Mijn moeder heeft me veel geleerd, behalve hoe ik zonder haar verder moet.

Deze blog is voor jouw mam❤️❤️❤️❤️❤️

Veel mensen die mijn blogs volgen weten dat eens in de zoveel tijd ik één persoon in het “zonnetje” zet. Tot mijn grote schaamte kwam ik er vanmorgen (door de spreuken van Pinterest) achter dat mama nog nooit op het erepodium heeft gestaan. Daar komt vandaag verandering in.

Lieve mam, waar te beginnen. Vanaf het moment waar mijn herinneringen beginnen sta jij centraal. Je was een moeder moeder. Zorgzaam, lief, geduldig, hulpzaam stond altijd voor andere klaar. Kortom een bijzonder mooi mens. Je betrok ons (Anita natuurlijk ook) overal bij. Was jij aan het koken, zaten wij op het aanrecht met een héél bot mes mee aardappels te schillen want we wilden je, Ehm voornamelijk ik (sorry zus) zo graag helpen. Als ik terugkijk naar foto’s van toen ik nog heel klein was, zie je met hoeveel vertrouwen ik je aankijk. Bij kinderen zie je dat meteen. Daar zit geen filter tussen die geven het je zoals ze het voelen. Je was een fantastische moeder. Is het altijd van een leien dakje gegaan, nee zéér zeker niet. Naar mate ik groter werd ging jij mijn rol als oudste dochter anders zien. Je had niet veel vriendinnen. Daar had je het veel te druk voor dus voor jou was het “normaal” dat je mij, je oudste, als praatpaal ging gebruiken. Dit klinkt te negatief maar laat het me uitleggen. De zaken die je met mij besprak waren in veel gevallen zeker niet voor mijn oortjes bedoeld. Mijn vroegste herinneringen gaan terug van rond mijn 6/7 jaar. Je deelde alles met me. Ik weet het gevoel van me zorgen maken om jou nog zo goed. Ik denk niet dat ooit is weggegaan. Dat was zo intens. Als kind voel je jezelf enorm verantwoordelijk voor je ouders en het maakt niet uit hoe oud je dan als kind bent. In mijn geval werkte het zeker niet mee dat ik vroeg wijs was en te “volwassen” voor mijn leeftijd. In de eerste instantie dacht ik dat het volkomen normaal was, de relatie die wij samen hadden en de dingen die je mij vertelde. Maar toen ik iets ouder werd en vriendinnen kreeg en door kreeg dat die niet de dingen wisten van hun moeder die ik wist van jou, begon er bij mij voor het eerst een gevoel van “klopt dit wel” te komen. Ik besprak dit niet, toen nog niet, want ik wist niet hoe en ik wilde je niet kwetsen.

Je hebt het van thuis uit zeker niet makkelijk gehad. Je was het tweede kind van een gezin van 12!! En zoals dat ging in die grote gezinnen vroeger moest iedereen mee aanpakken. Jij was daar geen uitzondering in. Je vertelde me dat er wel uitzonderingen waren binnen jullie gezin. Er waren luxe paardjes en werk paarden. En zonder enige twijfel hoorde jij tot de laatste. Het geeft je zeker gevormd tot de vrouw en moeder die je uiteindelijk bent geworden. Warm, lief, empatisch maar soms kort door de bocht en ongelofelijk hard voor jezelf. Ziek zijn en je hoofd laten hangen kwam in jou boek niet voor. Tot het moment dat je voor de laatste keer je ogen sloot ben je zo hard voor jezelf geweest. Daarover zo meer. Zo heb je ons ook groot gebracht. Doorgaan dat was de beste remedie.

Naarmate ik ouder werd veranderde onze relatie. Ik wilde je nog steeds “pleasen” maar niet meer ten koste van alles. Ik ging mijn grenzen aangeven en dat vond je lastig. Ik kon je niet uitleggen dat ik me niet zo zeer verzetten tegen jou! maar tegen de manier waarop je dingen deed of juist niet deed. Hoe kon ik je vertellen dat ik het soms fijn vond om bij vriendinnetjes thuis te zijn omdat die alleen maar de afwas moesten doen. De rest werd door hun moeders gedaan. Het was er altijd netjes en opgeruimd en dat was het bij ons zeker niet. Toegegeven je hebt altijd een moeilijk lijf gehad (dank je mam dat je dat hebt doorgegeven 😉), je hebt veel operaties gehad, veel op bed gelegen en daardoor moesten wij enorm veel doen thuis. En als we dat niet deden dan werd het een puinhoop want jij kon het niet. Er waren wel eens ochtenden bij dat ik naar school ging, de keuken een soort van ontploft leek, de huiskamer was niet beter, jij sliep nog en als ik op school kwam stelde mijn vriendinnen de vraag; zullen we bij jou theedrinken, jij woont het dichtste bij school. Ik gaf altijd een ontwijkend antwoord dat het dus niet kon, want ik wist hoe het huis eruit zag toen ik wegging en ik schaamde me kapot. Dat was ook het moment (rond 14) dat ik steeds minder en minder thuis was. Ik was altijd bij mijn paarden. Daar was alles simpel, ik hoefde niet na te denken over huishouden, opruimen 🧹 enz, ik zorgde voor mijn paarden, ging naar de renbaan, naar school en ik had voor mezelf een “eenvoudig” leventje gecreëerd. Dat je het daar héél moeilijk mee had zag ik en voelde ik maar ik kon niet anders. Nu er op terugkijkend kan ik me daar best een beetje voor schamen. Ik heb jou en pap wel eens gevraagd of ik een vervelende puber ben geweest. Jullie antwoordde altijd negatief maar mijn versie moet dan toch zijn dat het thuis wegblijven mijn manier van puberen was. Het loskomen vooral van jou mam, ik wist bij God niet hoe ik het anders had moeten doen. Ik ben nooit minder van je gaan houden maar ik moest wel loskomen. Is dat helemaal gelukt? Ik dacht van wel en toen werd papa ziek. Ik zat in mijn laatste jaar en zou examen doen. Op de dag dat jullie 20 jaar getrouwd waren kregen jullie te horen dat papa de grote K in zijn longen had. Op dat moment veranderde alles. Papa was ziek en liet me weten dat als hij er niet meer zou zijn ik goed voor jullie moest zorgen, Anita ging voor 6 weken naar Canada met oma om tante Marianne, haar en man en kinderen te ontmoeten. En de bergen sneeuw. Anita was dol op sneeuw ⛄️. En ik..ik bleef bij jou. Jij had verdriet, was ontroostbaar en ik was er om je op te vangen. Als ik er achteraf op terugkijk mam zit mijn boosheid die ik héél lang bij me heb gedragen in juist die periode. Er werd maar zo makkelijk van uitgegaan dat ik het wel op zou pakken. Alles… Het huishouden, het dealen met ieders verdriet, alles. Maar hoe moest ik dat doen ik was 16. Wat wist ik nou. Blijkbaar heel veel en stiekem net niet genoeg. Ik stopte met school en kwam fulltime thuis te zitten om jullie te helpen. Maar naar verloop van tijd ging jij weer werken, papa knapte wonder boven wonder op en ging zelfs weer werken en Anita deed wat Anita deed (het was me vaak niet duidelijk en ik vroeg er ook niet naar). Dus ik liet het maar zo. En ik…ik was 16 en huisvrouw. Ik zorgde voor een opgeruimd huis, deed de was, zorgde voor het eten enz. In al die tijd heb ik nooit het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Dit deed je toch voor elkaar. Maar na ongeveer 1,5 jaar begon het te knagen. Was dit het nou. Ik was 17 bijna 18 en….was dit het nou?

Heb ik dit ooit met je besproken. Nee, want ik wilde je niet kwetsen of tot last zijn. Maar uiteindelijk heb ik de “stoute schoenen” aangetrokken, me op een ochtend aangekleed, opgemaakt en ben naar het uitzendbureau gegaan. Héél zelfverzekerd 😏 ging ik tegenover de vriendelijke dame zitten en vertelde haar dat ik geen diploma’s had, nergens ervaring in behalve het runnen van een huishouden, ik wilde niet in de fabriek werken maar ik wilde een kantoor baantje van waaruit ik mezelf op kon werken door hard te werken en daarnaast te leren. De dame keek me aan alsof ze water zag branden en zei dat ze ging kijken wat ze voor me kon doen. Aan het einde van de dag belde ze me en vertelde dat ze een baantje voor me had in Vught, in jouw oude achtertuin notabene en ik kon dié maandag erop beginnen. Ik was door het dolle heen. Maar het moeilijkste moest voor mij nog komen, ik moest jullie gaan vertellen dat alles anders zou worden. Jij pakte het beter op dan papa. Die vond het heerlijk dat alles geregeld en opgeruimd was. Jij vond dat ik mijn pad moest gaan zoeken. En dat heb ik gedaan.

Door de jaren heen bleef je betrokken maar ik merkte dat ík! een armlengte afstand hield. Waarom wist ik toen niet, langzaam maar zeker wordt me dat nu pas duidelijk. In een korte tijd veranderde er veel. Ik leerde Robert kennen en wij woonde vrij snel samen. Anita haar verkering met Erik ging uit na ongeveer 6 jaar. Ik was mijn surrogaat broertje en jij de zoon die je nooit gehad had, kwijt. Er moest in een korte tijd snel geschakeld worden. Toen Robert en ik eenmaal samenwoonde groeide we langzaam weer naar elkaar toe. Jullie zijn vlak voordat Anita voor de eerste keer moeder werd wezen overwinteren in Spanje. Je vond het heerlijk maar wat heb ik je gemist. Ik weet nog dat we jullie op Schiphol ophaalde dat ik huilde toen ik je zag. Ik was zó ongelofelijk blij je weer te zien. En pap natuurlijk. Mijn mamaatje was terug. Nadat jullie terugkwamen veranderde er weer in een hele korte tijd veel zaken. Anita had tijdens de carnaval iemand leren kennen en voor het einde van dat jaar verwachte jullie jullie eerste kleinkind. Op dat moment besloot te je nooit meer te gaan overwinteren want je wilde geen seconde missen van het geschenk (want zo zag jij het) dat je werd gegeven. En zo geschiede het.

Je werd oma. Een hele andere kant van je kwam naar boven. Waar je jezelf bij ons weg kon cijferen, ging je nu, als het om de kleinkind(eren) ging , nog een stap verder. Dit hield niet op bij je eerste kleinkind. Uiteindelijk kreeg je er 4 en allemaal, écht alle vier, hebben in de keuken in de gootsteen “gebadderd”, kwamen meerdere keren in de week bij opa en oma en je gaf je alles. Zo gauw als één van de vier of allemaal binnenkwamen gaven je ogen licht. Ik ken geen oma die meer liefdevol oma is geweest dan jij. Dank je wel mam. Je hebt onze kinderen iets meegegeven waar ze de rest van hun leven op kunnen teren nl het gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Oma liefde 🧡 wel te verstaan. Tot over de dood heen is je liefde voelbaar mam.

Onze meningen verschilde wat betreft opvoeden. Ehm…wel en niet. Jij was van “alles moest kunnen” is was van de rust, regelmaat en reinheid. Nu mijn kids ouder zijn voeg ik me meer naar jouw standpunt maar dat komt omdat mijn kids “af” zijn nu. Ik (wij) heb(ben) nu een luisterende, adviserende misschien af en toe nog corrigerende taak. Bij jou is er nooit een verschil geweest. Ik heb het daar lastig mee gehad omdat ik je zo vaak niet begreep maar ik ben blij dat het besef op tijd kwam en dat we vlak voordat je je overstap maakte, alles uit hebben kunnen praten. Je laatste week bleek maar weer hou hard je voor jezelf kon zijn. Pap vatte het treffend samen “Je geest was té sterk voor je lichaam”. Daar had hij alles mee gezegd. Hadden wij het moeilijk, troostte je ons. Waar pijnlijk verzorging nodig was, klaagde je niet. Je sloeg je arm om me heen, haalde diep adem en onderging het. Wat een powervrouw ❤️🧡. Je was een bikkel mam. Ik ben er van overtuigd dat er in jouw leven dingen gebeurd zijn en dan met name in je jeugd die wij niet weten en waarschijnlijk te pijnlijk waren om over te praten. Nee, je hebt het niet makkelijk gehad. Daarom is het zoveel wonderlijk hoeveel liefde je kon geven. Hoe je altijd!!! voor iedereen klaarstond. Je was een bijzondere vrouw en ik kan nu met volle overgave zeggen dat ik trots ben dat JIJ mijn moeder bent.

We hebben nog kunnen zeggen tegen elkaar hoeveel we van elkaar hielden (houden want dat houdt niet op). Daar ben ik zo dankbaar voor. Toen je voor de laatste keer je ogen sloot waren er geen onuitgesproken zaken tussen ons. Daar ben ik blij om.

Fysiek ben je er niet meer maar ik voel je nog elke dag. Het rare is, als ik iets niet meer weet, vraag ik het aan je. Mam waar heb ik dat gelaten en dan laat ik het los. Later op de dag vind ik het altijd terug, soms meteen al (als het belangrijk is). Ik blijf er in geloven dat we een geweldige beschermengel hebben. Ik ken geen betere dan jij mam.

Ik lig nu met de griep op bed (geen Corona 😉) en vond dat het tijd werd dat ik jouw stukje af ging maken. Dag lieve, geweldige mam. Doe je pap de groeten. Liefs Je Oudste ❤️❤️❤️❤️❤️

❤️❤️❤️❤️❤️