Ingrid’s Wereld

Tijd heelt helemaal geen wonden, je leert alleen omgaan met de pijn

Het weekend zit er nagenoeg op (inmiddels is het maandag 15:45 dus de kop is ook van een nieuwe week af😉) De tijd vliegt voorbij. Als je af en toe niet even stil staat en waarneemt van wat er om je heen gebeurd, trekken er mooie momenten aan je voorbij. Toegegeven soms is het fijn dat de tijd snel gaat want dan sta je ook minder stil bij zaken die minder goed gaan. Maar dat ter zijde.

Een aantal weken geleden ontving ik een mailtje van de DELA. In deze mail stond dat er op 22 november een online herdenkings-dienst gehouden zou worden voor mama en voor vele andere die ons zijn ontvallen. Het enige wat ik moest doen was aangeven óf ik wilde deelnemen aan deze herdenkingsdienst en met hoeveel personen. Omdat we toen ( en nu nog steeds) midden in de tweede Corona golf zaten en er per dag maar 2 personen bij papa op bezoek mogen heb ik aangegeven dat ik wel deel wilde nemen maar met maar 4 personen. Hoe ik dat vorm ging geven ging ik later wel uitvogelen. Ik wist natuurlijk ook niet wat het allemaal inhield maar wilde geen risico nemen dat ik tegen bepaalde personen nee moest verkopen (ook dit heeft dit zich weer, zoals gewoonlijk!! via de natuurlijke weg opgelost). Nadat ik de bevestiging verstuurd had heb ik 22 november in mijn agenda gezet en het leven ging verder. Afgelopen donderdag zat er een pakje bij de post. Mijn naam stond erop maar verder niets. Ik vroeg aan Anne of ze het voor me wilde openmaken. Er kwam een groot waxinelichtje uit, een plastic sheetje dat je in elkaar moest zetten zodat het een “kandelaar” werd en een wenskaart. Anne heeft de “kandelaar” voor me in elkaar gezet en dat was het voor dat moment. Tussen mijn mailtjes ben ik gaan zoeken naar de uitnodiging want ik had het gevoel dat ik iets was vergeten. Inderdaad, namelijk dat ik de bewuste mail nodig had om überhaupt deel te nemen aan de herdenkingsdienst want er stond een inlogcode op. Het was niet de bedoeling dat deze werd gedeeld of dat de uitzending werd gedeeld op FB of andere social media. Dat hebben we dus ook niet gedaan. Ik heb alleen foto’s gemaakt en een stukje gefilmd toen ze de namen gingen noemen. Op ongeveer 3 minuut 50 noemden ze de naam van mama. Was, heel vreemd misschien, een heel bijzonder moment. Ik ging er van glimlachen, papa begon te huilen. Het maakt voor mij door meer pijnlijk duidelijk hoe groot het gemis van mama nog voor hem is. Daar zaten we dan, met zijn tweetjes, hand in hand, op de bank naar een beeldscherm te staren. We (papa, ik niet) hadden verwacht dat we er met zijn drieën zouden zitten. Het verdriet werd dus vergroot toen bleek dat we ook dit met zijn tweetjes gingen doen. Ik zou hier mijn gal kunnen spugen maar ik hou de eer aan mezelf en doe het niet.

De herdenkingsdienst heeft alles bij elkaar ongeveer 45 minuten geduurd. Een mooie waardige manier om de vele dierbare nog even in het licht te zetten. Toen het erop zat heb ik de computer opgeruimd en het afwasje weggewerkt. Ik moest naar huis want ook daar ben ik op dit moment méér dan nodig (ivm de privacy van de persoon in kwestie vertel ik hier niets over). Papa heb ik op de hoogte gesteld dus hij zei ook dat ik snel naar huis moest gaan. Hij redde zich wel. Ik heb hem, met een mondkapje op, een kus op zijn hoofd gegeven en ben gegaan. Op de terugweg ging er van alles door mijn hoofd. Er gebeuren op dit moment zo vreselijk veel dingen in mijn leven dat ik zou willen dat mama er nog was. Gewoon iemand die even naar me luistert, zegt dat alles goed komt en dat ik het allemaal wel aankan. Maar hoeveel kan ik er nog bij hebben? Ik vraag het me serieus af. Papa zegt dat ik het niet moet doen, maar ik maak me altijd zorgen om hem, binnen mijn gezin gaat er veel, zorgwekkend niet goed, vorige week is het jongste zusje van mama overleden. Precies 8 maanden, op de dag af, ná mama en haar uitvaart was precies, op de dag af 8 maanden ná die van mama. Er zit een operatie aan te komen. Ik ben altijd optimistisch maar soms zie ik door alles de prachtige horizon even niet. Dat het wel weer komt daar hou ik me aan vast maar het valt me zwaar op dit moment.

Ik wil de lijn van positiviteit vasthouden dus ik stop met deze blog. Ik zit nu met Anne in het ziekenhuis voor haar immuno-therapie dus dat heeft nu even mijn aandacht nodig. Sorry dat het een blog is geworden met een wat trieste ondertoon maar ik kan ook niet doen alsof er niets aan de hand is. Ook dit is nu een serieus onderdeel van mijn leventje.

Ik wil je bedanken als je tot het einde bent blijven lezen. Nogmaals sorry voor de zware ondertoon. Ik hoop dat iedereen geniet van het zonnetje dat ons nog gegund is. Eerlijk is eerlijk daar moet je toch een beetje blij van worden 😉. Maak er een fijne avond van met degene waar je van houdt, trek een lekkere fles wijn open en proost op het leven, ik proost met jullie mee. Tot heel snel met hopelijk een meer levenslustige inhoud. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Mama was van de kaarsen, gezelligheid en warmte in huis. Dank je mam dat dit één van de mooie eigenschappen is die ik van jou heb. Ik weet zeker dat je hiervan hebt genoten❤️❤️

Vandaag, 14 november 2020, is het 8 maanden geleden dat mama het aardse lijden losliet voor de hemelse rust. Maar lieve mam, wat mis ik je. Ik mis je meer dan ik kan omschrijven en meer dan ik toe kan geven. Dat laatste klinkt misschien niet aardig maar als ik werkelijk toe zou laten hóe erg ik je mis, zou ik niet meer kunnen functioneren. Zou ik niet meer voor papa maar ook zeker niet meer voor mijn gezin kunnen zorgen. Als ik het gemis helemaal binnen zou laten dan ben ik bang dat ik op volledige “mute-stand” ga en dat kan nog niet. Ik moet sterk blijven want mijn gezinnetje heeft me heel hard nodig maar ook papa heeft me heel hard nodig en met name het laatste is niet iets wat ik met iemand kan delen. Het gaat niet zo goed met papa. Het gemis dat mama er niet meer is komt bij hem binnen als voor 10 man tegelijk en het lijkt hem de das om te doen. Ik wil zoveel voor hem doen, ik dóe ook veel voor hem maar ik kan het gemis niet voor hem welhalen. Morgen, 15 november, zouden pap en mam 52 jaar getrouwd zijn. Voor een man die zelf ernstig ziek is, zelf weinig meer kan en alleen is wordt het allemaal te veel. Het verdriet is té groot. En ik kan daar niets aan doen.

Afgelopen week is me door een familielid het verwijt gemaakt dat ik geen rekening hou met gevoel van een ander. Er zijn meer mensen met pijn en verdriet Ingrid, werd me verteld. Je moet niet denken dat je de enige bent. En dit werd me verteld door iemand die ik ongelofelijk hoog had zitten. Iemand die, althans dat dacht ik, weet dat ik juist altijd een ander eerder help dan mezelf, eerder naar het verdriet van een ander luister dan te vertellen hoe zeer ik van binnen opgevreten word door mijn eigen verdriet. Tegen haar vertelde ik wel eens hoe zeer ik mama miste en ik dacht dat ik tegen haar kon vertellen hoe ik af en toe baal van mijn lijf want ik dacht dat ze oprecht met me te doen had. Ik denk dat ik best een intelligent mens ben maar op sommige vlakken ben ik naïever dan een 4 jarig kind. Op het moment dat iemand zo op me “inbeukt“ kan ik geen grote mond opentrekken en vuil spugen. Op zo’n moment ben ik dat 4 jarige kind, klapdicht en trek me terug.

Op dit moment ligt het jongste zusje van mama op haar sterfbed. Met één been staat ze al bij mama, ze moet alleen nog loslaten. Ik heb vreselijk te doen met haar man. Vroeger kwam ik er veel. Na mijn werk op vrijdag ging ik er eten en daarna brachten ze me naar huis en bleven nog gezellig kletsen bij mama. Ik kwam er veel en heb hele fijne herinneringen aan die tijd. We waren zelfs zo close dat ik met hen op stap ging. De kroeg waar we kwamen vonden het wel leuk om te zien dan dochter met haar vader en moeder op stap ging. Dubbel hebben we gelegen. Twee weken geleden heb ik in het ziekenhuis haar nog opgezocht. Ik heb er een hele middag gezeten. We hebben het over alles gehad, ja zelfs over haar uitvaart want dat kon. Toen ik wegging zei ik tegen haar “ik neem nog niet officieel afscheid van je, dat doe ik pas als je thuis bent”. Ze keek me aan, gaf me een knuffel en zei “oké, jij mag dat❤️. Verdrietig dat het er niet meer van gekomen is. Omdat ik vreselijk veel respect voor haar en zeker voor haar man heb laat ik het hierbij omdat het niet mijn verhaal te vertellen is. Ik hoop alleen dat ze de rust krijgt die ze zo verdient.

Het jaar is nog niet afgelopen maar ik denk dat ik toch wel kan zeggen dat 2020 voor ontzettend veel mensen (over de hele wereld 🌎) grenst aan een rampenjaar. We zijn eens te meer met onze neuzen op de feiten gedrukt dat alles vergankelijk is, dat we een heel breekbaar “ras” zijn, dat we zeker niet alle wijsheid in pacht hebben lokale willen we dit graag denken en dat je elke dag moet nemen alsof het je laatste is. Het zou zomaar eens waar kunnen zijn. Ik wil mijn blogs niet gebruiken om hele zware monologen te voeren maar ik wil ook zeker niet de indruk wekken dat ik geen idee heb wat er in de wereld gebeurd of dat het altijd overal rozengeur en manenschijn is. Ik vind het fijn om een stukje van mijn leven met jullie te delen maar ga hier geen zwaar platform van maken, zou ook zeker niet bij me passen. Bij de één gebeurd er meer in zijn of haar leven dan bij de ander en toegegeven, bij ons is het zeker niet saai!! maar ik hoop dat ik kan laten zien (en vertellen) dat ook al geeft het leven je vaak citroenen 🍋, je daar zeker limonade van kunt maken. En ik denk dat dit ons (want mijn gezinnetje doet gezellig met me mee ❤️) dat redelijk goed af gaat.

Straks (inmiddels is het 01:30h) gaan we naar papa. Zoals ik in het begin al vertelde maak ik me zorgen. Sinds hij in het verzorgingshuis zit geef ik mezelf wel eens een dag dat ik thuisblijf en even tijd voor mezelf neem. Ik ga nu toch maar weer dagelijks naar papa. Hij geeft zelf aan dat hij merkt dat hij hard achteruit gaat. Dat baart me zorgen en dat weet hij. Note naar papa: Ik weet dat je mijn blogs leest pap maar weet dat wat ik ook voor je moet doen, het nooit teveel is. Vorige week zei hij ineens; Die blogs van jou moet je allemaal uitprinten en bundelen. Wie weet kun je er een boek van maken. Lief maar ik denk dat ik daar andere “leesstof” voor moet maken. Maar wat niet is kan zeker nog komen. Toen ik in de 6e klas zat (nu groep 8) zei mijn leraar, meneer van Doorenmalen, tegen me: Er gaat een dag komen dat er een Ingrid Saris-boek in de winkel ligt. Blijkbaar waren de opstellen die we moesten schrijven goed en boeiend. Het is niet iets waar ik nog nooit aan gedacht heb, zeg maar. Lijkt me wel wat. Bedenken welk genre ik wil schrijven, onderzoek doen want ik wil geen kletsverhalen verkopen. Ja, dat lijkt me wel wat. Wie weet geef ik jullie hier wel een scoop weg. Wie zal het zeggen?

Straks ga ik op de markt een mooie bos bloemen kopen voor mama, voor hun trouwdag. Die zet ik bij mij thuis neer want papa heeft een hekel aan bloemen maar ik vind het een fijn gebaar. Ik zag net op FB dat de moeder van een klasgenootje van de middelbare vandaag 70 zou zijn geworden. Verdriet is van alle dag en maakt geen onderscheid. Ik leef met haar mee want je moeder missen is iets wat ik van te voren niet had ingeschat dat dat zó heftig kon zijn. Wat zou het fijn zijn als je dit met je broer en mijn geval zus kon delen. Helaas dat zit er niet meer in. Verdrietig en zeker niet voorzien maar soms lopen zaken zoals ze lopen. Vaak door bemoeienissen van andere die misbruik maken van je verdriet en zaken gaan verdraaien. Voor papa vind ik het het ergste, hij gaat er kapot aan. Maar goed pap en ik hebben elkaar nog en dat is voldoende.

Ik ga mijn kussens maar eens pakken en ga beneden op Netflix, The Crown maar eens verder kijken. Kan ik zondag mooi inhaken als het nieuwe seizoen begint. Ik heb er al veel over gehoord en gelezen dus ik ben zeer benieuwd.

Dank je wel voor het lezen van deze blog. Ik ga ervan uit dat deze door iedereen pas over een aantal uren gelezen gaat worden omdat iedereen lekker ligt te slapen. Sorry dat de blog misschien een wat sombere ondertoon had, maar ook dat hoort erbij. Slaap 💤 lekker en straks gezond en vrolijk weer op. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

04 Mei 2019, Toen was geluk, heel gewoon ❤️❤️❤️❤️

Als het leven hard voor je is, wees dan lief voor jezelf.

Jeetje waar moet ik beginnen. In het begin van deze week dacht ik, verwachte ik zelfs dat het een fantastische week zou worden. En toegegeven, het begin was geweldig. Ik heb de verjaardag van Robert al beschreven in mijn vorige blog. Het was een heerlijke dag. Ik heb het gezegd en ik zeg het nog een keer; Het is leuker om te geven en mensen blij en gelukkig te zien dan te nemen. Anne heeft ergens een theorie gelezen dat je dan in wezen een egoïstisch mens bent. Je zou feitelijk toch alleen bezig zijn met je eigen geluk, namelijk het blij maken van een ander. Dus je zou in feite een ander blij maken om jezelf blij te maken, dus het draait eigenlijk niet om de ander maar om jezelf!! Hé hoe vind je die? Dat is nadenken voor de zaterdagavond, of niet soms? Ik ben het er helemaal niet mee eens. Sterker nog ik vind het klink klare nonsens. Maar dat is mijn bescheiden mening. En als, als deze theorie wetenschappelijk onderbouwd kan worden, nou ja dan ben ik maar egoïstisch. Ik blijf het fijn vinden mensen blij te maken. Zo dat is er uit. Waar waren we? Oja, het begin van de week was goed 😊 daar waren we het over eens. Vanaf woensdag ging het een soort van bergafwaarts. Geen grote drama’s maar ook zeker geen pieken. Nou kan dat natuurlijk ook niet altijd maar soms is het best fijn als het dan maar gewoon saai is. Niet manisch maar ook zeker geen depressies, zeg maar. Gewoon, stabiel. Nou dit was voldoende cryptisch.

Woensdag kwam mijn steun en toeverlaat Nicole. Sinds de zomer is de WMO zo vriendelijk geweest om ons een hulp toe te wijzen en dat is Nicole geworden. Vanaf het eerste moment hadden we een klik. Soms heb je dat met mensen. Gewoon dat alles klopt en alles voelt goed. Bij Nicole heb ik niet veel woorden nodig, ze begrijpt het meteen. En dat is fijn want in mijn hoofd is het een chaos en dan is het heerlijk dat zij meedenkt en dingen van me overneemt. Ik weet dat ze mijn blogs leest, dus Nicole ik zeg vaak dat ik blij met je ben maar nu weet de rest “van de wereld” het ook😉. Ze heeft mijn huisje aan kant geruimd en toen ze klaar was kon mijn vermoeide lijf met een gerust gevoel gaan liggen. We hebben nog even gezellig zitten kletsen met een stukje gebak dat over was gebleven van de verjaardag 🍰 van Robert. Haar werkdag zat erop dus zij naar huis, ik naar bed. De woensdag was voorbij voordat ik er erg in had.

Op donderdag zou ik gebeld worden door Dr. Dieckerhoff over de uitslag van mijn nek MRI. Ik heb ook daarover in mijn vorige blog verteld. Wat ik echter niet verteld heb, omdat ik gestopt ben met “schrijven” op donderdagavond, en ik op vrijdagochtend besloten heb me toch op de wachtlijst te laten zetten. Ik heb de hele nacht na liggen denken en besloten er toch voor te gaan. Er is niet veel over van de nekwervels maar nu kán hij er nog iets aan doen. Als ik langer wacht is er straks misschien niets meer aan te doen en dan ben ik verder van huis. Dus op vrijdagochtend toch wel wat gespannen het ziekenhuis gebeld en aan de assistent van de orthopeed mijn wens (uhum) doorgegeven. Het hoge woord was eruit. Nu maar afwachten. Begonnen aan de vrijdag wist ik dat er aan het einde van de dag een afspraak gepland stond bij de gynaecoloog. Gekscherend vertelde ik in mijn vorige blog “Daar ben ik nog nooit geweest, dus die kan ik op mij CV erbij zetten”! Ik ga niet uitwijden over het hoe en wat maar grote genade wat wil ik die afspraak graag vergeten. Ik dacht dat het een intakegesprek zou worden en dat me een aantal mogelijkheden voorgelegd zouden worden. Dat pakte even anders uit. Lang verhaal kort, ik heb de hele afdeling bij elkaar geschreeuwd, een gynaecoloog overstuur gemaakt want dit had ze nog nooit meegemaakt en ben uiteindelijk zwaar overstuur naar huis gegaan. Voordat ik aanreed heb ik Robert even gefacetimed. Toen hij mijn gezicht zag schrok hij zich een ongeluk. Hij wist natuurlijk niet wat er gebeurd was maar mijn reactie was zó heftig dat hij dacht dat ik op zijn minst het meest slechte nieuws te horen had gekregen. Dat was gelukkig niet het geval. Ik heb een soort van mijn verhaal gedaan en toen moest ik nog naar huis rijden. Mezelf bij elkaar rapend ben ik naar Oss gereden. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was. Ik heb mijn medicijnen genomen en extra paracetamols en ben op bed gaan liggen. De week zat erop!! Het vervelende is dat de napijn van gisteren nog zéér zeker niet weg is. Maar dat zal wel wegtrekken. Voor zover de lichamelijke ongemakken.

Mijn blog is mijn uitlaatklep. Over het algemeen probeer ik open maar toch ook een gedeeltelijke censuur aan te houden. Ik kan het natuurlijk niet voor mijn gezinsleden bepalen wat zij wel of niet oké vinden wat ik naar buiten breng. Ik ben daar geloof ik tot nu toe goed in geslaagd en hoop dat ik daar zeker geen verandering in breng. Soms omschrijf ik situaties met een wat cryptische ondertoon om mensen niet met naam en toenaam te benoemen. Dat valt me wel eens zwaar. Zeker nu. Sinds mama er niet meer is, is er een groot gedeelte van mijn familie “met mama meegegaan”. Dat is op zich al verdrietig zeker als je bedenkt wat ik allemaal voor die personen heb gedaan. Laat duidelijk zijn dat dit met heel veel liefde is gebeurd en ik zou het ook zeker niet anders doen. Omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit. Ik zorg graag voor andere, sta graag voor andere klaar en ik verwacht daar niets voor terug. Nu dat is natuurlijk niet helemaal waar, het enige wat ik ervoor terug vraag is eerlijkheid en heel af en toe de vraag of ík het allemaal nog wel trek. Dit is allemaal niet gebeurd. Deze week was een ogen opener voor mij. Het is bijzonder vervelend er achter te komen dat mensen waarvan je dacht dat je ze blindelings kon vertrouwen achter je rug om tegen je spannen. Ik kan bijna iedereen horen denken “dat klinkt nogal dramatisch”. Misschien, ik vind het eerder ongelofelijk verdrietig. Het wordt dus tijd dat ik misschien toch iets meer voor mezelf ga zorgen en vooral een beetje liever voor mezelf ga zijn. Misschien moet ik eens gaan leren dat een ander maar even moet wachten. Misschien moet ik mezelf de vraag eens stellen “zouden ze voor mij net zo hard lopen?” (dank je wel Nicole voor je wijze woorden❤️). Dus op een zaterdagavond om 23:30h terwijl ik mijn blog schrijf beloof ik mezelf dat voor de komende tijd ik mezelf even voorop zet. Echt duidelijk afstand doe van de mensen die me zo vreselijk verdrietig maken en me richt op dingen die er toe doen. Mijn to-do-lijstje is niet ernstig lang maar er staan wel wat punten op waar ik mee ga beginnen.

Ik blijf bloggen want dat vind ik heerlijk. En ik ga een project opstarten waar ik al een tijdje tegen aan zit te hikken en het wordt nu tijd om er aan te gaan beginnen. Zo gauw het vorm krijgt zal ik het delen. Voor nu ga ik me op de bank nestelen en proberen even mijn luiken te sluiten, het zou zomaar kunnen lukken vandaag. Ben zó vreselijk moe 💤. En morgen starten we weer met gezond optimisme aan een mooie zondag. Ik ga nog even een heerlijke mok gezonde thee zetten met sinaasappel, kaneelstokje, steranijs, gember en een beetje honing 🍯 en dan hoop ik dat ik tot rust kom.

Dank je wel voor het lezen. Sorry dat het niet zo’n hele vrolijke was, maar ook dit hoort bij het leven, zullen we maar zeggen. Voor zometeen lekker slapen en morgen gezond weer op. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Twijfel wordt uit denken geboren. In voelen vind je het antwoord❤️

Het is alweer te lang geleden dat ik een blog heb geplaatst. Het is niet dat ik niets te melden heb, juist niet. Er gebeurd veel, misschien te veel en krijg ik het in mijn hoofd niet op een rijtje. De bovenstaande quote staat er ook niet voor niets.

Vorige week dinsdag heb ik een Zoom-sessie gehad met Lisette Lucas. Wat was dat fijn❤️. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag had ik het gevoel dat we elkaar al een lang kende en het was alsof ik bijkletste met een goede vriendin. Uiteindelijk begon “mijn sessie” en voelde ze in op mijn energie. De dingen die ze benoemde waren fantastisch. Mede ook omdat er zaken naar boven kwamen die zij niet kan weten. Laat duidelijk zijn dat ik geheel opensta voor hetgeen zij kan maar het is toch altijd weer bijzonder om details te horen die je van te voren niet aan zag komen. Ik was heel moe na de sessie maar een fijn soort moe. Ik heb de hele dag in mijn hoofd doorgebracht en goed nagedacht over de dingen ze me vertelde en boodschappen die ze me mee heeft gegeven. Ik wil niet te veel uitwijden over het hoe en wat. Dat houd ik voor mezelf. Wat ik alleen wil benadrukken is dat het me heel dierbaar is geweest en nog steeds is. Dank je wel Lisette. Het bevestigd voor mij nogmaals dat de weg die ik ben ingeslagen, de juiste is.

Ik sla voor de handigheid de rest van de week maar over. Niet omdat het niet interessant was of leuk maar er stonden leukere zaken op de planning. Zaterdagochtend zijn Robert en ik samen even naar papa geweest om een nieuwe kledingkast in elkaar te zetten en wat kleine zaken voor hem af te handelen. De zaterdagmiddag stond in het teken van het kopen van de cadeautjes voor de verjaardag van Robert. Anne en ikzelf hadden dit project naar ons toegetrokken en hebben een super gezellige middag gehad. Jammer dat we niet konden gaan lunchen anders was de middag helemaal af geweest maar het was een fijne middag. Rond 17:00h kwamen we moe maar voldaan thuis. Alles wat we wilde doen hebben we kunnen doen en de cadeautjes die we wilden geven hebben we gekocht. De vrijdag ervoor had ik het spandoek gehaald dat ik geregeld had bij Gerard, de oude baas van Robert en die was meer dan bereid om mee te denken. Dus alle ingrediënten voor een leuke 50ste verjaardag waren aanwezig. Tuurlijk had ik een knalfeest voor Robert willen geven. Hij werkt zo hard voor ons en niks is teveel maar we zijn niet de enige die niet mogen uitpakken dus moeten we roeien met de riemen die we hebben. En ik denk dat het goed is gelukt.

Inmiddels is het 02 november. De dag voor Robert zijn verjaardag en of de duvel er mee speelt heb ik bijna de gehele dag op bed gelegen. Niet lekker, lichte verhoging. Nét niet ziek genoeg om echt niks te doen maar gewoon, niet lekker. Ik heb er maar aan toe gegeven want ik wilde de volgende dag wel fit zijn want Robert zijn dag ging kost wat kost niet in het water vallen. Tegen de avond ging ik de spullen bij elkaar zoeken om mee te versieren, kaarten pakken die geschreven moesten worden en eens kijken hoe het spandoek eruit zag. Toen ik dat immense ding uit ging rollen schrok ik me rot. Er zaten geen ophangogen aan. Dus ik Gerard gebeld en uitgelegd wat mijn probleem was. Zijn antwoord was dat het enige wat ik kon doen was even op en neer naar Uden te rijden want zonder die ogen zou ik het hele doek kapottrekken. Dus na het eten rond 19:30h zijn Anne en ik op en neer gereden naar Uden. Waar moeten jullie dan naartoe? vroeg Robert. Gewoon even weg, was ons antwoord en weg waren we. Bij Gerard was het lachen gieren brullen want die vond het allemaal héél vermakelijk. Toen de ogen in het doek zaten zijn we weer teruggereden om aan het voorbereidend werk te beginnen. Er moest nog een Abraham pop opgevuld en aangekleed worden, ballonnen 🎈 opgeblazen dus tegen 22:30h hebben we Robert toch vriendelijk verzocht naar boven te gaan. Het opzetten van alles, het ophangen van de vlaggetjes, het ophangen van de ballonnen 🎈 ging allemaal voorspoedig maar toen dat spandoek. Ik had me toch wel een beetje verkeken op de grote (3,5×1,5mtr)! Ja een behoorlijk ding zeg maar. Na veel pogingen, verschillende manieren en heel eerlijk een flinke vloekbui hier en daar hing het ding. Meteen besloten we dat we de cadeautjes om 00:00h zouden doen. Ik zou met de 50 kaart het spits afbijten en de daarbij behorende fles van zijn favoriete whisky Abelour A’Bunadh. Dan zou Daan volgen met een kaart met 18 jaar erop (Daan is 18) en in de tekst die hij zou schrijven zou hij refereren naar het volgende cadeau namelijk de Airpods. Daan had heel origineel er nog een cadeautje bij gedaan een joint (zonder tabak) 🤪🤪 voor een “gezellige en relaxte” zaterdagavond. Robert kon er smakelijk om lachen. Anne en ik ook trouwens. Dat zijn dingen die ons huishouden kunnen. En omdat we de lijnen van communicatie altijd open hebben gehouden zijn er dan ook weinig experimenten waar wij geen weet van hebben. Geeft een rustig gevoel kan ik je zeggen. Maar dat terzijde. En toen Anne. Anne had de 16 kaart (want Anne is16) en zij had er heel cryptisch inschreven “The time has come” refererend aan het laatste cadeau. Toen Anne Robert het pakje gaf keek hij ons aan met een blik die zei: Jullie zijn stapelgek. In het pakje zat de nieuwste AppelWatch. Dit was iets wat hij totaal niet aan had zien komen en wij waren dolgelukkig om hem zo blij te zien. Is het toch niet altijd leuker te geven dan te nemen? De uitdrukking op het gezicht van de ontvanger is vaak onbetaalbaar. En dat was nu zéér zeker niet anders. Na wat uitproberen, over en weer dank je wel en de nodige knuffels zijn we gaan slapen. Het was inmiddels bijna 01:30h, Daan moest de volgende ochtend om 08:00h weer werken, Anne weer naar school en we wilden niet zo moe zijn dat we er geen leuke dag van konden maken. Een paar uur later ging de wekker alweer en als een soort traditie is Anne, voordat ze naar school moest, mee gebak gaan halen. We hadden fototaarten en fotocupcakes laten maken. Anne was het eerste uur vrij dus dat kwam perfect uit. Het is een heerlijke dag geweest. In de ochtend zijn we even op en neer naar papa gereden want die had een bijdrage geleverd aan de AppelWatch dus we vonden het wel zo netjes om dan even te showen wat hij mee gegeven had. Omdat we verder niemand uit mochten nodigen zijn alleen de ouders van Robert geweest. Omdat uiteten natuurlijk ook niet mocht hadden we boodschappen gedaan en hebben we heerlijk met zijn viertjes gegourmet. Normaal hou ik er niet van maar gewoon even gezellig rond de tafel zitten, kletsen en lekker eten was een perfecte afsluiting van een fijne dag. 50 Jaar alweer. Zoals mijn vader zei toen hij 50 werd, nu ga je aan je tweede jeugd beginnen😉. Zo kun je het ook bekijken.

Om af te sluiten de dag van vandaag. Ik heb vorige week een MRI van mijn nek laten maken. Ik zou daar vandaag, rond de middag, de uitslag telefonisch van krijgen. Om iets voor half 10 ging de telefoon al. Dr. Dieckerhoff met de uitslag. Ik had eigenlijk wel rekening gehouden met een hernia maar ook meteen met de mededeling dat hij me niet kon helpen. Maar nu blijkt dat niet één maar drie nekwervels in zéér slechte conditie zijn. We hadden natuurlijk op de foto’s al wel gezien dat het niet goed was maar dit was toch wel weer iets meer van het goede. Er schijnt geen einde aan te komen. In principe heb ik 2 opties. Optie 1, niks aan doen en we zien wel. Het verleden heeft ons geleerd dat ik meestal van een operatie niet beter word. Maar dan loop ik natuurlijk wel het risico dat als het nóg verder verslechterd, en die kans is natuurlijk groot dat er dan op een gegeven moment niets meer aan te doen is. Optie 2: opereren en vastzetten die handel. Ook niet ideaal maar dan zit het vast en kan het geen kant meer op. Ik heb het gesprek afgesloten met de mededeling dat ik er over na zou denken en er op terug zou komen. Ik ben de hele dag thuis geweest en heb nagedacht. Ik heb op internet nagezocht wat de voor- en nadelen zijn. Op dit moment zie ik meer voor- dan nadelen voor het opereren. Al is het alleen maar om het feit dat de boel dan vast zit en geen kant meer op kan. Als ik te lang na ga denken, ga ik twijfelen en dan bestaat de kans dat ik het niet doe. Maar als ik naar mijn gevoel luister, naar mijn onderbuik gevoel dan moet ik de operatie doen. Ik ben me ervan bewust dat aan elke operatie risico’s kleven maar dit is ook geen doen meer. Een blog typen is een project aan het worden omdat na een aantal regels het gevoel in mijn handen volledig weg is. Schrijven met een pen is helemaal een ware hel. Mijn mooie handschrift is volledig verdwenen. Dus in mijn hoofd ben ik eruit. Ik wil de operatie. Morgenochtend ga ik Dr. Dieckerhoff bellen en dan moet hij me maar op de wachtlijst zetten. Want door alles wat er nu speelt in de wereld lijkt het me niet dat ik voor het einde van de maand al aan de beurt ben. En als dat wel zo is, dan is het lekker meegenomen.

Inmiddels is het bijna 23:00h. Ik ga proberen even te slapen want morgen staat er weer een doktersbezoek gepland en dit keer is de gynaecoloog aan de beurt. Die hebben we nog niet gehaald. Dus ná morgen kan die op mijn CV erbij. Dank je wel voor het lezen. Lekker slapen 💤 voor zometeen en morgenochtend weer gezond op. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Wat zou ik nu graag even terug gaan naar Normandië. Gewoon, even rust❤️

Haal de moet eruit en hou de moed erin 🤗

Goede “maandag” morgen allemaal. Het is nog vroeg dus ik dacht de dag en de week eens op te starten met een update. Vorige week was en vooral hollen en weinig stilstaan. Ik heb veel vervelende berichten gekregen die een plekje moeten krijgen dus er zijn dan momenten dat je voor jezelf moet kiezen en de momenten waar je dan rust kunt pakken, die moet je dan ook nemen.

Dus update van vorige week. De maandag is begonnen met een gedeeltelijke quarantaine. Bij Anne op school was een positief bevonden klasgenoot en dus moest Anne thuis blijven. Het was herfstvakantie dus dat is nooit fijn op die manier een vakantie in te gaan. Maar het is wat is en er zijn ergere dingen in de wereld. Anne volgt sinds enkele weken immunotherapy (dit om de strijd aan te gaan met de vele allergieën die ze heeft) en omdat dit gepland staat op maandag om de week moest ik gaan overleggen of ze überhaupt wel mocht komen. Gelukkig dat mocht allemaal doorgaan. Het vervelende bij deze therapie is dat als tussen de laatste prik en de eerst volgende langer dan twee weken zit, je helemaal opnieuw beginnen. Ook al ben je al een half jaar op weg of zelfs langer, je bent dan weer terug bij af. Het was ons dus alles aan gelegen om het door te laten gaan. Normaal ga ik mee naar binnen maar omdat ik zelf verkouden was en zeer zeker niet lekker, mocht ik het ziekenhuis niet in. Anne ging dus heel stoer (zij en naalden zijn geen vrienden!!!) alleen het ziekenhuis in en bleef ik braaf in de auto zitten. Na ongeveer 1,5 uur was ze klaar en kwam naar buiten. Het zat erop en had geen last van haar prikken. Gelukkig maar. Toen we thuis kwamen ben ik mijn mandje weer ingekropen want ik voelde me echt niet lekker 🤧 en vanzelf wordt het dinsdag.

Op dinsdag was het een gekke tent hier. Op de gezellige manier. Anne mocht 3 vriendinnen laten logeren. Één van de dames moest nog sporten dus daar zijn ze met zijn allen naartoe gegaan. Het is altijd geweldig te zien hoe makkelijk de meiden in elkaar blenden. Ze nemen kleine gewoontes van elkaar over, laten zeker niet over zich heen lopen maar het is gewoon gezellig. Tegen 21:30 zijn Robert en ik naar boven gegaan om de dames het “rijk” voor hen alleen te geven met alleen de boodschap “denk je aan de buren” en dat was het. Het was nog lang en laat onrustig maar niemand heeft geklaagd dus het kon waarschijnlijk door de beugel. Helemaal rustig slapen doe je niet (althans ik niet!) want je ligt toch te luisteren of het wel goed gaat, of iemand toch stiekem niet iets nodig heeft maar het ging goed. Robert en Daan moesten er de volgende ochtend weer vroeg uit want ze moesten werken maar zelfs daar hebben de dames geen last van gehad (ze lagen allemaal in de woonkamer anders hadden we moeten stapelen 😅) want ze sliepen heerlijk door tot een uurtje of 10,00h. Toen ik beneden kwam woensdagochtend zaten de dames in hun pyjama’s al weer spelletjes te doen. Ik vind het geweldig om te zien, ik begrijp het niet want er zijn maar weinig mensen die zo’n gepassioneerde hekel hebben aan spelletjes dan ik, maar ik vind het wel leuk om het vanaf een afstandje te bekijken hoe ze in hun spel kunnen opgaan. Intussen was ikzelf mijn spulletjes bij elkaar aan het zoeken want ik ging een proef make-up 💄 doen bij een bruid en haar ceremoniemeester (es). Ik heb het super naar mijn zin gehad. Het is altijd weer een uitdaging om een ander er op hun mooist uit te laten zien maar deze was een nog grotere aangezien de bruid in spé nooit make-up 💄 draagt. Ga er maar aanstaan. Toen het er allemaal mooi en strak op zat zag ik dat de bruid zich toch niet helemaal comfortabel voelde en hebben we afgesproken dat er nog een tweede proef make-up 💄 komt, met een andere kleur maar vooral om haar aan het gevoel van make-up 💄 op haar gezicht te laten wennen. Ik merkte aan haar dat ze het prettig vond en ik vind het heerlijk om te doen. Dus een win-win situatie. Met zo’n make-up 💄 middag ben je toch snel een uurtje op drie bezigen eerlijk gezegd was dit voor mijn lichaam meer dan voldoende. Ik was op. Dus toen ik thuis kwam heb ik mijn spulletjes opgeruimd en ben ik mijn mandje weer ingekropen.

Je zou bijna denken dat na de “oplevering” van de Koningstraat en het teruglezen van dit stukje, papa nergens meer voorkomt maar niets is minder waar. Tussendoor maak ik ook nog tijd voor mijn pappaatje❤️. Inmiddels zit hij al iets meer dan een maand in het verzorgingshuis en hoewel ik in het begin het gevoel had dat het goed ging komen heb ik het idee dat het hem tegenvalt. Ik krijg mijn vinger er niet op. Ik had zo gehoopt dat nu hij de gelegenheid heeft om meer onder de mensen te zijn dat ook zou gaan doen. Maar er is iets wat hem tegen houdt. Hij komt alleen zijn kamer af om te eten en verder niet. Ik doe mijn best maar pap moet wel zelf willen. Ik kan het niet voor hem doen.

Donderdag moest ik heel vroeg op pad want er stond m 08:15 een foto van mijn nek geland in het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. De uitslag kreeg ik om 08:45 van D’r. Dieckerhoff. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien dus er werden eerst wat vragen en antwoorden van beide kanten uitgewisseld en toen de foto’s. Ik gaf aan dat ik geen tot weinig gevoel heb in mijn rechtse hand maar en dit vind ik heel raar, ik heb mega veel pijn vooral aan mijn middelvinger. Aangezien iedereen in het ziekenhuis een mondkapje op moet zou je denken dat ze hun reactie goed kunnen verbergen. Ik denk dat de dokter en ik elkaar door de jaren heen toch iets beter hebben leren kennen want concentreerd op zijn ogen zag ik dat het foute boel was. Één van de wervels is eigenlijk zo goed als verdwenen. Slik 😱. Om een totaal beeld te krijgen en om een zo goed mogelijk behandelplan te bedenken 😏 moest ik de volgende dag meteen een MRI laten maken. En omdat ze in het ETB geen plek hadden moest ik naar het Twee Steden ziekenhuis ook in Tilburg want hij wilde snel weten of er een hernia zat. Het is zo’n warboel in mijn nek dat hij van de foto’s geen duidelijk beeld kon maken dus toch een MRI. Het is niet anders. De uitslag volgt 05 november per telefoon. Hij heeft ook nog geïnformeerd naar de gesteldheid van mijn rug. Toen ik daar antwoord op gaf en dan voornamelijk het hebben van zoals ik het noem “spaghetti-benen” was de uitdrukking in zijn ogen zorgelijk en zijn advies om zo min mogelijk auto te rijden. Ten eerste omdat mijn benen dus een eigen leven lijken te leven en ook gevaarlijk omdat het gevoel in mijn handen weg kan vallen. Daar had hij me even. Ehm dokter …. en dan? Dan kan ik nergens meer naar toe! Doe het voorlopig rustig aan was zijn advies. Of dit alles op een operatie uit gaat lopen is niet zeker, ik denk van niet want als het verleden ons iets heeft geleerd is dat ik vaak slechter uit operaties kom dan dat ik er in ga. Maar heel eerlijk is dat niet/minder autorijden voor mij wel een ding. Dan wordt me dus mijn vrijheid afgenomen. En wie gaat er dan voor papa zorgen?? Ik ga hier toch nog eens goed over nadenken.

Op vrijdag is Anne met me meegegaan naar Tilburg. Ze mocht het ziekenhuis niet in maar het was zo fijn om weer even samen op pad te gaan. De MRI stelde niet zoveel voor. Ze leggen je hoofd in een brace, je kunt geen kant op, het apparaat maakt ongelofelijk veel herrie en na 30 minuten is alles achter de rug en sta je weer buiten. Nu de uitslag nog…… We gaan het meemaken.

Het weekend is verder rustig verlopen. Ik had veel stof tot nadenken en dat heb ik ook gedaan. Ik ga daar niemand mee belasten en ik zie het altijd wel zonnig in maar een gemeen stemmetje achter in mijn hoofd probeert me op het verkeerde (lees: op het niet positief denkende) pad te zetten. Ik weet niet wat ik er van denken moet. Ik denk/hoop stiekem dat er geen operatie uit voortvloeid want ik heb het idee dat ik dan echt niets meer kan. We wachten het af.

Zometeen ga ik met Daan naar papa. Ben altijd blij als ik hem weer zie. Gisteren aan de telefoon klonk hij niet best. We gaan het zo zien en aanhoren.

En dan morgen…..morgen staat mijn lang verwachte en vooral lang gewenste Zoom-sessie met Lisette Lucas❤️❤️🤗🤗. Ik stuiter nu al. Ik ga het tot in detail beschrijven ook zodat ik zelf er niets van vergeet. Nu ga ik me snel aankleden om naar papa te gaan.

Dank je wel voor het lezen van deze mega lange update. Maak er een super maandag van. Een goed begin is het halve werk. Ik ga er weer voor en haal er weer uit wat er voor mij inzit deze week. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Vrijdag. Ik zie dat het toch niet is gelukt om de zorg uit mijn ogen te krijgen (bovenste foto). En beetje extra slaap was ook geen overbodige luxe geweest 😁

Nou ja het is een soort van een citaat!!🤧 In mijn blog heb ik het nog niet gehad over het Corona virus 🦠 dat ons land/de hele wereld nu al zo’n maand of 10 (ruim genomen) in zijn greep houdt. Iedereen heeft er ergens wel mee te maken gehad, iedereen heeft er wel een mening over. Voor ons in Nederland begon het rond de tijd dat mama overleed. Mama ging bij ons weg op 14 maart, op 15 maart ging ons land op “social lockdown”. Een onzekere, verdrietige, bange, boze tijd werd geboren. De begin periode is een soort van langs me heen gegaan. Ik was te druk met voor papa zorgen dat ik geen “lockdown” heb ervaren. De social distantie hield ik in acht, de 1,5 meter is me heilig want ik kon/kan het me niet veroorloven onvoorzichtig te zijn of ziek te worden want er bestaat dan een groot risico dat ik papa dan ziek maak en dan is de persoonlijke ramp niet te overzien. Robert en ikzelf vallen in een hoge risicogroep maar voor papa zou het wel eens fataal kunnen zijn. Dus ik was/ben altijd voorzichtig. In de zomerperiode voelde ik me een stuk minder veilig. Het virus liet zich indammen en we gingen er weer op uit. Met alle gevolgen van dien. Mensen kwamen uit hun “holletjes”, restaurants en terrassen gingen weer open. Er mocht weer een beetje geleefd worden en dat deden we dus ook. Laat ik vooral duidelijk zijn dat iedereen zijn of haar leven weer, “binnen het nieuwe normaal “ oppakte. De vinger wordt snel gewezen richting de jongeren maar dat we nu midden in de 2e golf zitten, de mensen in de zorg nog aan het bijkomen zijn van de 1e golf, hebben we allemaal aan ons te danken. We zijn onvoorzichtig geweest en krijgen nu de rekening gepresenteerd. Dagrecord na dagrecord wordt gebroken. De ziekenhuizen lopen weer vol met besmette mensen, de horeca zit weer op slot. Er komt een mondkapjes plicht en nog heb ik het idee dat sommige mensen het idee hebben “dat het allemaal wel meevalt”. Ik probeer zoveel mogelijk mijn persoonlijke mening niet ongezout te geven maar ook bij mij beginnen de frustraties op te lopen. Inmiddels hebben wij met ons gezin al 2 keer in quarantaine gezeten omdat we met bewezen positief geteste mensen in aanraking zijn geweest. Is het wel eens bij mensen opgekomen dat thuiszitten bij sommige mensen echt als een last wordt ervaren? Dat dit serieus bij mensen “tussen de oren” gaat zitten. Dat thuiszitten echt niet gezien of ervaren wordt als “lekker relaxt niks doen”. Als ik alleen al om me heen hoor wat het met jongeren op de middelbare doet, baart me dit grote zorgen. Jongeren hebben het nodig om elkaar te zien, gedachten met elkaar te wisselen, gewoon lol te hebben. Door ons ondoordachte gedrag komt er nu een groep in de problemen die er helemaal niet om gevraagd hebben maar er op dit moment ook niets aan kunnen doen. Ik vind het zorgelijk. 😔

Vorige week heb ik, zoals ik ruimschoots omschreven heb, de sleutels van de Koningstraat ingeleverd. Robert en ik hebben bergen verzet. Dit is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik kan geen plek opnoemen dat niet zeer doet. Lichamelijk ben ik op. Sinds donderdag begon “mijn hoofd vol te lopen!” Ik ben verkouden, hoest, heb knallende koppijn en meer van dat goede spul. Maar ik heb geen koorts. Maak ik me zorgen? Een beetje. Ik kijk het morgen nog aan en anders laat ik me testen. Er staan te veel zaken op de agenda deze week en aankomende weken om in onzekerheid te blijven. Het is nu 02:45h. Ik kan niet slapen. Ik ben maar naar beneden gegaan want ik wil niemand wakker maken. Maar ik moet wel gaan slapen. Ik wilde gewoon even iets van me laten “horen”.

Ik ga de tv afzetten, een paar paracetamols pakken en kijken of ik nog een paar uurtjes mee kan “pikken”. Ik probeer deze week nog een aantal blogs te schrijven want het wordt een drukke maar vooral leuke week tenzij de griep doorzet, dan houdt het op. Dan wordt het gewoon uitzieken. Ik ga er voorzichtigheidshalve nog maar even niet van uit maar je weet het nooit.

Dit was het even voor nu. Wees voorzichtig. Let op jezelf maar zeker ook op anderen alleen zo krijgen we dit virus eronder. Dank je wel voor het lezen van deze korte update. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Afscheid nemen bestaat wel degelijk (Ingrid)

Lang wordt deze blog niet. Het is de laatste over mijn ouderlijk huis. Vandaag hebben Robert en ikzelf, wéér met zijn tweetjes, de laatste resten van de Familie Saris opgeruimd. Bijna 40 jaar naar de stort of in vuilniszakken. Voor iedereen komt dit moment. Voor mij nu. Het doet me minder dan ik verwacht had. Ik denk dat ik het in stapjes heb gedaan. Het is wat het is. Het is goed zo. Woensdag lever ik de sleutels in en dan ben ik klaar. Klaar om de zooi in mijn eigen huis op te gaan ruimen en ruimte te gaan maken in mijn hoofd. Want die zit behoorlijk vol kan ik je zeggen.

Speciale dank naar mijn mannetje ❤️. Hij doet het toch allemaal maar voor me. Vandaag was voor hem ook weer aanpoten en dat op zijn vrije dag. Het zit erop schatje. Je bent klaar. Dank je wel ❤️❤️❤️

Dank je wel weer voor het lezen. Maak er een mooie avond van. Geniet van elkaar en neem niets voor lief maar ben wel lief voor elkaar. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Omring jezelf met mensen die je energie geven.

Goedemorgen! Het is 06:00h en ik hobbel alweer een uurtje rond. Maar in dit geval niet thuis maar in Zeeland. De liefste vrienden ter wereld hebben ons uitgenodigd om een weekendje mee weg te gaan. Gewoon even eruit. En nu ik er ben, gisteren aangekomen, merk ik pas hoe erg ik het nodig heb om er even uit te zijn. Als ik hier uit het raam kijk, kijk ik recht op het water. Het kabbelen, nee eerder klotsen want het waait als een gek, van het water doet iets met me. Het maakt me rustig. Dat is wat water, wat de zee (vandaag gaan we hopelijk even naar het strand❤️) met me doet. Dat ik dan ook nog in goed gezelschap ben is een ongelofelijk grote bonus. We zijn gisteren aangekomen en hoewel ik niet super heb geslapen (dat doen ik sowieso niet maar zeker niet in een vreemd bed!) voelt ik een berg aan energie. De laatste maanden was alles voor een ander en nu mag ik even voor mezelf genieten en dat is zo lekker.

Ik probeer zo zachtjes mogelijk te doen want ik wil niemand wakker maken. Stiekem kijk ik elke keer naar buiten omdat ik hoop dat het snel licht wordt zodat ik het woeste water kan zien. Misschien toch maar eens vaker het water opzoeken. Het doet wonderen met me.

Gisteren toen we aankwamen hebben we eerste boodschapjes gedaan voor de inwendige mens en hebben toen gezellig bijgekletst. Tegen 17:30h zijn we gaan eten. Ivb met Corona moet alles in blokken gedeeld worden. Geen probleem het is inmiddels voor mij het nieuwe normaal. De brasserie die bij het park hoort is geweldig. Het eten is er fantastisch. Na het eten hebben we nog even genoten van het beetje licht dan we nog hadden dus nog een stukje gewandeld. Het lopen is voor mij snel te veel maar waar een wil is, is een weg dus ook ik heb een klein stukje meegelopen. Gelukkig hoef ik niets uit te leggen. Ze weten precies wat er in mijn lichaam speelt en we passen ons aan elkaar aan. Want dat is wat vrienden doen❤️. En geloof me dit zijn zo ongeveer de beste die je hebben kunt. We hebben dus een heerlijke eerste avond gehad. Na de bijna nachtelijke wandelingen een stel koude neuzen rijker zijn we terug gegaan naar het appartementje om er een gezellige avond van te maken. Laat heb ik het niet gemaakt want ik wil vandaag ook alles eruit halen wat erin zit. We gaan het meemaken. De start was in elk geval fantastisch

Dat ik dit weekend voor de eerste keer mijn kids alleen thuis heb gelaten vond ik wel een dingetje. Maar ik moet het loslaten, ze zijn uiteindelijk 18 en 16. Ik denk wel dat het huis nog overeind staat als we thuiskomen 🤪🤪. Mijn mede huisgenoten zijn inmiddels wakker dus ik ga me maar eens aankleden en mijn masker opzetten. Één keer raden wie er nog in een totale staat van bewusteloosheid ligt, inderdaad mijn mannetje. En ik denk dat als ik hem niet wakker maak dat hij om 13:00 🕐 nog onderzeil. Ik kom hier later op terug…….

11 oktober Tijd om nog een update te doen heb ik niet gehad dus hier komt ie.

Zaterdagochtend daar ben ik gebleven. Ik heb Robert wakker gemaakt. Veel interesse om wakker te worden was er niet maar vooruit dan…😉. Inmiddels waren er heerlijke broodjes, de tafel was gedekt, de dag kon beginnen. En een heerlijke dag is het geworden. Na het ontbijt zijn we naar Middelburg gegaan voor koffie met appeltaart. 8n het centrum nog wat rond gelopen en veel gelachen. Daarna zijn we naar Vlissingen gereden waar we even inside informatie kregen waar de moeder van Stephan haar jeugd had doorgebracht. Heel leuk om te zien. Vandaar uit zijn we naar de boulevard van Vlissingen gereden om natuurlijk weer het één en ander te nuttigen. Ik kan je verzekeren, we zijn zeker niet verhongerd en dorst hadden we alleen als het onze eigen schuld was 🤪. De buien trokken over en toen werd het tijd om de auto weer op te zoeken. We zijn nog even door Zoutelande gereden maar daar was verder niet veel te beleven en ook Blöf was nergens te bekennen dus terug naar ons huisje. Aangezien Robert en ik een zeg maar gerust, drukke en zware week achter de rug hadden, kon ik niet anders dan in het huisje even gaan liggen. Ik was (ben) gesloopt. De brasserie op het park was écht heel goed dus daar hebben we de echte Zeeuwse mosselen gegeten die die middag ban de Neeltje Jans afkwamen. Verser kon bijna niet en ze waren heerlijk. Laat heb ik het die avond niet gemaakt (wij allemaal niet ) want de zeelucht deed zijn werk, de intensieve inspanning bij mij zijn negatieve werk (maar ik heb er niets van gezegd want ik wilde geen last zijn) dus in huisje 22 was het vroeg rustig. De volgende ochtend, op zondag, moesten we vóór 10:00 🕙 uit het huisje zijn dus er was al vroeg rumoer. Ik liep om 02:15 al ronddraaien het was een kort nachtje. Nadat we onze spulletjes hebben ingepakt en nog lekker ontbeten hadden zijn we op de terugweg gegaan. Eerlijk, ik heb er weinig van meegekregen. Ik was gesloopt maar super voldaan. Wat een heerlijk weekend was het. Dank je wel lieve Stephan en Sandra dat jullie ons mee hebben gevraagd. Het was precies wat we nodig hadden. Even er helemaal uit. De batterij is een eentje bijgevuld en nu kunnen we beginnen aan ons (mijn) laatste stukje.

Vandaag maandag 12 oktober waren we alweer vroeg te vinden aan de Koningstraat want de laatste zaken moesten worden afgehandeld. De traplift eruit (check) nog wat gaatjes vullen, voor papa onverwacht nog wat zaken regelen. Dus als we aan het einde van de dag thuiskomen hebben we er weer een productieve dag opzitten.

Even een melding die speelt in ons gezin. Gisteravond kregen we de mededeling dat er bij Anne in de klas Corona is vastgesteld en wel bij een meisje dat direct naast haar zit. We dachten eerst dat het meeviel maar nu blijkt dat Anne tot tenminste 15 september in quarantaine moet en heel goed moet opletten of ze geen klachten krijgt. Eerlijk? Ik ben panisch. Het komt nu wel heel dichtbij. Anne kan er niets aan doen maar en probeer rustig te blijven maar da5 valt me even niet mee. Ik heb al een dag of 4/5 latent aanwezige keelpijn, hoofdpijn, oorpijn. Kan van alles zijn. Ik heb geen koorts maar ik loop wel met een mondkapje op. Super benauwd en vervelend maar ik kan nu voor de mensen om me heen en voor mezelf niet voorzichtig genoeg zijn. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.

Hieronder plaats ik nog wat foto’s van ons weekendje. Dank je wel voor het lezen. Blijf voorzichtig, let op elkaar en op jezelf dan redden we het wel. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Het eerste wijntje, heerlijk voorgerecht en wat een uitzicht❤️

Zonsopgang zaterdagmorgen. Is er iets mooiers❤️❤️

Aan de inwendige mens werd goed gedacht 🍷🍹🍻🍵

Dank je wel lieve Stef en San voor een geweldig weekend ❤️. We kunnen er weer eventjes tegen 🤗🤗❤️❤️😘😘

Kleine “live” impressie ❤️❤️

Thuis is waar liefde woont, herinneringen ontstaan en vrienden altijd welkom zijn.

Wauw, als één spreuk een alles omvattende is voor hoe mijn ouderlijk huis was is het deze wel. Er was geen avond dat er geen visite was. Vaak tot grote ergernis van mijzelf. Vaak had ik een hekel aan al die drukte. Ik werd er onrustig van. Dan is het des te vreemder dat ik er nu met zoveel liefde aan terug denk. Of zou het komen dat we nu alles aan het afsluiten zijn….

Dit weekend was hét weekend van de Koningstraat leeghalen. Oh mijn God wat een werk. Het uitzoeken hadden we al gedaan dus het was puur het zware puinruimen. Afgelopen woensdag is de eerste inspectie geweest. De opzichter heeft me een lijstje gegeven wat er absoluut uit het huis verwijderd moest worden. En dat was stiekem best nog wat. Overal de vloerbedekking eruit en zorgen dat de lijmresten verwijderd werden. De spijkers uit de muur en gaatjes dicht. Gordijnen weg, in de tuin de klimop weg. Kortom een vol gepropt weekend waarbij we (Robert en ik) de intensie hadden om zoveel mogelijk te doen.

Voor ik verder ga met mijn verhaal wil ik even mijn dankbaarheid uiten naar de twee mannen in mijn leven. Robert als eerste en Daan als tweede. Robert, lieve, lieve schat wat had ik zonder je gemoeten dit weekend? Wat zou ik überhaupt zonder je moeten? Je bent er altijd als ik je nodig heb. En dit weekend was dat niet anders. Je hebt gesjouwd, honderd keer de trap op en neer om puin af te voeren, vloerbedekking eruit gehaald, kasten gesloopt en afgevoerd, inbouw kasten afgebroken en ook weer naar beneden gebracht. En dit alles zonder te mopperen, zuchten of wat dan ook. Toen ik gisteren even snel op en neer naar papa ging en ik terug kwam hoorde ik je rockmuziek toen ik uitstapte en hoorde ik je meezingen. Typisch gevalletje er maar het beste van maken. Jeetje wat ben ik trots op je en wat hou ik daardoor nog meer van je ❤️. Vandaag hadden we nog een paar extra handen nodig. Buiten de drie broers van papa hebben we de hulp van Daan ingeroepen. Als een natuurtalent ging hij aan de gang. Daan heeft geen ervaring met slopen, opruimen, lijmresten verwijderen of wat dan ook. Maar hij pakte alles aan als een pro en deed alles, net als zijn vader, zonder te mopperen. Hij zette de muziek iets harder en ging aan de gang. Met als resultaat dat de zolder, bovenverdieping en beneden alles wat gedaan moest worden, gedaan is. Dank je wel vriendje. Je bent een kanjer. Maar dat wist ik al. Om de dankbetuiging compleet te maken wil ik de broers van papa ook bedanken. Ze waren er toch maar op hun vrije zondag. Eerlijk is eerlijk heren zonder jullie hulp waren we niet zo ver geweest. Er zijn bergen verzet dit weekend. Ik voel me trots. Trots op mijn mannen en trots op een onbaatzuchtige familie die er voor me staan als ik ze nodig heb.

In mijn jeugd had ik twee passies, schrijven en paarden. Met name één paard. Mijn eerste grote liefde (💔) Tamara Rita. Een ongelofelijk mooie merrie. Een draver, een renpaard voor mij het mooiste paard ooit. Zij wist al mijn grote “geheimen”. Ik had niet veel vriendinnen, had er ook niet veel behoefte aan want ik had genoeg aan mijn paarden 🐎. In Nuland had ik mijn paradijs op aarde. Er was niet veel maar er was genoeg. Weet je hoe fijn dat is om dat te kunnen zeggen? Hoeveel mensen kunnen dit vandaag de dag nog? Een leuke doordenkertje voor de avond 😉. Maar terug naar Nuland. Ik heb dit plekje al eens omschreven op FB. Ik zal hem, als ik een keer een writers blockbuster heb, een keer kopieëren en er een blog van maken. Er heerste rust en regelmaat op dat kleine stukje wereld. En dat was fijn. Dat er mensen waren die vonden dat ik het net iets té fijn had daar en bang waren dat hun erfenis in gevaar kwam, had ik geen weet van. Maar daardoor zijn er dingen gebeurd waardoor het geluk letterlijk van de één op de andere dag weg was. Zomaar door een groot, grof misverstand en daardoor het verdwijnen van vertrouwen aan beide kanten. Mensen kunnen rare en gemene dingen doen als ze denken dat hen tekort wordt gedaan. Ik was 15, wat wist ik nou? Nogmaals ik kan uit gaan wijden over de inhoudt maar dat heeft geen zin. Er is toch niemand die weet waar het over gaat. Maar daardoor zag ik dus ook mijn paardjes niet meer. Ze waren immers niet van mij. Daar heb ik zoveel verdriet van gehad. Mijn hart was gebroken. Ik ben daarna wel doorgegaan met paardrijden en het ging me zeer goed af maar ik heb me nooit meer zo gehecht aan een dier. Het kon me zomaar weer afgenomen worden. Toen ik achter een inbouwkast vanmiddag deze kreten van een verdrietige tiener zag, kreeg ik even een weemoedig gevoel. Ik moest er een foto van maken. Dat is nog een mooi aandenken.

De zolder. Klaar voor nieuwe herinneringen 😌

Waar vrijdag nog een volledig aangeklede zolder was, is er nu een lege, klaar om aan een nieuw avontuur te beginnen ruimte voor in de plaats gekomen. Vloerbedekking is eruit, lijmresten opgezogen. De meeste gaten gedicht. Mijn vader had een voorliefde voor plankjes ophangen. En dan wel op de meest onmogelijke manieren. Maar voor hem werkte het. We hebben dit weekend wat afgelachen toen we zagen hoe het “geniale” brein van mijn vader ons letterlijk in gevaar had kunnen brengen. Draden die verkeerd waren aangesloten of doorgetrokken. Gaten in de muur van bijna 5cm doorsnee om een draadje van nog geen 1cm doorsnee doorheen te trekken. Jawel we hebben het allemaal mogen aanschouwen en hebben ons een breuk gelachen. Ons pappetje, onze Bob de Bouwer, Kon hij het maken, nou en of!!!! Ik bedoel het goed pap, zoals jij dat ook hebt gedaan (ik weet dat pap mijn blogs leest en daar ben ik hem heel dankbaar voor ❤️❤️). Maar goed Robert heeft gewerkt als een paard om het netjes te krijgen en het resultaat mag er zijn.

Bovenste twee foto’s mijn oude slaapkamer. De onderste twee de oude slaapkamer van mijn ouders ❤️❤️.

Tja, mijn oude slaapkamer. Als muren konden praten (gelukkig kunnen ze dat niet😅). Ik had een tiener kamer zoals ieder ander meisje. Ik moest hem delen met mijn zus. Was ik daar blij mee. Nee vaak niet maar het was niet anders. Papa had voor ons een mooie inbouwkast gemaakt waar we ons op konden maken, waar de tv in stond en de stereotoren. We waren van alle gemakken voorzien zoveel mag gezegd worden. Toen de kamer vanmiddag helemaal leeg was bekroop me een leeg gevoel. Zoveel herinneringen ineens. Het hoort erbij.

Morgen komen ze papa’s bed ophalen en de Kringloop komt nog wat huisraad ophalen. Dan is het nog een kwestie van de laatste zaken opruimen, beetje schoonmaken en dan is het de 14e oktober het inleveren van de sleutel. Zoals gezegd ga ik dit alleen en heel bewust doen. Makkelijk gaat het niet worden maar heel eerlijk, ik ben blij als ik het afgesloten heb. Het is tijd, ik ben moe. Moe van het inmiddels 3 plekken bezoeken iedere dag. Thuis, de Koningstraat en het verzorgingshuis van papa. Het wordt teveel. Na 7 maanden moet er rust komen. Het is goed zo.

Dank je wel voor het lezen. Maak er een heerlijke ontspannen avond van. Voor later lekker slapen en morgen gezond weer op. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Even stilstaan leidt tot vooruitgang

Dit wordt mij citaat van vandaag en is zéér van toepasselijk. Terwijl ik dit bericht aan het typen ben heb ik even een moment van rust voor mezelf ingelast. Ik zit in mijn ouderlijk huis. Alleen!! Eerlijk. Zo voel ik me ook. Sterker nog, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Wat een klote dag en de ergste moet nog komen. Vanmiddag om 14:30h komt de woningbouw de eerste voor inspectie doen. Ik ben al eerder gegaan zodat ik alvast weer wat zaken op kan ruimen. Er is natuurlijk al veel gedaan maar kleine zaken blijven altijd tot het laatst liggen. Een laatste lijstje dat van de muur moet, bril van mama wel of niet weg doen. Het is op dit moment chaotisch in mijn hoofd. Als ik op kijk zie ik een ziekenhuisbed staan in de woonkamer. Niet het bed waarop mama is overleden maar het staat wel op dezelfde plek. Het is even weer 14 maart 09.54h😔. Laat ik voorop stellen dat ik niet klaag dat ik alleen ben want ik heb aan niemand hulp gevraagd maar ik besef nu pas hoe zwaar het eigenlijk is. Het is het afsluiten van weer een stukje jeugd. Het opruimen van de kleding van mama heb ik ook alleen gedaan. Ook dat was moeilijk. Wat wel weg, wat niet. Elke keer laat ik voor mezelf een pauze vallen en kijk ik rond. Elke centimeter in dit huis heeft herinneringen. Goede, slechte. Fijne, minder fijne en allemaal passeren ze de revue. Best veel. We hebben hier bijna 40 jaar gewoond. Het is een huis waar letterlijk alle facetten van het leven in beleefd zijn. En daar gaan we nu afscheid van nemen. Vorige week hoorde ik dat het huis opnieuw verhuurd ging worden. Mij is altijd vertelt dat deze huizen in de verkoop zouden gaan omdat er hier en daar wat achterstallig onderhoud zit. Wat wil je na zo’n lange tijd. Op een rare manier had ik minder moeite gehad met verkoop dan met opnieuw verhuur. Het is niet aan mij dat besef ik goed. Maar als iemand dit huis had gekocht zou er weer oprechte “liefde” ingestoken worden. Helemaal strippen, nieuwe badkamer, nieuwe keuken, verbouwing. Het hele mikmak zeg maar. Tuurlijk zal er wel wát opgeknapt worden maar toch anders. Maar goed dat zal ik los moeten laten. Het is niet anders. Raar dat je kunt zeggen dat je een huis kunt gaan missen maar eigenlijk zijn het de herinneringen. En laten we eerlijk zijn, die neem je toch altijd met je mee?

Maar ik vind het toch nodig om er even bij stil te staan. Robert en ik hebben zelfs gekscherend met het idee gespeeld om het te kopen. We hebben het idee ook héél snel weer losgelaten maar toch. We hadden plannen en ideeën genoeg. Nee wat dit huis nodig heeft is een nieuwe familie die hier mooie, nieuwe herinneringen gaan maken.

Zo ik had even een pauze ingelast om nog wat dingen op te ruimen. Had ik beter niet kunnen doen. Heb nu een dikke elleboog. Laatste twee treden gemist. Maar verder niks aan de hand en met één hand kun je ook typen 😅. Anyways, ook geregeld dat het bed van papa maandag opgehaald wordt, de Kringloop komt ook maandag de rest halen. Het wordt nu echt. Het huis is nagenoeg leeg. Alles wat niemand meer kan gebruiken heb ik in zakken gezet en dat gaat weg. Raar idee dat je een mensenleven in een paar vuilniszakken kunt afvoeren. Wat we denken nog te kunnen gebruiken of waar veel emotionele waarde aan vast hangt neem je mee en de rest gooi je weg en laat je los. Dus eigenlijk als je er over nadenkt heb je helemaal niet zoveel spullen nodig want als je moment daar is, is het eigenlijk alleen maar balast voor degene die het op moet ruimen.

Als ik dit teruglees zou je bijna denken dat ik me depressief of zwaarmoedig voel maar dat valt eigenlijk wel mee. Het is gewoon confronteert en zeker, en daar zeg ik het weer, als je het alleen moet doen. Niemand die even een arm om je heen slaat, niet iemand naast je die dezelfde gevoelens deelt en dus wéét wat je voelt. Vervolgens weet je ook wel weer op wie je kunt terugvallen en op wie niet. Over een half uurtje wordt er door een aantal onbekende mensen verteld wat ik nog moet doen om dit (ons) huis zo leefbaar mogelijk, op te leveren. Mensen die dit zien als een zakelijke transactie, een zakelijke overeenkomst. En dat is het natuurlijk ook. Maar die zakelijke overeenkomst is mijn jeugd, mijn thuis, mama ❤️. En dat laat ik toch een stukje hier. Ik praat mezelf moed in. Ik ga dit goed afronden en dan laat ik het los. Want als ik dat gedaan heb kan ik écht verder en kijk ik niet meer om.

Dank je wel voor het lezen. Misschien niet zo positief als mijn afgelopen berichten maar ook zéér zeker niet negatief. Gewoon een vaststelling van feiten. Maak het gezellig binnen dan vergeet je de buien buiten. Heel veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️