Sommige mensen komen in je leven als zegeningen, andere als lessen

Dat gezegd hebbende….weet je hoe moeilijk het is het verschil te zien of voelen. In een véél eerdere blog heb ik wel een verteld dat als ik je vriendin ben ik bereid ben alles voor je te doen en laten. Ik ben daar vriendinnen door kwijtgeraakt. Het werd te beklemmend, te verstikkend. Dat besef, dat ik een hele goede vriendin kwijt ben geraakt, die wat mij betreft, net als Robert, naast me zou staan totdat we oud waren kan me tot op de dag van vandaag nog verdriet doen. Maar ik heb er wel van geleerd. Maar hoe pas je iets aan wat zó ongelofelijk bij jou hoort, wat een onderdeel van je zijn is? Eerlijk? Geen idee. Stap voor stap. Dag voor dag, moment voor moment. Ik laat mensen nu meer naar mij komen in plaats van dat ik ze meteen “verstik” met aandacht.

Ik heb geen grote vriendinnen groep. Nooit gehad en heb er ook geen behoefte aan. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen vriendinnen héb. Een handje vol en met de één heb ik een meer close band dan met de ander maar ze zijn me allemaal héél dierbaar. Onlangs, nou een aantal maanden geleden, heb ik iemand leren kennen via de Musicalgroep van Anne. Er werd me gevraagd de make-up 💄 te verzorgen en dat heb ik gedaan. Ik heb vlak voor de eerste geplande voorstelling (die door Corona verzet werd naar oktober jl.) een ochtend gepland om proef make-up 💄 bij bepaalde dames aan te brengen. Gewoon om een beeld te krijgen. Ze speelde The Adams Family (❤️) en daar zien er niet alledaags uit!! Ik vind het belangrijk dat wat ik doe, goed te doen dus we hadden een gezellige ochtend om naar uit te kijken. Het was een week nadat ik mijn tweede Carpaal operatie had gehad en zat met een behoorlijk ontstoken linkerhand. Maar afzeggen is geen optie dus de vrijdagochtend had ik een fractie van mijn make-up 💄 spulletjes naar beneden gehaald en we konden van start. Twee “meiden” van de musical groep zouden in de ochtend bij ons zijn zodat ik ook een inzage kreeg hoe lang ik over de make-up 💄 deed. Laat ik beginnen met dat het een top ochtend is geweest. Zó ontzettend gezellig, echt fijn. De twee meiden, Eefke en Suzanne (welke keer meiden of dames is ook zo wat😉) waren ook meteen enthousiast en lieten me helemaal los wat betreft hun “look”. Van beide kreeg ik bakken energie. Ook weleens fijn want meestal gééf ik veel energie. Ik had dus twee privé “oplaadpunten” zeg maar. Top. Nadat de make-up 💄 was aangebracht en de foto’s waren gemaakt als voorbeeld voor de voorstelling was de ochtend voorbij. Die vloog écht voorbij. Ik vond het jammer dat het er al op zat maar ik moest verder en zij ook. Vlak voordat ze bij ons weggingen moest ik beloven dat ik toch écht nog naar het ziekenhuis zou bellen voor mijn hand want dit was niet normaal zo ontstoken en zo kon ik het weekend niet in. Belofte gemaakt er werd gedag gezegd en de ochtend zat erop. Later die dag heb ik ze nog een berichtje gestuurd om te bedanken voor de super gezellige ochtend. Je kent elkaar niet dus je moet toch altijd maar afwachten of het klikt zullen we maar zeggen. Van Suzanne kreeg ik een berichtje terug “Je bent een fijn mens, eentje die je tegenkom en dat je meteen weet dat het goed zit”. Hoe gaaf was dat. Ik was oprecht blij met dit compliment. We hebben app contact gehouden en dat voelde goed. Zoals ik al in mijn citaat begon sommige mensen zijn meteen zegeningen als die je leven binnenstappen. Om er een niet te langdradig verhaal van te maken, na de voorstelling spraken we af een keer koffie te drinken en bij te kletsen. Eerlijk gezegd heb ik even getwijfeld om dit te doen. Uiteindelijk heb ik haar leren kennen via Anne en wilde op geen enkele manier bij Anne de indruk wekken dat ik me binnen drong in haar musical leventje. Dat is van haar, dat blijft van haar. Toen ik Anne hier uiteindelijk toch maar gewoon naar vroeg keek ze me aan en glimlachte; Natuurlijk moeten jullie gezellig koffiedrinken, was haar reactie, er was toch meteen een goede klik tussen jullie. Dat was duidelijk. Dat was een opluchting. Afgelopen woensdagochtend ben ik bij Suus op de koffie gegaan. Ik had voor haar dochtertje een leuk tasje met make-up spulletje roze als thema en voor Suus had ik ook leuke dingen samen gevoegd. Eens weer iets anders als een bosje bloemen. De ochtend vloog voorbij. We hebben fijn zitten kletsen en het voelde als thuiskomen. Dat is zo fijn als je sommige dingen niet uit hoeft te leggen maar dat het gewoon goed is. Dank je wel lieve Suus voor je gastvrijheid en fijne ochtend. Zeker voor herhaling vatbaar.

Toen ik thuis kwam vroeg ik me af waarom ik de hele ochtend al zo’n raar onderbuik gevoel had. Ik vergat iets, iets belangrijks en ‘s middags tijdens het koken, ik had muziek opstaan drong het tot me door. Het was 14:00h 13 oktober!! Waar ze vandaan kwamen weet ik niet maar ik heb bijna een kwartier mijn oogballen eruit staan janken. Het was precies een half jaar dat papa er niet meer was. Het gemis van pap en mam wordt niet minder sterker nog het lijkt alleen maar erger te worden. Doordat ik zo druk ben met letterlijk alles ga ik vaak aan mijn gevoel voorbij en dat meldt zich dan op momenten dat ik het het minst verwacht. Een halfjaar. Voor mijn gevoel is het korter maar tegelijkertijd ook langer geleden. Tijd kan een loopje met je nemen en vaak ben je jezelf er niet eens van bewust.

Vrijdag was ook een sociale, drukke, ik vlieg overal naartoe dag. De ochtend begon in Den Bosch met Anne, toen had ik een paar uurtjes om thuis wat te ruimen en me om te kleden want het was open dag op de school van Anne. Standaard treedt Anne dan op met de schoolband en als Anne optreedt is mama haar grootste groupie. Wat kan dat kind stralen op het podium. Toen ik er naartoe fietste kwam ik een “vriendin” tegen die me letterlijk van de één op de andere minuut heeft laten vallen als een baksteen. Ze liep met haar man en jongste dochter mij tegemoet en keurde me geen blik waardig. Haar man mummelde iets en ook dochter zweeg. Ik begroete hen met een vriendelijke “hoi-hoi” en fietste door. Het is me mijn eer te na om mijn hoofd om te draaien. Ik heb niets fout gedaan. Ik ga er niet verder op in. Dat is het me niet meer waard. Maar dit was een “vriendin” die ik door 2 burn-outs heb geholpen en zij mij door vele uren bedrust. Dus waarom ineens niets meer. Ik weet het niet. Dit zal wel zo’n “les” zijn. Maar wel iets waar ik verdrietig om kan worden. Het had niet zo hoeven gaan (dit is overigens niet de vriendin die ik in het begin van mijn blog noem!). Later die avond had ik een uiteten afspraak met een lieve vriendin. Een fantastische avond die ook voorbij vloog. Om 22:45h stapte ik moe maar voldaan binnen.

Het is nu zondag en gisteren stond in het teken van puinruimen. De bedden verschonen, stoffen en opruimen, de boel even goed luchten. Hoort er allemaal bij. De weken zijn gevuld met het op en neer rijden naar therapie en dat neemt veel tijd in beslag. Dat ik het vrijdag dan ook zolang vol heb gehouden is een wonder want normaal ben ik op vrijdag om 20:00h klaar met de week. Langzaam maar zeker gaat mijn lichaam steeds meer en steeds meer aanwezige, maar ook voor andere zichtbare mankementen te vertonen. Ik doe mijn best het voor me te houden. Ik hou niet van klagen en om hulp vragen is ook niet echt iets waar ik een ster in ben maar ik merk dat ik mijn grens niet meer zover kan rekken en doe ik dit wel word ik er fysiek echt ziek van met hier en daar en verhoging tot gevolg waar ik dan vervolgens weer extra medicatie voor moet nemen. Ik ben blij dat vanaf het einde van aankomende week de afspraken met de specialisten beginnen te lopen. Ik maak me toch om bepaalde dingen in mijn lijf toch zorgen. Dus een keer een goede “check-up” is niet slecht. Nou genoeg geklaagd.

Robert staat in de keuken want die zorgt op zondag altijd voor het eten. Hij is zo lief geweest om ook vast voor morgen te koken aangezien ik pas ná 17:00h terug ben uit Den Bosch. Dus dan is het een kwestie van opwarmen. Oja morgen begin ik met sporten onder toezicht. Mijn gevoel zegt dat die nekoperatie er toch komt en hoe fitter ik een operatie ik in ga, hoe sneller ik weer opgeknapt ben. Dus dat is een positief begin van de week. Woensdag krijgt Anne het welverdiende , zéér hard voor gewerkt Cambridge diploma uitgereikt. Ook een leuk iets om naar uit te kijken. Maar al met al weer een gevulde week.

Ik zeg, ik ben weer op de goede weg met mijn blog-updates. Dank je wel voor het lezen en tot héél snel weer. Héél veel liefs. Ingrid ❤️❤️❤️❤️

Vorige week zondag was er een online herdenkingsdienst voor papa. Was sober maar mooi. Vorige jaar 22 november zat ik samen met pap naar de herdenkingsdienst van mam te kijken…..

Een ochtend Adams Family make-up 💄

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen 😜❤️❤️❤️