met oma om tante Marianne, haar en man en kinderen te ontmoeten. En de bergen sneeuw. Anita was dol op sneeuw ⛄️. En ik..ik bleef bij jou. Jij had verdriet, was ontroostbaar en ik was er om je op te vangen. Als ik er achteraf op terugkijk mam zit mijn boosheid die ik héél lang bij me heb gedragen in juist die periode. Er werd maar zo makkelijk van uitgegaan dat ik het wel op zou pakken. Alles… Het huishouden, het dealen met ieders verdriet, alles. Maar hoe moest ik dat doen ik was 16. Wat wist ik nou. Blijkbaar heel veel en stiekem net niet genoeg. Ik stopte met school en kwam fulltime thuis te zitten om jullie te helpen. Maar naar verloop van tijd ging jij weer werken, papa knapte wonder boven wonder op en ging zelfs weer werken en Anita deed wat Anita deed (het was me vaak niet duidelijk en ik vroeg er ook niet naar). Dus ik liet het maar zo. En ik…ik was 16 en huisvrouw. Ik zorgde voor een opgeruimd huis, deed de was, zorgde voor het eten enz. In al die tijd heb ik nooit het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Dit deed je toch voor elkaar. Maar na ongeveer 1,5 jaar begon het te knagen. Was dit het nou. Ik was 17 bijna 18 en….was dit het nou?
Heb ik dit ooit met je besproken. Nee, want ik wilde je niet kwetsen of tot last zijn. Maar uiteindelijk heb ik de “stoute schoenen” aangetrokken, me op een ochtend aangekleed, opgemaakt en ben naar het uitzendbureau gegaan. Héél zelfverzekerd 😏 ging ik tegenover de vriendelijke dame zitten en vertelde haar dat ik geen diploma’s had, nergens ervaring in behalve het runnen van een huishouden, ik wilde niet in de fabriek werken maar ik wilde een kantoor baantje van waaruit ik mezelf op kon werken door hard te werken en daarnaast te leren. De dame keek me aan alsof ze water zag branden en zei dat ze ging kijken wat ze voor me kon doen. Aan het einde van de dag belde ze me en vertelde dat ze een baantje voor me had in Vught, in jouw oude achtertuin notabene en ik kon dié maandag erop beginnen. Ik was door het dolle heen. Maar het moeilijkste moest voor mij nog komen, ik moest jullie gaan vertellen dat alles anders zou worden. Jij pakte het beter op dan papa. Die vond het heerlijk dat alles geregeld en opgeruimd was. Jij vond dat ik mijn pad moest gaan zoeken. En dat heb ik gedaan.
Door de jaren heen bleef je betrokken maar ik merkte dat ík! een armlengte afstand hield. Waarom wist ik toen niet, langzaam maar zeker wordt me dat nu pas duidelijk. In een korte tijd veranderde er veel. Ik leerde Robert kennen en wij woonde vrij snel samen. Anita haar verkering met Erik ging uit na ongeveer 6 jaar. Ik was mijn surrogaat broertje en jij de zoon die je nooit gehad had, kwijt. Er moest in een korte tijd snel geschakeld worden. Toen Robert en ik eenmaal samenwoonde groeide we langzaam weer naar elkaar toe. Jullie zijn vlak voordat Anita voor de eerste keer moeder werd wezen overwinteren in Spanje. Je vond het heerlijk maar wat heb ik je gemist. Ik weet nog dat we jullie op Schiphol ophaalde dat ik huilde toen ik je zag. Ik was zó ongelofelijk blij je weer te zien. En pap natuurlijk. Mijn mamaatje was terug. Nadat jullie terugkwamen veranderde er weer in een hele korte tijd veel zaken. Anita had tijdens de carnaval iemand leren kennen en voor het einde van dat jaar verwachte jullie jullie eerste kleinkind. Op dat moment besloot te je nooit meer te gaan overwinteren want je wilde geen seconde missen van het geschenk (want zo zag jij het) dat je werd gegeven. En zo geschiede het.
Je werd oma. Een hele andere kant van je kwam naar boven. Waar je jezelf bij ons weg kon cijferen, ging je nu, als het om de kleinkind(eren) ging , nog een stap verder. Dit hield niet op bij je eerste kleinkind. Uiteindelijk kreeg je er 4 en allemaal, écht alle vier, hebben in de keuken in de gootsteen “gebadderd”, kwamen meerdere keren in de week bij opa en oma en je gaf je alles. Zo gauw als één van de vier of allemaal binnenkwamen gaven je ogen licht. Ik ken geen oma die meer liefdevol oma is geweest dan jij. Dank je wel mam. Je hebt onze kinderen iets meegegeven waar ze de rest van hun leven op kunnen teren nl het gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Oma liefde 🧡 wel te verstaan. Tot over de dood heen is je liefde voelbaar mam.
Onze meningen verschilde wat betreft opvoeden. Ehm…wel en niet. Jij was van “alles moest kunnen” is was van de rust, regelmaat en reinheid. Nu mijn kids ouder zijn voeg ik me meer naar jouw standpunt maar dat komt omdat mijn kids “af” zijn nu. Ik (wij) heb(ben) nu een luisterende, adviserende misschien af en toe nog corrigerende taak. Bij jou is er nooit een verschil geweest. Ik heb het daar lastig mee gehad omdat ik je zo vaak niet begreep maar ik ben blij dat het besef op tijd kwam en dat we vlak voordat je je overstap maakte, alles uit hebben kunnen praten. Je laatste week bleek maar weer hou hard je voor jezelf kon zijn. Pap vatte het treffend samen “Je geest was té sterk voor je lichaam”. Daar had hij alles mee gezegd. Hadden wij het moeilijk, troostte je ons. Waar pijnlijk verzorging nodig was, klaagde je niet. Je sloeg je arm om me heen, haalde diep adem en onderging het. Wat een powervrouw ❤️🧡. Je was een bikkel mam. Ik ben er van overtuigd dat er in jouw leven dingen gebeurd zijn en dan met name in je jeugd die wij niet weten en waarschijnlijk te pijnlijk waren om over te praten. Nee, je hebt het niet makkelijk gehad. Daarom is het zoveel wonderlijk hoeveel liefde je kon geven. Hoe je altijd!!! voor iedereen klaarstond. Je was een bijzondere vrouw en ik kan nu met volle overgave zeggen dat ik trots ben dat JIJ mijn moeder bent.
We hebben nog kunnen zeggen tegen elkaar hoeveel we van elkaar hielden (houden want dat houdt niet op). Daar ben ik zo dankbaar voor. Toen je voor de laatste keer je ogen sloot waren er geen onuitgesproken zaken tussen ons. Daar ben ik blij om.
Fysiek ben je er niet meer maar ik voel je nog elke dag. Het rare is, als ik iets niet meer weet, vraag ik het aan je. Mam waar heb ik dat gelaten en dan laat ik het los. Later op de dag vind ik het altijd terug, soms meteen al (als het belangrijk is). Ik blijf er in geloven dat we een geweldige beschermengel hebben. Ik ken geen betere dan jij mam.
Ik lig nu met de griep op bed (geen Corona 😉) en vond dat het tijd werd dat ik jouw stukje af ging maken. Dag lieve, geweldige mam. Doe je pap de groeten. Liefs Je Oudste ❤️❤️❤️❤️❤️
Leuke quote als je er bewust en zelf voor kiest. Maar als je niet slaapt omdat je lichamelijke onhebbelijkheden zó aanwezig zijn wordt het toch een stuk minder leuk. Even een soort van week update.
Maandag heeft Anne groepstherapie van 15:00/16:30. Tot 2 weken terug ging ik altijd mee en zat ik dus letterlijk 1,5 uur te wachten. Nou weet ik altijd wel iets te verzinnen om me niet te vervelen dus ik vond het zeker geen opgave. Maar Anne wil toch zelfstandiger worden en heeft besloten voortaan met de trein te gaan. In het begin had ik daar een kriebelend onderbuik gevoel bij maar het vertrouwen dat alles goed gaat moet er zijn en het loslaten ook dus laat je je kind gaan. En natuurlijk gaat dat goed. Het is geen kind van 5 die je met een rugzakje op pad stuurt. Nou had ik maandag een off-dag. Wat snotterig, hoofdpijn en meer van dat soort leuke dingen dus ik kon thuisblijven. Beetje op de bank rondgehangen, niet te veel want dan roest ik vast en weer opstarten is dan een ware hel. Toen ik (lees het hele gezin!!) in april, ná de uitvaart van papa Corona kreeg was ik op alle fronten de nationale. Ik had Corona waar ik écht mega ziek van ben geweest maar door het lange liggen, wat natuurlijk door de omstandigheden niet anders kon, deed mijn lijf zéér zeker geen goed. Dus als het maar enigszins kan blijf ik op dag basis wel bezig.
Dinsdag kwam mijn rots in de branding, mijn hulp Nicole om mijn huisje aan kant te werken. We hebben het zo kunnen regelen dat ze nu elke week komt want om de week was niet ideaal. En dit werkt, tussen Nicole en mij werkt het. Is niet geheel onbelangrijk aangezien je, in de eerste instantie, een vreemd iemand in je huis toe moet laten. Meteen vanaf het begin is er vertrouwen geweest. Ik voel niet de behoefte om zaken op te ruimen of wat dan ook en het is dat het absoluut niet mag van de organisatie waar ze voor werkt maar anders zou ik met een gerust hart naar het ziekenhuis gaan en haar alleen in mijn huis laten. No problemo 😉. In de tijd dat Nicole er was kreeg ik het telefoontje waar ik eerder deze week over schreef en ik was blij dat ze er was. Ik was echt overstuur en was blij dat Nicole er was om in de gaten te houden dat er geen gekke dingen gebeuren. Om 10:30h zat haar tijd bij mij erop en ging ze weg. Ik heb mijn cursus Master je Inner-Medium weer vol opgepakt. Deze starte om 11:00h tot een uurtje of 13:00h. Het was een spannende ochtend want er stond op het programma dat we echt mediamiek contact gingen maken. Na wat bijgepraat te hebben was het tijd om er in te stappen. Één van mijn mede cursisten gaf aan behoorlijk nerveus te zijn. Kon ze het wel, wat als er niemand door kwam, wat als ze niet kon. Kortom op alle fronten spanning. Lisette stelde ons de vraag wie hier nog meer last van had en vervolgens gingen alle handen (natuurlijk inclusief die van mij) omhoog (we volgen deze cursus via Zoom dus we kunnen elkaar gewoon zien). Na een meditatie om onszelf energetisch te openen gingen we van start. Meteen leek ik te “verdwijnen” en Lisette had het in de gaten. In de eerste instantie hoorde ik Lisette op de achtergrond zeggen “Ingrid is al onderweg, ze heeft al bezoek en contact”. En dit klopte. Alle belevingen, gevoelens, waarnemingen al zijn ze nog zo subtiel moesten we uitspreken. We werden letterlijk door Lisette bij de hand genomen en door mijn beschrijvingen en waarnemingen bleek ik contact te hebben met de vader van een mede-cursist. Het was zó ongelofelijk bijzonder. Ik weet dat ik tot nu toe niet echt op mijn cursussen ben ingegaan. Ik wil geen vreemde gevoelens bij lezers oproepen maar we moeten toch allemaal wel concluderen dat er absoluut meer is tussen hemel en aarde. Het was een geweldige, magische ochtend. Dank je wel lieve Lisette voor je wijsheid, je empathische vermogen, je begrip, je geduld gewoon voor wie je bent. Je gaat op dit moment zelf door een zware tijd dus ik heb veel respect voor alles wat je voor iedereen blijft doen. Na deze ochtend was ik op. Ik was doodmoe. Maar ik durf overdag niet te gaan slapen want mijn nachten zijn al zo belachelijk kort dat ik niet het risico wil lopen dat ik helemaal niet slaap. Want wat duurt een nacht lang als je weinig tot niet slaapt. Ik had verwacht, omdat het zo’n emotionele dag was geweest waarin ik veel heb gehuild en veel heb beleefd en gevoeld, dat ik redelijk zou kunnen slapen. Maar niets was minder waar. Ik heb wel 3,5 uur aan één stuk geslapen om daarna van Netflix en PrimeTime weer mijn beste vriend te maken. Natuurlijk zak ik dan af en toe weg maar dat mag geen naam hebben. Dus toen ik op woensdagochtend aan de dag begon was ik gesloopt.
Maar op woensdag had ik een koffie-date met Suzanne. Suzanne heb ik leren kennen via Anne omdat ze allebei in de musicalgroep Werk In Uitvoering zitten. Er is een enorme klik tussen ons. Suzanne is een lief, mooi, gevoelig, empatisch mens. Ik ben enorm dankbaar dat ik haar heb leren kennen via Anne. Er zitten in die groep sowieso veel leuke mensen. Eefke is zo lief en leuk. Als ik een rot humeur zou hebben en ik zou 10 minuten met Eefke doorbrengen is het rot humeur weg. Haar ogen twinkelen, ze heeft een enorme prachtige lach en een geweldige persoonlijkheid. Zo zie je dat als je jezelf openstelt, de juiste mensen op je pad komen. Heel bijzonder.
De week was doormidden en het werd donderdag. De dag van de MRI uitslag. Ik was niet echt nerveus voor de uitslag maar had een voorgevoel dat eruit zou komen dat het inderdaad niet best was maar dat Dr Brouwers er niets aan kon of wilde doen. Ik had het helaas helemaal bij het juiste eind. Er zit inderdaad een behoorlijke uitpuiling aan de rechterkant in mijn nek en daar zouden aan de linkerkant van mijn arm bepaalde klachten bij horen. Ik heb allerlei klachten maar niet de bijbehorende. De operatie die hier eigenlijk bijhoort is de hernia weghalen en kunstbot plaatsen tussen de tussenwervelschijven maar dit is een operatie die niet geheel zonder gevaren is. Dat is niet één operatie. Elke operatie is riskant. Maar omdat mijn bijnier niet werkt dien ik van A tot Z met medicatie 💊 ondersteund te worden. Normaal zou je lichaam helpen om je bijvoorbeeld wakker te laten worden van de narcose, dat doet mijn lichaam dus niet. Best spannend toch? Niet ideaal maar als het niet anders is. Maar als het dan niet per se hoeft….. Dr Brouwers heeft precies verteld waar ik op moet letten en als ik die klachten krijg dien ik meteen contact met hem op te nemen en gaan we alsnog een plan maken maar voor nu….geen operatie. Het is eigenlijk gek hoe moe je kunt zijn van een bezoek aan een specialist. Ik had natuurlijk weer niet goed geslapen dus ik denk dat ik inmiddels wel kan spreken van chronische vermoeidheid. Dus op weg naar huis merkte ik een vermoeidheid van me meester maken die echt mega was. Robert heeft dit weekend een mannenweekend in het huis van vrienden in Frankrijk. Eigenlijk had hij woensdagavond al willen gaan maar uiteindelijk heeft hij besloten om toch mee te gaan naar Tilburg voor de uitslag met als gevolg dat hij vanmorgen pas vertrok. We hebben het er samen goed over gehad en Robert had van mij best woensdag al naar Frankrijk mogen gaan. Dan had ik hem gewoon gebeld en had hij het gesprek met Dr Brouwers zo kunnen volgen maar zijn voorkeur was om er toch persoonlijk bij te zijn. Gaf ook een goed en vertrouwd gevoel.
Dus de ochtend begon vanmorgen (vrijdag) om 05;00h na ongeveer een uurtje of 3 te hebben geslapen. Robert zou om 05:45 vertrekken want dan zou een vriend hem ophalen. Na wat opruimen, bedden opmaken, opfrissen en aankleden was het tijd om te gaan sporten. Ik ga niet naar Basic zoals Daan want daar is geen begeleiding en dat durf ik met mijn lijf niet. Dus nu ben ik begonnen bij FitnezzPlaza hier aan het einde van de straat. Mijn hele programma staat op mijn armbandje. Ik houd het plaatje voor de lezer, de apparaat stelt zichzelf in en ik kan aan mijn oefening beginnen. 8 Oefeningen voor elke spierpartij één. Ik maak de ronde 2 keer. Ik begin met 10 minuten fietsen om op te warmen, doe mijn oefeningen 2x en eindig met 15 minuten fietsen. Daar ben ik ongeveer 1,5 uur mee onderweg. Moe en voldaan ging ik naar huis. En voor het eerst sinds een hele lange, lange tijd was ik de hele dag alleen thuis. Tot zeker 21:30h . Toen kwam Anne thuis en we hebben samen animes (Japanse “tekenfilms”) gekeken en sushi gegeten. Het was heerlijk, ontspannen en weer even zoals vroeger. Anne was tegen 23:30h zo moe dat het bedtijd was want zaterdag en zondag zijn de werkdagen.
Ik had deze blog gisteravond nog willen uploaden maar ik was zo moe dat ik niet meer las wat ik typte. Dus nu het laatste stukje. Het was weer vroeg deze ochtend. Ik lag om 01:00h op bed. Daan was gaan stappen in Nijmegen na zijn colleges en was om 00:30h thuis ik wacht altijd tot de laatste binnen is en sluit dan af. Al wordt het 04:00h ik ben wakker. Een ik-dingetje. Ik kan niet rustig in slaap vallen als ik niet zeker weet of iedereen veilig thuis is. Na een korte nacht, om 04:30h was ik alweer beneden want mijn lijf wilde gewoon niet meer liggen, was te pijnlijk, is het weekend begonnen. Daan moest om 08:45h beginnen en omdat het enorm regende en ik Anne altijd naar haar werk breng heb ik mijn schoenen aangetrokken en Daan naar zijn werk gebracht, net Anne naar haar werk gebracht. En nu ligt de dag voor me open. Vreemd om tijd voor mezelf te hebben. Dat ben ik zo niet meer gewend. Ik zou kunnen proberen te gaan slapen. Oh wat zou dat fijn zijn maar ik weet zeker dat ik dan vannacht helemaal niet slaap maar mijn ogen branden letterlijk in mijn hoofd zo moe ben ik.
Nou genoeg geklaagd. De dag ligt voor me en ik ga er iets van maken. Eerst een beetje opruimen, dan met make-up 💄 spelen, boodschapjes doen en dan een serie kijken.
Inmiddels heb ik een hele tijd met een lieve vriendin zitten appen dus er is alweer een half uur voorbij. Nou ga ik iets doen. Oja en de kids natuurlijk weer ophalen. Dus een vol dagje. Een heel fijn weekend iedereen. Dank je wel voor het lezen (als je het tot het einde hebt volgehouden) en tot snel. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Gezellig een sushi 🍣 avondOverzicht van deze week. Oja Dappie mist het baasje enorm ❤️
Ik ga eerst even beginnen met een korte terugblik op mijn laatste blog. “Roses are sad, voilets are crying. I’m happy outside but inside I’m dying”. Ik heb deze blog op 27 oktober geplaatst en heb daar uiteenlopende reacties opgekregen. Ik wil even één ding duidelijk maken en dit heb ik ook in mijn vorige blog gezegd; alles wat ik post is mijn! mening en nooit bedoeld iemand te kwetsen of aan te vallen. Dat heb ik gezegd. Wat ik lastig vind is dat ik reacties kreeg die ik in de blog heb besproken zoals bijvoorbeeld dat “vrouwen zich moeten kunnen ontwikkelen, we daardoor een voorbeeld zijn voor onze kinderen enz. Uit de reacties maakte ik op dat ik hier geen voorstander van was. Dan moet ik toch tot de conclusie komen dat mijn blog niet goed gelezen is want ik schrijf en ik citeer: ik zeg NIET dat we terug moeten naar de jaren ‘30, vrouwen thuis aan het aanrecht en manlief werken. Vrouwen leren door en laten ons zien dat wij (ik bedoel dan vrouwen) op vele fronten zeker niet voor mannen onder doen. In tegendeel. Ik kan mijn hele blog wel over gaan typen maar ik zeg lees hem nog eens goed en ga het gesprek dan nog eens aan. Het zijn mijn woorden en gedachten die ik heb gedeeld en het laatste wat mijn bedoeling is geweest, is dat iemand zich op een verkeerde manier aangesproken heeft gevoeld. Ik zeg genoeg 😉❤️
Het citaat van mijn blog deze keer vind ik zelf een heftige. Omdat het een onderwerp is wat me héél na aan het hart ligt. Iedereen die me kent weet dat ik niet iemand ben die ruzie maakt. Het zit niet in me en ik zie het nut er niet van in. Dat wil niet zeggen dat als ik het ergens niet mee eens ben ik geen reactie zal geven, tuurlijk meestal wel. Zéker als het over mijn kinderen gaat dan ga ik geen discussie uit de weg. Maar als ik voel dat de situatie uit de hand dreigt te lopen ben ik over het algemeen degene die uiteindelijk haar mond houdt. Ten eerste omdat ik confrontaties heel lastig vind en ik wil niemand kwetsen. Maar soms zijn er mensen die het nodig vinden om me keer op keer wél te kwetsen en niet zo’n beetje ook. En keer op keer kies ik er dan voor om in de eerste instantie mijn grens aan te geven maar als ik het gevoel krijg dat ik tegen een “5minuten brandvrije deur aanloop” kies ik toch meestal weer het pad van “omdraaien en weglopen en géén ruziemaken”.
Mijn blogs worden meer dan eens in een soort van cryptische taal geschreven omdat ik heel graag iets wil vertellen of ergens over wil praten maar geen namen wil noemen omdat ik dat niet sjiek vind. Zeker als ik weet dat, dat de persoon in kwestie waarover ik mijn blog schrijf mijn blog niet leest en zichzelf niet kan verdedigen. Dat is niet netjes. Maar een telefoongesprek zó met een gestrekt been in gaan en zó ongelofelijk in de slachtofferrol gaan zitten dat elke vorm van communicatie onmogelijk wordt, is ook alles behalve netjes te noemen. Gisteren had ik dus zo’n telefoongesprek. Een gesprek die bij mij alles op zijn kop heeft gezet. Er werd me verteld dat de problemen waar we mee kampen binnen ons gezin een direct gevolg zijn van mijn opvoeding, ik blijf te lang in zaken “hangen” (klopt, ik onthoud ontzettend veel. Maar dat doen veel vrouwen, dat is onze kracht 🤗) en ben bitter en kan niet vergeven. Dat kwetst me. Me uitmaken voor bijna een slechte moeder is iets wat ik niet makkelijk zal vergeten. Ik maak fouten, wie niet? Maar de verwijten die ik gisteren in een 45 minuten durende tirade naar mijn hoofd heb gekregen waren echt te veel van het “goede”. Soms denken mensen (sommige mensen en bijna altijd dezelfde mensen!!!) dat ze alles maar kunnen zeggen en dat daar geen consequenties uit voortvloeien maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben rustig gebleven gisteren, heb woorden weggeslikt want ik wil mensen niet kwetsen maar mijn limiet is bereikt. Ik heb mij kids geleerd mensen met respect te behandelen maar op het moment dat er geen wederzijds respect is hoef je jezelf ook niet keer op keer op je kop te laten zitten. Als ik naar mijn kids kijk luisteren zij beter naar mijn woorden dan dat ik zelf doe want om welke reden dan ook, ik laat me wel op mijn kop zitten, laat de meest stinkende vissen naar mijn kop smijten en ga vervolgens een week later op de koffie of verjaardag. Waarom? Omdat ik geen ruzie wil/kan maken. Ik wil geen dingen zeggen die bij andere mensen stinkende wonden kan achterlaten. Ik denk echter dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik eens voor mezelf moet kiezen, eens lief moet zijn voor mezelf en bepaalde boeken moet gaan sluiten. Het kan namelijk nooit de bedoeling zijn dat een ander alles maar tegen me kan zeggen, ik letterlijk extra medicatie moet gaan slikken omdat mijn stress-level te hoog wordt en ik er ziek van word om vervolgens een appje te krijgen van de persoon in kwestie met daarin de woorden “we beleven dingen anders, ik wil er niet meer over praten, het is klaar”. Hé maar dat is lekker makkelijk. Jij bent het kwijt, ik heb een bak stront over me heen gekregen en omdat je weet dat je fout zit en ik morgen verhaal wil komen halen me zo’n appje sturen. Nee, dat is zelfs voor mij niet oké?
Maar wat dan nu? Want als ik morgen na de uitslag in het ziekenhuis wél verhaal ga halen, weet ik dat ik me niet in kan houden. Er is nu teveel en er zijn teveel lelijke, slechte dingen gezegd die ik niet zomaar aan de kant kan schuiven. Dus ik kan weer de “betere” zijn in dit verhaal en mijn trots weer aan de kant zetten, het “vergeten” en weer net doen of alles niet gezegd is. Maar dat is het wel en ik heb er last van en niet zo’n beetje ook. Had ik dit verwacht? Jazeker want het is niet de eerste keer. In de loop van de tijd zijn dit soort zaken al meer dan eens gebeurd en altijd heb ik het naast me neer gezet en heb ik net gedaan of er niets aan de hand was. Want Ingrid maakt geen ruzie en ik wil al helemaal niet iemand zijn die andere mensen kwetst maar iedereen heeft eens grens…en die is nu bij mij bereikt. Ik kan dit niet meer. Dit “gevecht” houdt nu op want als ik dat niet doe, als ik die angel er niet uittrek ga ik er zelf aan onderdoor en dat kan nooit de bedoeling zijn. Daar ben ik, raar omdat over jezelf te zeggen maar ja iemand moet het doen, te goed voor.
In mijn citaat staat “want zelfs in woede en verdriet kom je tot de conclusie; zó belangrijk was het niet” maar zó belangrijk is het in dit geval wel. Nee ik ga geen ruziemaken of bedoelde kwetsende dingen zeggen maar voor één keer ga ik voor mezelf opkomen en zeggen genoeg is genoeg. Het is klaar, ik ben klaar. En ik denk dat ik dan rust krijg. En als ik iets een beetje nodig heb is dat het “rust”. Wordt vervolgd…….
Als afsluiter even iets anders. Vorige week donderdag heb ik een MRI van mijn nek laten maken. Morgenochtend krijg ik de uitslag. Ik ben niet nerveus. Het kan twee kanten op óf er wordt geopereerd en dan even de vraag welke operatie óf ze kijken het nog even aan. Wat het ook wordt, het is goed. Natuurlijk hoop ik dat ze er iets aan gaan doen want de hoofdpijnen zijn bijna niet meer te doen en zó veelvuldig aanwezig dat ik het hier thuis niet eens meer benoem want ik wil niet zeuren. Het gevolg is wel dat ik om 19:30 mijn dag erop heb zitten en vaak rond die tijd naar bed ga. Beetje bij beetje merk ik dat mijn lichaam écht aan het inleveren is en het gaat met grotere stappen dan ik zou willen. Ik vecht door, ik ga door en ga zeker niet bij de pakken neerzitten maar oh wat is mijn lijf me dankbaar als ik eens niets doe om vervolgens weer hevig in opstand te komen als ik weer wél iets doe. Ik kan die balans maar niet vinden en ik kan geen “nee” zeggen. In mijn hoofd kan ik alles dus ik verwacht van mijn lichaam dat die gewoon met mij hoofd meegaat. Ik hoef niet uit te leggen dat mijn hoofd en lichaam méér dan eens hevig in conflict zijn 😉😉.
Ik ga nu écht afronden. Het is weer woensdag dus Anne moet om 17:00 werken en ik vind het fijn als ze voor die tijd gezond heeft gegeten. Dus dat ga ik nu doen, voor het eten zorgen. Lekker burgerlijk maar vooral met heel veel liefde en aandacht. Dankjewel 🙏🏻 lieve allemaal voor het lezen. Het was weer een cryptische deze ronde en ik denk dat de mensen die me goed kennen écht wel weten waar ik het over heb maar verder laat ik het zo. Wel zo netjes, een soort van je hart luchten maar niemand kwetsen. Zouden meer mensen moeten doen. Tot snel. Héél veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Heftig citaat maar niet één die betrekking heeft op mij. Ik ga door de heftige periode maar gelukkig ben ik van nature een “het glas is bijna vol” persoon dus ja soms wankel ik maar ik vind altijd op tijd mijn balans weer.
Dat gezegd hebbende heb ik dit citaat wel ergens om/voor gekozen. Vanmorgen zat ik de krant te lezen (Brabants Dagblad van maandag) en daar stond een stuk in, in het regio gedeelte over twee strijdbare jonge dames die drie uur lang op een krukje gaan staan voor een goed doel op 30 oktober a.s. Het goede doel heet “The Last Man Standing”. Vera (komt uit Oss) en Floor (komt uit Nijmegen) organiseren de Nijmeegse tak van een landelijke actie om aandacht te krijgen voor jongeren met psychische problemen. Ik zal helemaal onderaan de blog een foto plaatsen met het artikel (ik hoop dat ik niet in de problemen kom hierdoor. Mag dat eigenlijk een foto bijvoegen?. Nou ja voor latere zorg) dan kunnen jullie het artikel waar mijn blog op gebaseerd is zelf lezen.
Jongeren met psychische problemen iets waar we in ons huishouden ook iets van weten. Het is alleen schrikbarend te zien en te horen hoeveel jongeren er op dit moment kampen met deze klachten in meer of mindere maten. Ik heb in een eerdere blog weleens gezegd dat ik me niet meng in politieke discussies en daar sta ik nog steeds achter. Daar zijn blogs niet voor en ze zijn daar in Den Haag beter in dan ik maar als moeder maar ook als een empatisch mens maak ik me wel zorgen. De groep jonge mensen die nu worstelen is wel de groep mensen aan wie wij later het stokje over gaan dragen. Het is een zorgelijk idee dat we ze nú al niet voldoende kunnen begeleiden en/of helpen om mentale gezonde jonge volwassenen te worden. Waarom deze jongeren tegen zaken aanlopen is voor ieder een eigen verhaal maar het feit blijft dat er iets in hun leven is gebeurd waardoor ze het gevoel hebben niet voldoende te zijn. Ze hebben het gevoel dat ze niet meetellen, de druk is te hoog en ik kan zo nog lang doorgaan. Mijn vraag die ik me als moeder stel is: Wat hebben we gemist, verwachten we teveel van onze kids of te wel leggen we de lat niet hoog? Zijn er zaken die we zelf niet hebben kunnen doen, om wat voor een reden dan ook en willen we het toch waarmaken maar dan via onze kinderen? We leven in een heel welvaartsstaat waar de Sky The Limit is. Elke vakantie gaan we op vakantie, 2 auto’s voor de deur, twee salarissen om dit alles te bekostigen en we geven onze kids alles wat hun hartje begeert. Ten eerste we willen niet dat ze iets te kort komen. Maar ik vraag me (ten tweede!!) wel eens af: Zijn we niet aan het overcompenseren?. We zijn weinig thuis, voelen ons als ouder daar toch enigszins schuldig om en dan compenseren we het met materiaal en vooral weinig NEE zeggen want we zien onze kids als zo weinig. Maar werken we op deze manier niet een gedeelte van het probleem zelf in de hand? Merken we wel op tijd op als er iets mis is met onze kinderen. Als je kind een been breekt zie je dat meteen. Maar zo gauw er écht iets aan de hand is zoals pest gedrag op school, misschien niet mee kunnen komen of de nog moeilijkere stukken zoals het op zoek zijn naar zichzelf, signaleren we dit dan wel op tijd? Want ook wij als ouders hebben maar 24 uur in een dag en het eerlijk verdelen van de uren is een moeilijke opgave. Dit zijn, ik besef dit héél goed, gevaarlijke uitspraken. Want het is natuurlijk niet zo dat als je als ouders allebei werkt om jezelf en je kinderen een prachtig leven te geven je automatisch kinderen krijgt met problemen. Maar blijf in de eerste instantie ouder en blijf met kinderen in gesprek en blijf ze observeren, verlies ze niet uit het oog. En dan nog, ook al ben je zo oplettend, kan het je overkomen😔
Toen Robert en ik trouwde wisten we dat we kinderen wilden. Daar was geen (zeker bij mij!!) geen discussie over mogelijk. Toen wij trouwde had ik een goede baan en ik had net promotie gemaakt. Ik was zo blij als een kind. Ik werkte in een mannen wereld en om in die omgeving jezelf dusdanig te laten zien dat je een stap hogerop ging was bijzonder te noemen. Het lot besliste anders en ik heb precies 2 maanden van mijn baan mogen genieten toen ik op een zaterdagochtend een verkeerde draai maakte, binnen 5 minuten niet meer kon lopen en ik heb vervolgens nooit!!! meer verwerkt.
Terugkijkende hierop heb ik mezelf weleens de vraag gesteld “Maar als je rug goed was gebleven en je had Daan en Anne gekregen, was je dan gestopt met werken”? Eerlijk? Nee, ik denk het niet. Dan hadden ook Daan en Anne een werkende vader en moeder gehad. Maar er is voor ons beslist en als ik héél eerlijk ben is het een geluk bij een ongeluk geweest. Doordat ik niet werkte was ik er altijd voor de kids. Als ze ziek waren, als ze bang waren maar ook als het niet goed ging of als er op school iets was gebeurd. Ze hadden altijd een luisterend oor. Ik wist dus al heel snel dat er bij Anne veel zaken niet goed gingen en heb gevochten als een leeuwin voor mijn kind. Ook Daan heeft zijn dingen meegemaakt en voor hem vocht ik net zo hard. Ik wist, een onderbuik gevoel, als de kids de school uit kwamen gelopen of later als ze binnenkwamen lopen meteen, instinctief dat er iets aan de hand was en handelende daar ook meteen naar. Ik heb het hier regelmatig met Daan en Anne over gehad en die bevestigde (en nog steeds) altijd dat hun niets of weinig kon gebeuren want mama was er en die loste het op. Ik wil Robert zeker niet tekort doen want er is geen vader die er meer voor zijn kinderen was en is. Voor Daan was hij trainer, coach enz bij het voetballen en waterpolo en voor Anne was hij de trouwe toeschouwer en chauffeur als er ergens een musical 🎤 of optreden was. Een kind “maak” je letterlijk op alle fronten samen.
Ik moet nu meteen mezelf “tegenspreken“ want ik zeg niet dat we terug moeten naar de jaren ‘30, vrouwen thuis aan het aanrecht en manlief werken en als hij thuiskomt dat zijn pantoffels en zijn biertje klaarstaan. Vrouwen leren door en laten ons zien dat wij op vele fronten, door ons zorgende gen en zéér empathische vermogen, zeker niet voor mannen onder doen. Maar tegelijkertijd zeg ik wel dat in vele gevallen onze kinderen hier de dupe van worden. Het begint al als baby. Voordat onze hormoon huishouding weer normaal is ligt onze kroost al bij de voor schoolse opvang, tussen schoolse opvang én vaak ná schoolse opvang waar ze dan ook voor een kleine vergoeding kunnen eten zodat als we thuiskomen ze alleen nog maar op bed gelegd hoeven te worden en hebben we een rustige avond op de bank?? Ik heb hier in zoverre moeite mee dat als je dit allemaal uitbesteed om maar zo snel mogelijk weer te kunnen gaan werken, waarom dan überhaupt aan kinderen beginnen? (Oef, ik ga me héél erg niet populair maken met deze uitspraken). Wat ik er mee bedoel is dat we het dus ook niet meer opmerken als het niet goed gaat met onze kids want we zijn er nooit of weinig. Dat wil niet zeggen dat als beide ouders werken je kind gedoemd is te mislukken of ongelukkig te worden maar persoonlijk vind ik het wel belangrijk om ten alle tijden (niet alleen als ze klein zijn) in contact te blijven met je kinderen. Blijf in beeld, blijf ze zien, zorg dat ze het gevoel houden dat ze gezien en gehoord worden. In de puberteit hebben ze je misschien nog wel harder nodig dan als ze klein zijn. Ik heb eens ergens een artikel gelezen geschreven door een psychiater uit het AMC “Het grootste cadeau dat je je kinderen kunt geven, zijn de lichtjes in jouw ogen zo gauw ze een ruimte binnenkomen “. Ik ben dat zinnetje nooit meer vergeten.
Brengt me via een omweg weer terug naar de “strijdende dames”. De psychische nood onder onze jongeren is zo groot dat we er wel iets mee moeten doen. We bevinden ons op een punt dat we niet achterover kunnen leunen en er maar op vertrouwen dat het wel goed komt. Als we dat doen, zijn we en vooral onze kinderen, gezien. Depressie onder jongeren is heftig. Uitspraken als ik ben niet goed genoeg, ik ben niet mooi genoeg, ik hoor er niet bij. Als ik mijn eigen mening geef vindt iedereen me stom dus ik hou mijn mond maar dicht en lach maar mee. Soms leven er zinnetjes in hun hoofd die vaak niet eens uitgesproken worden maar wel een eigen leven gaan leven in hun hoofd. De maatschappelijke druk is zo mega hoog dat wij als volwassenen daar amper aan kunnen voldoen. Dus waar blijven onze jongeren dan? Opgesloten in hun hoofd waar zich nog meer doen gedachtes zich ontwikkelen en het komt pas aan de oppervlakte als het te laat is of te ver. Op het moment dat je je kind aanmeldt voor hulp doorloop je eerst gemiddeld zo’n 3 á 4 hulpverleners die allemaal iets anders vinden en als je dan eindelijk op het juiste pad bent is er een wachtlijst van soms wel een jaar!!!! En dan maar hopen dat je kind inmiddels geen 18 is geworden want dan val je dus onder het kopje “volwassenen “ en kan het hele riedeltje van voor af aan beginnen. Kom op Nederland, dit moet toch beter kunnen. Kom op ouders, dit moeten wij toch beter willen!!!
“DRIE UUR LANG OP EEN KRUKJE STAAN VOOR HET GOEDE DOEL”. Ik vind het geweldig dat onze jongeren het voor zichzelf opnemen. Deze twee dames hebben het zelf meegemaakt, het doemdenken en het hebben van een slecht zelfbeeld, dus hoe goed dat zij zich strijdbaar opstellen voor jongeren die nog in het beginnende, weer opbouwende traject zitten. Ik wil me op voorhand verontschuldigingen als ik iemand heb gekwetst of beledigd want dit zeker nooit of te nimmer mijn opzet. Ik weet waar ik het over heb en dan ben ik een thuisblijf moeder. Kinderen opvoeden is niet iets wat je er eventjes naast doet, dat de meest belangrijke taak die je hebt. En als het je gegeven is om prachtige kinderen op deze wereld te zetten bedenk je dan eens wat een voorrecht dit is én tegelijkertijd wat een verantwoordelijkheid. Want als we zwanger zijn en op die roze, blauwe of regenboog 🌈 wolk zitten zijn we daar nét iets te weinig mee bezig.
Zoals altijd, dank je wel voor het lezen. Alles wat hier boven staat zijn mijn gedachtes die ik filter. Nogmaals ik wijs niet verwijtend maar signaleer. Een hele fijne woensdag nog, het weekend is in zicht. Tot héél snel. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Dit vond ik zo’n passende. Het zorgen voor (of doen) is me op het lijf geschreven maar het maken zeker zo veel. Ik ben in beide goed zeg maar. Het is een drukke en weer een bijzondere week geweest. Om bij de maandag te beginnen. De week begon met intens zorgen maken. Het ging hier thuis niet goed met Anne. Ik ga er niets over loslaten maar ik wist me geen raad en dat zegt veel. Ik ben in het verzoek van Anne meegegaan en heb haar thuis gehouden van school. Ze was moe. Geestelijk leeg. Dus ze had rust nodig en die geef, gun ik haar dan ook. Tuurlijk hou ik haar dan ook in de gaten maar het is allemaal veel waar zij en wij doorheen gaan en als dit af en toe betekend dat er even een “rustdag” ingelast moet worden, dan is dat maar zo. We nemen het dag voor dag. Dat is de beste manier.
Maandag stond ook een hele nieuwe stap voor mij op het programma namelijk, ik ben weer gaan sporten. Ik heb tegen niemand (behalve hier thuis natuurlijk) iets gezegd want ik wilde er eerst aan beginnen en onderweg zijn voordat ik weer ging vertellen dat ik mijn leven ging beteren 😏. Om 12:30h stond mijn intake gepland bij FitnezzPlaza hier in Oss. Ik vond het belangrijk om naar een sportschool te gaan waar ik persoonlijke begeleiding krijg. Tuurlijk kan ik voor de goedkopere versie gaan en voor Basic kiezen maar mijn lijf is zo complex en reageert overal zo anders op dan bij andere dat ik dit veiliger én verstandiger vond. Het is bij mij niet zo dat ik alleen een slechte rug heb er speelt zoveel meer. Dat bleek ook wel. Want bij het intakegesprek werden er vragen gesteld en ik moest aangeven waar ik last van had of wat mijn belemmeringen waren en toen die vragenlijst erop zat zei ik met een geintje dat het misschien handiger was geweest een lijstje op te noemen met dingen die ik “niet!!” had ipv de aandoeningen die ik wel heb. Richard, zo heet mijn personal Trainer, stelde me de vraag hoe ik het voor elkaar kreeg zo vrolijk te zijn, grapjes te maken en toch nog best heel veel te doen. Als antwoord gaf: Het leven geeft me héél veel citroenen 🍋 en laat ik nou heel goed limonade kunnen maken 😉. Daar moest hij om lachen. Je moet het maar kunnen. Ik vertelde hem dat ik het fijn vond dat alles zo goed vastgelegd werd wat ik mankeer maar nu het eenmaal vastlag hoefden we er ook niet meer over te praten. Ik geef duidelijk mijn grenzen aan en zal proberen daar niet te veel overheen te gaan maar ik ben geen patiënt en zo wil ik ook niet behandeld worden. Ik ben gewoon een vrouw van 49 die weer een beetje in vorm wil komen en haar lichaam sterker wil maken zodat ik met mijn wat sterkere punten in mijn lijf de zwakkere punten kan opvangen en kan ondersteunen. Dat vond Richard een goede afspraak. Het was heerlijk om weer te sporten. Alles is op mijn lijf afgesteld. Ik kan niets fout doen én ik word goed gemonitord. Eens in de 8 weken is er een evaluatie en wordt het programma naar gelieve aangepast en kan mijn lijf dat niet aan gaan we gewoon nog even op de oude voet door. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. De stap is weer gemaakt alleen is het nu minder vrijblijvend (niet zoals bij Basic waar geen controle is) omdat er meetpunten zijn om te checken of ik vooruit ga. Ik ben inmiddels 2 keer geweest en morgenochtend wil ik weer gaan. Ik sport het liefst in de ochtend zo vroeg mogelijk want dan heb ik de rest van de dag geen smoesjes meer om het niet te doen. Komt ook bij dat ik de rest van de dag zo druk ben dat het in de ochtend ook het beste uitkomt. Vanaf 07:00h kan ik terecht en het is aan het einde van de straat. Ideaal.
Dinsdag ben ik een dagje thuis geweest. Ook wel eens fijn. Op dinsdag komt mijn steun en toeverlaat Nicole om me te ondersteunen bij de huishoudelijke taken. Wat heel fijn is voor de grote, zwaardere zaken die ik echt niet zelf kan. Woensdag ben ik ook weer gaan sporten maar deze dag stond in het teken van de diploma uitreiking van Anne. Ze heeft haar Cambridge diploma op zak. Top gedaan prachtig kind van me. Het was super geregeld op het TBL. Er was een slagingspercentage van 100% dus ik zeg helemaal top. De uitreiking was formeel maar niet slaapverwekkend, natuurlijk in het Engels en er werd ons nogmaals verteld hoe bijzonder goed de kandidaten het hadden gedaan ivm de beduidend mindere begeleiding, lessen enz ivm Corona. Mevrouw van Hoorn sprak met veel bewondering en waardering over haar studenten. Heel mooi en bijzonder om dit mee te maken. Ik ben zó ongelofelijk trots op Anne. Als ik zie wat ze deze 1,5 jaar allemaal heeft doorlopen en toch met een hoge score slagen voor het Cambridge examen dan kan ik niet anders dan een diepe buiging maken. Daan vond het belangrijk om ook bij de uitreiking aanwezig te zijn. Het was zijn één na laatste werkdag maar wilde dit absoluut niet missen. Top vriendje. Als ik naar mij kids kijk loopt mijn hart over van trots. Ze ontwikkelen zich tot mooie, intelligente, empathische fantastische jonge volwassenen en dat mag gezegd worden. We weten over het algemeen altijd de negatieve zaken héél goed te benoemen, ik maak er mijn missie van juist het tegenovergestelde te benoemen. Ik wil dat mijn kinderen zich gezien en gehoord voelen. Zich gesterkt voelen in de beslissingen die ze nemen omdat we weten dat dit geen impulsieve ondernemingen zijn maar vaak wel overwogen beslissingen. En fouten mogen (moeten zelfs!!!) gemaakt worden. Daar leer je van en word je sterker van. Als ze zich er maar van bewust zijn dat wat ze ook doen, of welke “fout” ze ook maken de thuisbasis er altijd is en onvoorwaardelijk aanwezig zal zijn.
Aankomende 2 weken worden tropen weken. Naast de intensieve therapie van Anne lopen er bijna synchroon mijn ziekenhuis bezoeken naast. Maandag bloed prikken, dinsdag internist, vrijdag longfunctie testen en foto’s maken van de longen en bovenlichaam. Maandag daarop de uitslag van de longtesten, 03 november is Robert jarig, 04 november al om 08:15h in Tilburg in het Elizabeth een MRI van mijn nek laten maken en om 09:15h meteen de uitslag. Dr Brouwers is een klasse arts (Neuro-chirurg). Hij gelooft in efficiëntie en heeft dus geregeld dat ik de uitslag van mijn MRI meteen een uur later heb. Dus niet extra kilometers maken en weer tijd inlassen. Nee ik ben er dan toch dus dan maar meteen doorpakken en een plan maken. Kunnen veel artsen nog iets van leren. Dan aan het einde van die dag ook nog mijn griepprik halen. En dan..aan het einde van de dag presenteert Anne samen met Melissa hun Profiel Werkstuk. Een project waar een half jaar bloed, zweet en tranen in is gestoken. Het einde is inzicht. Ik hoop dat het harde werk beloond wordt. Anne neemt het grootste gedeelte van de presentatie voor zich. In het Engels want voor dat vak hebben ze dit PWS gemaakt. Ik ben het aan het lezen nu. Wat een werk, wat een intelligentie van zowel Melissa als Anne. Fantastisch. Maar nu loop ik al bijna 2 weken vooruit.
Ik vond dat ik mijn week af moest sluiten met een blog. Langzaam maar zeker geef ik weer meer en meer licht en dat voelt zó ongelofelijk fijn. Tuurlijk heb ik nog mijn momenten. Maar dat kan ook niet anders maar de dag weer beginnen met “wat staat er allemaal op het het programma” ipv “pfff weer een dag” is al een verademing op zich.
Lieve iedereen, dank je wel voor het lezen van mijn blogs. Ik heb begrepen dat ik er steeds weer een lezer of lezeres bij krijg en dat vind ik zo fijn. Ik ben met mijn blog begonnen ten eerste om rust in mijn hoofd te krijgen en dingen van me af te schrIjven maar ook om een kijkje te geven in een niet alledaags huishouden. Er gebeurt hier, voornamelijk op gebied van gezondheidsproblemen veel en niet alleen bij mij maar ik betrek iedereen graag overal bij dus op dit moment hebben we alle vier in meer of mindere maten onze “gebreken”. We kunnen er gelukkig vaak om lachen en dat is wat ons er doorheen sleept. We klagen en zeuren niet, nou vooruit, soms dan😝, maar is dat ook niet gewoon menselijk?! Nou dan kan ik met trots zeggen dat niets menselijks ons vreemd is. Maar ik vind het belangrijk om te beschrijven dat ondanks de dingen waar we op dagbasis tegenaan lopen, we een normaal, bruisend maar vooral liefdevol gezin zijn. We zijn er voor elkaar. En daar ben ik zó ongelofelijk trots op.
Over 5 minuten is het zaterdag dus een mooi moment om welterusten 😴 te gaan zeggen. Dank je wel voor het lezen. Het was weer een halve roman maar ik geloof nou eenmaal niet in kattebelletjes. Maak er een geweldig, fantastisch, onvergetelijk en liefdevol weekend van. Tot volgende week. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Wat moet je hier nog aan toevoegen ❤️❤️❤️❤️Dit papiertje is alvast binnen 🥂Food for thought, voor het weekend 😉
Dat gezegd hebbende….weet je hoe moeilijk het is het verschil te zien of voelen. In een véél eerdere blog heb ik wel een verteld dat als ik je vriendin ben ik bereid ben alles voor je te doen en laten. Ik ben daar vriendinnen door kwijtgeraakt. Het werd te beklemmend, te verstikkend. Dat besef, dat ik een hele goede vriendin kwijt ben geraakt, die wat mij betreft, net als Robert, naast me zou staan totdat we oud waren kan me tot op de dag van vandaag nog verdriet doen. Maar ik heb er wel van geleerd. Maar hoe pas je iets aan wat zó ongelofelijk bij jou hoort, wat een onderdeel van je zijn is? Eerlijk? Geen idee. Stap voor stap. Dag voor dag, moment voor moment. Ik laat mensen nu meer naar mij komen in plaats van dat ik ze meteen “verstik” met aandacht.
Ik heb geen grote vriendinnen groep. Nooit gehad en heb er ook geen behoefte aan. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen vriendinnen héb. Een handje vol en met de één heb ik een meer close band dan met de ander maar ze zijn me allemaal héél dierbaar. Onlangs, nou een aantal maanden geleden, heb ik iemand leren kennen via de Musicalgroep van Anne. Er werd me gevraagd de make-up 💄 te verzorgen en dat heb ik gedaan. Ik heb vlak voor de eerste geplande voorstelling (die door Corona verzet werd naar oktober jl.) een ochtend gepland om proef make-up 💄 bij bepaalde dames aan te brengen. Gewoon om een beeld te krijgen. Ze speelde The Adams Family (❤️) en daar zien er niet alledaags uit!! Ik vind het belangrijk dat wat ik doe, goed te doen dus we hadden een gezellige ochtend om naar uit te kijken. Het was een week nadat ik mijn tweede Carpaal operatie had gehad en zat met een behoorlijk ontstoken linkerhand. Maar afzeggen is geen optie dus de vrijdagochtend had ik een fractie van mijn make-up 💄 spulletjes naar beneden gehaald en we konden van start. Twee “meiden” van de musical groep zouden in de ochtend bij ons zijn zodat ik ook een inzage kreeg hoe lang ik over de make-up 💄 deed. Laat ik beginnen met dat het een top ochtend is geweest. Zó ontzettend gezellig, echt fijn. De twee meiden, Eefke en Suzanne (welke keer meiden of dames is ook zo wat😉) waren ook meteen enthousiast en lieten me helemaal los wat betreft hun “look”. Van beide kreeg ik bakken energie. Ook weleens fijn want meestal gééf ik veel energie. Ik had dus twee privé “oplaadpunten” zeg maar. Top. Nadat de make-up 💄 was aangebracht en de foto’s waren gemaakt als voorbeeld voor de voorstelling was de ochtend voorbij. Die vloog écht voorbij. Ik vond het jammer dat het er al op zat maar ik moest verder en zij ook. Vlak voordat ze bij ons weggingen moest ik beloven dat ik toch écht nog naar het ziekenhuis zou bellen voor mijn hand want dit was niet normaal zo ontstoken en zo kon ik het weekend niet in. Belofte gemaakt er werd gedag gezegd en de ochtend zat erop. Later die dag heb ik ze nog een berichtje gestuurd om te bedanken voor de super gezellige ochtend. Je kent elkaar niet dus je moet toch altijd maar afwachten of het klikt zullen we maar zeggen. Van Suzanne kreeg ik een berichtje terug “Je bent een fijn mens, eentje die je tegenkom en dat je meteen weet dat het goed zit”. Hoe gaaf was dat. Ik was oprecht blij met dit compliment. We hebben app contact gehouden en dat voelde goed. Zoals ik al in mijn citaat begon sommige mensen zijn meteen zegeningen als die je leven binnenstappen. Om er een niet te langdradig verhaal van te maken, na de voorstelling spraken we af een keer koffie te drinken en bij te kletsen. Eerlijk gezegd heb ik even getwijfeld om dit te doen. Uiteindelijk heb ik haar leren kennen via Anne en wilde op geen enkele manier bij Anne de indruk wekken dat ik me binnen drong in haar musical leventje. Dat is van haar, dat blijft van haar. Toen ik Anne hier uiteindelijk toch maar gewoon naar vroeg keek ze me aan en glimlachte; Natuurlijk moeten jullie gezellig koffiedrinken, was haar reactie, er was toch meteen een goede klik tussen jullie. Dat was duidelijk. Dat was een opluchting. Afgelopen woensdagochtend ben ik bij Suus op de koffie gegaan. Ik had voor haar dochtertje een leuk tasje met make-up spulletje roze als thema en voor Suus had ik ook leuke dingen samen gevoegd. Eens weer iets anders als een bosje bloemen. De ochtend vloog voorbij. We hebben fijn zitten kletsen en het voelde als thuiskomen. Dat is zo fijn als je sommige dingen niet uit hoeft te leggen maar dat het gewoon goed is. Dank je wel lieve Suus voor je gastvrijheid en fijne ochtend. Zeker voor herhaling vatbaar.
Toen ik thuis kwam vroeg ik me af waarom ik de hele ochtend al zo’n raar onderbuik gevoel had. Ik vergat iets, iets belangrijks en ‘s middags tijdens het koken, ik had muziek opstaan drong het tot me door. Het was 14:00h 13 oktober!! Waar ze vandaan kwamen weet ik niet maar ik heb bijna een kwartier mijn oogballen eruit staan janken. Het was precies een half jaar dat papa er niet meer was. Het gemis van pap en mam wordt niet minder sterker nog het lijkt alleen maar erger te worden. Doordat ik zo druk ben met letterlijk alles ga ik vaak aan mijn gevoel voorbij en dat meldt zich dan op momenten dat ik het het minst verwacht. Een halfjaar. Voor mijn gevoel is het korter maar tegelijkertijd ook langer geleden. Tijd kan een loopje met je nemen en vaak ben je jezelf er niet eens van bewust.
Vrijdag was ook een sociale, drukke, ik vlieg overal naartoe dag. De ochtend begon in Den Bosch met Anne, toen had ik een paar uurtjes om thuis wat te ruimen en me om te kleden want het was open dag op de school van Anne. Standaard treedt Anne dan op met de schoolband en als Anne optreedt is mama haar grootste groupie. Wat kan dat kind stralen op het podium. Toen ik er naartoe fietste kwam ik een “vriendin” tegen die me letterlijk van de één op de andere minuut heeft laten vallen als een baksteen. Ze liep met haar man en jongste dochter mij tegemoet en keurde me geen blik waardig. Haar man mummelde iets en ook dochter zweeg. Ik begroete hen met een vriendelijke “hoi-hoi” en fietste door. Het is me mijn eer te na om mijn hoofd om te draaien. Ik heb niets fout gedaan. Ik ga er niet verder op in. Dat is het me niet meer waard. Maar dit was een “vriendin” die ik door 2 burn-outs heb geholpen en zij mij door vele uren bedrust. Dus waarom ineens niets meer. Ik weet het niet. Dit zal wel zo’n “les” zijn. Maar wel iets waar ik verdrietig om kan worden. Het had niet zo hoeven gaan (dit is overigens niet de vriendin die ik in het begin van mijn blog noem!). Later die avond had ik een uiteten afspraak met een lieve vriendin. Een fantastische avond die ook voorbij vloog. Om 22:45h stapte ik moe maar voldaan binnen.
Het is nu zondag en gisteren stond in het teken van puinruimen. De bedden verschonen, stoffen en opruimen, de boel even goed luchten. Hoort er allemaal bij. De weken zijn gevuld met het op en neer rijden naar therapie en dat neemt veel tijd in beslag. Dat ik het vrijdag dan ook zolang vol heb gehouden is een wonder want normaal ben ik op vrijdag om 20:00h klaar met de week. Langzaam maar zeker gaat mijn lichaam steeds meer en steeds meer aanwezige, maar ook voor andere zichtbare mankementen te vertonen. Ik doe mijn best het voor me te houden. Ik hou niet van klagen en om hulp vragen is ook niet echt iets waar ik een ster in ben maar ik merk dat ik mijn grens niet meer zover kan rekken en doe ik dit wel word ik er fysiek echt ziek van met hier en daar en verhoging tot gevolg waar ik dan vervolgens weer extra medicatie voor moet nemen. Ik ben blij dat vanaf het einde van aankomende week de afspraken met de specialisten beginnen te lopen. Ik maak me toch om bepaalde dingen in mijn lijf toch zorgen. Dus een keer een goede “check-up” is niet slecht. Nou genoeg geklaagd.
Robert staat in de keuken want die zorgt op zondag altijd voor het eten. Hij is zo lief geweest om ook vast voor morgen te koken aangezien ik pas ná 17:00h terug ben uit Den Bosch. Dus dan is het een kwestie van opwarmen. Oja morgen begin ik met sporten onder toezicht. Mijn gevoel zegt dat die nekoperatie er toch komt en hoe fitter ik een operatie ik in ga, hoe sneller ik weer opgeknapt ben. Dus dat is een positief begin van de week. Woensdag krijgt Anne het welverdiende , zéér hard voor gewerkt Cambridge diploma uitgereikt. Ook een leuk iets om naar uit te kijken. Maar al met al weer een gevulde week.
Ik zeg, ik ben weer op de goede weg met mijn blog-updates. Dank je wel voor het lezen en tot héél snel weer. Héél veel liefs. Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Vorige week zondag was er een online herdenkingsdienst voor papa. Was sober maar mooi. Vorige jaar 22 november zat ik samen met pap naar de herdenkingsdienst van mam te kijken…..Een ochtend Adams Family make-up 💄 Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen 😜❤️❤️❤️
Ik vond dit een mooie citaat om mijn blog van vandaag mee te beginnen. Het eerste stukje klopt wel. Ik groei, ik geniet en geef (veel). Het tweede stukje is deels waar. Ik lach (veel), ik laat gaan (niet zoveel als ik zou willen) en ik leef. Dat laatste klopt helemaal. Op mijn eigen manier haal ik uit elke dag wat er, voor mij, in zit. Het derde en laatste stukje. Ehm…ja ik geloof wel dat ik straal. Als ik het naar mijn zin heb en merendeel van de tijd klopt dat wel en dan straal ik dit letterlijk uit. En blijf jezelf..altijd. Daar loop ik vast. Ik ben een zelf aangeleerde kameleon. Ik pas me meestal aan aan het gezelschap waarin ik verkeer om maar niet meteen op te vallen. Ik vind het ook vreselijk als iemand me niet aardig vindt. Waar die bevestigings drang vandaan komt weet ik natuurlijk wel. Maar iets wat je jezelf 49 jaar aangeleerd hebt, pas je niet zomaar aan. Natuurlijk doe ik mijn best om meer en meer mezelf te zijn maar dat is een proces, zullen we maar zeggen. Al doende leert men….
Hoe staan de zaken ervoor op dit moment. Ik zit weer in de wachtkamer in Den Bosch. Elke maandag wacht ik 1,5 uur tot Anne klaar is met haar groep. Dat geeft me ook de kans om weer een blog te schrijven en tegelijkertijd de Podcasten van Lisette Lucas te luisteren. Vandaag luister ik naar Podcast 86, 87 en 88. Lisette gaat op dit moment door een moeilijke persoonlijke tijd. Meer zeg ik er niet over want dat is niet mijn verhaal te vertellen. Mocht je hier iets over willen weten kun je altijd naar haar Podcasten luisteren. Het mooie van haar zijn is dat, ondanks ze waar ze zelf doorheen gaat, ze altijd een goed en fijn opbouwend woord overheeft voor andere. Je voelt je gehoord. Hoe fijn is dat. Brengt me meteen bij het feit dat ik me een beetje schuldig voel. Ik heb dit al een keer eerder gedeeld maar de Podcasten van Lisette zijn op mijn pad gekomen een paar maanden nadat mama was overleden. Op het moment dat ik “iets” het meeste nodig had was ze daar ineens. Vanaf dat moment heb ik een hele transformatie doorlopen. Zoals ik vertelde ik luisterde de Podcasten, heb cursussen gevolgd en voelde dat ik op de goede weg was. Die weg ben ik dus duidelijk even kwijt. Of liever gezegd, ik ben weer even zoekende maar weer nu wel waar ik weer op het goede pad kan komen.
Ik heb al vele malen gezegd wat ik allemaal wilde gaan doen om het vervolgens niet waar te maken dus dat doe ik niet meer. Ik neem elke dag zoals hij komt. Waar op dit moment mijn mezelf op wil richten is mijn dierbaren, mijn vrienden want ik heb het gevoel dat, met name naar mijn vrienden toe, hier en daar wat steken heb laten vallen. En het is niet dat ik dit doe omdat ze me niet interesseren maar mijn hoofd zit letterlijk zo vol dat de emmer aan het overlopen is en ik de druppels even niet meer op kan vangen. Voor mijn gevoel letterlijk dweilen met de kraan open. En dat vind ik erg want ik wil graag die empathische vriendin zijn die aan alle belangrijke dagen denkt en het blog bericht van je beste vriendin NIET over het hoofd ziet. Daar voel ik me dan schuldig over omdat zij op haar beurt elke week wel even checkt of alles nog goed gaat en laat weten dat ze er voor me is. Ik doe het zeker niet met opzet maar het komt gewoon even niet binnen. Sorry.
Ik ga er zeker geen zwaarmoedige blog van maken maar het is belangrijk te weten dat ik veel wil maar dat het er op dit moment gewoon even niet uitkomt. Soms ook buiten mijn schuld (ook zo’n zwaar woord) om. Vandaag zou ik om 12:00h beginnen met sporten onder begeleiding. Vorige week heb ik telefonisch een intake gesprek gehad en mijn hele medische verhaal verteld (was best een lang gesprek 🤣🤣) en na deze update kwam de dame aan de andere kant van de lijn tot de conclusie dat ik zeker een uitdaging ben, maar zeker niet onmogelijk. De insteek zit hem bij mij in het zo min mogelijk belasten. Dus wel bewegen zodat mijn hartslag wat omhoog gaat maar zó bewegen dat de belastbaarheid voor mijn lichaam zo min mogelijk is. Ik zou zeggen, zeker wél een uitdaging, want waar te beginnen maar het is haar werk en ik vertrouw erop dat het goed komt. Ik wilde er graag nu aan beginnen omdat er nog wat ingrepen aan zitten te komen en een betere conditie betekend een sneller herstel. Dus eigenlijk vandaag een rondleiding en het maken van een programma speciaal voor mijn lichaam. Eerlijk gezegd zag ik er best tegenop maar tegelijkertijd had ik er enorm veel zin in. Maar helaas, om 10:15h werd ik gebeld dat ze ziek was en de afspraak moest dus verzet worden. Het gaat goed komen, daar twijfel ik niet aan maar ik was zo graag gestart. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen….
Ik heb mijn WordPress inmiddels zo ingesteld dat ik 3x in de week een melding krijg om een blog te uploaden. Misschien helpt het me om er een beetje regelmaat in te krijgen. We gaan het meemaken 🤗. Zo..dit was mijn tweede voor vandaag. Ik zeg goed gedaan Ingrid. Dank je wel voor het lezen en tot héél snel. Veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Lang citaat maar zo waar. Moe dat is de juiste omschrijving zoals ik me voel nu. Mentaal en fysiek heb ik het idee dat ik op ben. Maar ik moet door. Er zijn op dit moment té veel zaken die mijn aandacht nodig hebben. En dan heb ik het zeker niet alleen over mezelf. Dat er thuis zaken spelen ga ik het niet meer over hebben, dat is wel duidelijk. Maar eerlijk gezegd maak ik me meer en meer zorgen om mezelf!! De laatste maanden sta ik ongenuanceerd en onafgebroken áán. Na het overlijden van papa en de afhandeling daarvan dacht ik “rust” te krijgen. Maar niets is minder waar. Mijn lichaam bedacht dat het nu tijd werd voor mij en dit werd me op een vervelende manier duidelijk gemaakt. Ik word letterlijk meerdere malen per week gevloerd. Ik kan mijn bed niet uit. Niet omdat ik het niet wil maar gewoonweg omdat het niet gaat. De zorgen om mensen om me heen worden me letterlijk te veel en toch kan ik niet die stap terug doen. Ik kan/mag niet uitvallen want wat dan? Wie gaat dan “taxichauffeur spelen”, het huishouden doen, de boodschappenlijstjes maken, zorgen voor….. Maar tegelijkertijd moet ik wel naar mijn lijf luisteren want die zorgt daar zelf wel voor.
Vandaag staan we er zo voor. Ik ben met Anne naar Den Bosch gereden maar was dit verantwoord. Ehm nee! Mijn rechterarm kan ik bijna niet naar boven of überhaupt bewegen dus ik duw er doorheen. Slim? Zéér zeker niet maar het kan ff niet anders. Vorige week heb ik een telefonisch onderhoud met de arts uit Tilburg. Na een prettig gesprek vooraf begon hij over het onvermijdelijke. Mijn nek moet echt onderhanden genomen worden. Na het uitvoering omschrijven van mijn klachten hebben we besloten om toch eerst een nieuwe MRI te maken om de huidige stand van zaken te bepalen. Goed plan 😏. Eerlijk is eerlijk. Mijn eerste indruk van Dr Brouwers was niet echt hoog, zeg maar. Maar wat een fijne, menselijke, kundige arts is dit. Luistert naar je, denkt met je mee. Daar kunnen heel wat artsen nog iets van leren. Maar ik dwaal af. Nieuwe MRI, als die gedaan is in Tilburg bespreken we de uitslag en het vervolg plan. Kijk als dit nu het enige zou zijn zou je kunnen zeggen “ waar maak je je druk om”. Maar vorige week heb ik uitvoerig met mijn internist gebeld en die kwam tot de conclusie dat het écht niet goed gaat met me dus… Ik word weer helemaal binnenste buiten gekeerd. Algeheel bloedonderzoek, uitgebreid longonderzoek en opnieuw kijken naar mijn medicatie aangezien ik aan heb gegeven regelmatig extra Hydrocordison moet nemen omdat ik anders out ga en dat kunnen we niet hebben. Ik kan in een wat ze een “Addison-shock” raken en als dat gebeurd moet je hopen dat er iemand bij je is om meteen een injectie te kunnen plaatsen anders, en ik kan dit niet anders zeggen, blijf ik er in. Al met al in mijn kleine lijfje zijn er veel zaken niet goed en stress is een mega trigger voor dit alles. Stress is voor iedereen op de lange termijn slecht maar ik word er letterlijk lichamelijk ziek van.
Nou ga ik ook iets positiefs vertellen. Het is niet alleen maar ellende 😉🤗. De uitvoering van “The Adams Family” heeft eindelijk plaatsgevonden. Het was geweldig. Anne zit bij een musical groep Werk in Uitvoering (kijk maar eens op Instagram en Facebook is zeker de moeite waard) en na een aantal keren de voorstelling uitgesteld te hebben door Corona, mocht het zondag 26 oktober jl. dan toch écht doorgaan. Ze hadden gevraagd of ik de make-up 💄 wilde verzorgen en dit doe ik maar al te graag. Wat een geweldige groep mensen. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Geweldige actrices, acteur maar vooral geweldige zanger en zangeressen. Ik heb vanaf de eerste minuut tot het laatst genoten. Héél voorzichtig durf ik te zeggen dat ik er zelfs een vriendschap aan heb overgehouden maar daarover later misschien meer.
Ik ben anderhalve week geleden aan deze blog begonnen en nu heb ik even tijd en puf om hem af te maken. Ik kan nu verder gaan maar ik stop hier en start vervolgens een nieuwe op. Dank je wel voor het lezen en voor het geduld. Ik beloof elke keer beter en vaker een blog en toch lukt het niet. Ik ga even niet zo streng zijn voor mezelf en neem elke dag zoals hij komt. Tot héél snel en geniet van de week die voor ons ligt. De kop is eraf. Heel veel liefs Ingrid❤️❤️❤️❤️❤️
Baby-stapjes wel te verstaan. Het afwezig zijn via mijn blogs en als ik er dan eentje plaats is die ook niet van sprankelende energie heeft wel de indruk gewekt dat het niet zo goed gaat aan deze kant. Maar het is dan ook een periode van meer dan grote onrust, verlies, verdriet en grote zorgen geweest en het einde is nog niet in zich. Maar, om de woorden Lisette te gebruiken, de plaatjes die je maakt in je hoofd en de woorden die je daar aan vast hangt worden uiteindelijk jouw werkelijkheid “. Ik kan er een paar woorden naast zitten maar dit is de strekking van haar boodschap. Wat ze hiermee bedoeld is, is dat als je jezelf maar lang genoeg “verteld” dat alles klote gaat (sorry voor mijn taalgebruik😏) en je jezelf inprent dat het niet goed komt, dikke kans dat dit dan ook zo is. Kijk daarmee wil ik niet zeggen dat we alles in de hand hebben maar we kennen toch allemaal het gevoel als je jezelf oppept “kom op, komt goed (mijn levensmotto ❤️) ga ervoor” je daar toch een bepaald goed onderbuik gevoel van krijgt. Ik wel tenminste. Dat wil niet zeggen dat als ik elke dag maar een aantal keer zeg “het komt goed meisje “ dat er geen wolkje meer aan de lucht is maar het helpt me wel. De zaken waar ik de laatste twee jaren intensief mee te maken heb gehad het zieker worden van mijn ouders, eerst het wegvallen van mijn moeder, toen intensief zorgen voor papa, het toch nog plotselinge afscheid nemen van papa zijn me zéér zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Om van mijn steeds, met de dag, slechter wordende lijf en de thuissituatie nog maar niet te spreken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal te vertellen en iedereen krijgt tegenslagen op zijn of haar pad. Wat we er mee gaan doen dat bepaald hoe we er aan het einde van de dag aan toe zijn.
Toen ik twee weken geleden mijn blog aan Anne “schreef” deed ik dat met een steen in mijn maag. Ze wist het niet. Maar ik wist wel dat als ik het haar zou vertellen dat ze hier nooit haar goedkeuring voor zou geven. Er zijn mensen die mijn blog hebben gelezen en ik heb gevraagd of ik over de schreef ben gegaan, heb ik teveel prijs gegeven? Het enige wat ik terug kreeg was dat het een indrukwekkend stuk was van een moeder die zielsveel van haar dochter houdt, het even niet meer weet, zeker niet weet hoe ik haar moet helpen maar wel even een uitlaatklep zocht. Dan is het goed. Dan heb ik niets teveel gezegd. Dat weekend, omdat ik nooit geheimen heb voor mijn kinderen, heb ik Anne verteld wat ik had gedaan. Ze was niet blij, maar ook niet meer dan dat. Ik moest wel beloven het nooit meer te doen. En die belofte heb ik haar gedaan en daar houd ik me aan. Dus, buiten een hele korte update, schrijf ik niets meer over Anne, tenzij ZIJ hier haar goedkeuring voor geeft. Dat is goed. Ik heb sowieso altijd gezegd dat de essentie niet mijn verhaal was om te vertellen.
Nu mijn citaat. Ik baal ervan me te voelen zoals ik me nu voel. Machteloos soms hulpeloos. Ik herken mezelf niet, dit ben ik niet. Dus gaat er iets, stapje-voor-stapje, veranderen. Er waren nu dagen dat ik mijn make-up 💄 spulletjes niet eens een blik waardig gunde. Dat was voor mij een teken aan de wand dat ik in moest gaan grijpen. Want anders kom ik op een punt dat het terug knokken wordt ipv terugkomen. Dat wil ik niet toelaten. Dus ik heb wat zaken op een rijtje gezet, mijn cursus van Lisette weer van voor af aan begonnen, nog even twee ziekenhuis bezoeken doorstaan en dan weer naar mijn happy-place. Het rare is dat dit helemaal niet zo ernstig veel voorstelt maar ik wil weer elke lachen ipv bijna de hele dag verdrietig zijn of huilen. Ik ben er zeker nog niet maar met goede voornemens en met een ijzeren wil kom het goed.
Een hele fijne woensdag. Maak er een onvergetelijke van. Ik heb mijn blog nu de instelling gegeven om me 3x in de week te herinneren een update te doen en ik ga proberen me eraan te houden. De berichten hoeven niet altijd bijna boek edities te zijn, het mag ook korter. Dus voor mij, tot zaterdag. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️
Ingrid’s Wereld 