Je mag ook Nee zeggen, zonder altijd een uitleg te moeten geven

Ik vond dit zo’n sterke. Volgens mij zijn vooral vrouwen, vooruit vooral ikzelf dan, ben daar erg sterk in. Als ik een vraag krijgen kan ik niet gewoon “nee” zeggen ik heb het gevoel de vrager een verklaring schuldig te zijn. Beetje vreemd misschien, vooral ernstig irritant want 1. ik heb niet om de vraag gevraagd en 2. de tegenpartij heeft er geen bal mee te maken waarom ik negatief antwoord op een vraag. Het is niet dat ik het nooit heb geprobeerd. Tuurlijk wel. Maar dan had ik het “geluk” dat de vragende partij me aanbleef kijken omdat ze denk ik niet verwacht hadden dat ik “nee” zou zeggen, ik ga me dan ongemakkelijk voelen en het eind van het liedje is dat ik toch een soort van een uitleg geef waarom ik nee zeg en me later héél vervelend naar mezelf voel, omdat een nee!!! voldoende had moeten zijn. Is dit herkenbaar of ben ik de enige met die “tik”?

Voor jezelf opkomen, ook zo’n ding. Als je aan 10 van mijn vrienden zou vragen “Kan Ingrid voor zichzelf opkomen”, vrees ik dan ze allemaal JA zullen zeggen. Eigenlijk best ernstig dat mijn vrienden me dus waarschijnlijk niet goed kennen. Nou misschien 1 of 2 dan, maar dan houdt het wel op. Iedereen denkt dat ik die assertieve, meteen haar mening klaar hebbende vrouw ben. De grap is (?) dat die mening vaak pas achteraf komt. Als je me voor het blok zet zal ik op dát moment compleet dichtklappen en mijn mond houden. Thuis komt dan “ik had dit en dit en dit moeten zeggen”. Maar ja dan is de situatie al geweest en heb ik het gevoel dat het een afgesloten hoofdstuk is en dat ik achteraf geen oude koeien meer uit de sloot mag of kan halen. Maar is dat zo? Zou ik er, bijvoorbeeld een paar dagen of zelfs een week later, niet meer op terug mogen komen? Zou ik niet mogen zeggen “dat gene wat je vorige keer tegen mee zei daar heb ik nog eens over nagedacht en…. Of misschien dat jij het bent vergeten maar je hebt me daar toch écht behoorlijk gekwetst. Zou het toch niet verstandiger zijn om erop terug te komen later dan dat het gevaar erin sluipt dat het een eigen leven in je hoofd gaat leven en dat je misschien (onbedoeld) het hele verhaal uit zijn verband gaat trekken. Een confrontatie aangaan is ook heftig. Je brein maakt overuren op dat moment. Zelfs nu ik dit zit te typen kan ik van gisteren nog dingen naar boven halen waar ik over gezwegen heb maar waar ik nu nog steeds mee in mijn hoofd loop. Zou het toch niet verstandiger zijn om het op “tafel” te gooien zodat ik het uit mijn systeem kwijt ben. Ze zeggen dat olifanten een mega goed geheugen hebben. Ik denk dat ik er stiekem familie van ben. Ik kan nog situaties benoemen met naam, toenaam, tijd en vaak zelfs de plek en wat de persoon én ikzelf aanhadden. Zeker als dit situaties waren waarin er me zaken voor de voeten zijn gegooid die zó ongelofelijk onterecht en kwetsend waren. Ik ben heel benieuwd of iemand me hier een goed advies kan geven.

Gisteren bij de gezinstherapie is er een voorval besproken waar Robert en ik niet uitkomen. In de eerste instantie wilde ik er niet over beginnen maar blijkbaar had Anne er ook last van en die kopte hem erin. Mam, zou kopje het daar toch niet eens over hebben? Inge (de therapeut) vroeg Anne eerst of hen daar last van hadden en Anne bevestigde positief. Dus kon ik voor mijn gevoel niet anders (daar gaan we weer!!) dan de confrontatie aangaan en het erover te hebben. Ik moet eerlijk zijn dat de situatie gisteren veilig genoeg voelde om het erover te hebben. De therapeut in kwestie is geweldig en ik had het gevoel dat als iemand het ging begrijpen, dat zij het was. Ik wil niet inhoudelijk ingaan waar het over gaat omdat het iets is tussen Robert en mij maar de eind conclusie is dat we er nog niet uit zijn en er van beide kanten enorm veel boosheid en onbegrip zit. Wat ik vervelend vind aan dit specifieke geval is dat het zo gevoelig ligt en al speelt sinds de wereld draait (😏). We komen er niet uit. Omdat er een derde partij bij betrokken is wordt het alleen maar meer een precair onderwerp want net als Robert en ikzelf er een soort van manier hebben gevonden er mee om te gaan gaat de derde partij weer olie op het vuur gooien en is alle balans verdwenen. Wat ik wel lastig vind is dat nu zelfs de kids er last van hebben. We hebben altijd zo ons best gedaan om de kids hier niet mee lastig te vallen, zeker als onze gemoederen hoog op lopen. Dan merk je dat ze op een leeftijd zijn gekomen dat ze daar doorheen prikken en bepaalde, gevoelig zaken, feilloos blootleggen. Wat betreft het “ding” dat tussen Robert en mij instaat dat zal en moet besproken worden. Dit begint een etterend iets te worden en we zitten op een punt dat we beide niet meer toe willen geven. Lastig.

Even afsluiten met iets positiefs. Pakjesavond. In huize Pepers is de geheimhouding over De Sint natuurlijk al vele jaren niet meer aanwezig. Maar elk jaar vind ik het toch nog fijn om iets te doen. Ik maak voor alle drie een gedicht en ik koop een aardigheidje. In het gedicht beschrijf ik het hele jaar en ik kan het ook niet laten om te laten weten hoe ongelofelijk trots ik ben op mijn gezin en hoe ongelofelijk veel ik van ze hou. Iets wat ik ze nog dagelijks vertel. Elke dag zeg ik wel “Ik hou van je”. Het is niet een klef iets of een “zomaar” iets. Maar ik vind het belangrijk dat ze het weten en dat het tegen de juiste personen ook zeker uitgesproken mag worden. Als je het de hele dag roept vind ik het niet geloofwaardig meer. Je zegt ook nogal iets. Het zijn maar 4 woordjes maar daar zit (in mijn wereld) zo’n belangrijke boodschap en lading achter. Maar ik wijk af. Ondanks alles wat er speelt binnen het gezin of in de levens van ons ieder individueel zijn we nog steeds écht een gezin waarin alles gedeeld kan en mag worden. Er in geen zaken die niet besproken worden of besproken zijn. Meer dan eens zit Daan met zijn vrienden hier op vrijdag en/of zaterdagavond en zeker meestal in het begin zit ik daar even bij. Niet omdat ik dat nodig vind maar omdat de vrienden van Daan altijd wel iets te vertellen hebben tegen me of iets te vragen. Gistermiddag was Daan zijn vriend uit Elst hier (noem geen namen). Ik vind het fijn dat de vrienden van Daan zich zo op hun gemak voelen dat ze zelfs naast Robert op de bank liggen om mee Formule1 te kijken terwijl Daan boven zit te gamen. Ze hebben het soort van “thuis” gevoel. Precies zoals pap en mam het mij hebben geleerd. Ik vond het ook fijn dat Daan vroeg of deze vriend Tweede Kerstdag bij ons door mocht brengen. Deze vriend zijn omstandigheden zijn anders dan anders en ik heb hem letterlijk in mijn hart gesloten. Zo’n fijne gast. Laat ik duidelijk zijn dat Daan zijn twee andere beste vrienden (het is een geweldig groepje van vier) zeker niet voor hem onder doen. Niets is te veel. Als ze bij ons de avond hebben doorgebracht en ik kom ‘s ochtends beneden is alles opgeruimd. Daar hoor ik ook wel eens andere verhalen over 🧐. Al met al mag ik niet klagen en op een avond als pakjesavond (wij vieren het door omstandigheden vanavond) wil ik dit graag laten weten.

Rest mij nog iedereen een fijn weekend maar vooral een fijne Pakjesavond toe te wensen. Maak er een onvergetelijke maar vooral liefdevolle van. Dank je wel voor het lezen van mijn blog en tot héél snel. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️