Groei, geniet en geef. Lach, laat gaan en leef. Straal met je aanwezigheid en blijf jezelf….ALTIJD!!!!

Ik vond dit een mooie citaat om mijn blog van vandaag mee te beginnen. Het eerste stukje klopt wel. Ik groei, ik geniet en geef (veel). Het tweede stukje is deels waar. Ik lach (veel), ik laat gaan (niet zoveel als ik zou willen) en ik leef. Dat laatste klopt helemaal. Op mijn eigen manier haal ik uit elke dag wat er, voor mij, in zit. Het derde en laatste stukje. Ehm…ja ik geloof wel dat ik straal. Als ik het naar mijn zin heb en merendeel van de tijd klopt dat wel en dan straal ik dit letterlijk uit. En blijf jezelf..altijd. Daar loop ik vast. Ik ben een zelf aangeleerde kameleon. Ik pas me meestal aan aan het gezelschap waarin ik verkeer om maar niet meteen op te vallen. Ik vind het ook vreselijk als iemand me niet aardig vindt. Waar die bevestigings drang vandaan komt weet ik natuurlijk wel. Maar iets wat je jezelf 49 jaar aangeleerd hebt, pas je niet zomaar aan. Natuurlijk doe ik mijn best om meer en meer mezelf te zijn maar dat is een proces, zullen we maar zeggen. Al doende leert men….

Hoe staan de zaken ervoor op dit moment. Ik zit weer in de wachtkamer in Den Bosch. Elke maandag wacht ik 1,5 uur tot Anne klaar is met haar groep. Dat geeft me ook de kans om weer een blog te schrijven en tegelijkertijd de Podcasten van Lisette Lucas te luisteren. Vandaag luister ik naar Podcast 86, 87 en 88. Lisette gaat op dit moment door een moeilijke persoonlijke tijd. Meer zeg ik er niet over want dat is niet mijn verhaal te vertellen. Mocht je hier iets over willen weten kun je altijd naar haar Podcasten luisteren. Het mooie van haar zijn is dat, ondanks ze waar ze zelf doorheen gaat, ze altijd een goed en fijn opbouwend woord overheeft voor andere. Je voelt je gehoord. Hoe fijn is dat. Brengt me meteen bij het feit dat ik me een beetje schuldig voel. Ik heb dit al een keer eerder gedeeld maar de Podcasten van Lisette zijn op mijn pad gekomen een paar maanden nadat mama was overleden. Op het moment dat ik “iets” het meeste nodig had was ze daar ineens. Vanaf dat moment heb ik een hele transformatie doorlopen. Zoals ik vertelde ik luisterde de Podcasten, heb cursussen gevolgd en voelde dat ik op de goede weg was. Die weg ben ik dus duidelijk even kwijt. Of liever gezegd, ik ben weer even zoekende maar weer nu wel waar ik weer op het goede pad kan komen.

Ik heb al vele malen gezegd wat ik allemaal wilde gaan doen om het vervolgens niet waar te maken dus dat doe ik niet meer. Ik neem elke dag zoals hij komt. Waar op dit moment mijn mezelf op wil richten is mijn dierbaren, mijn vrienden want ik heb het gevoel dat, met name naar mijn vrienden toe, hier en daar wat steken heb laten vallen. En het is niet dat ik dit doe omdat ze me niet interesseren maar mijn hoofd zit letterlijk zo vol dat de emmer aan het overlopen is en ik de druppels even niet meer op kan vangen. Voor mijn gevoel letterlijk dweilen met de kraan open. En dat vind ik erg want ik wil graag die empathische vriendin zijn die aan alle belangrijke dagen denkt en het blog bericht van je beste vriendin NIET over het hoofd ziet. Daar voel ik me dan schuldig over omdat zij op haar beurt elke week wel even checkt of alles nog goed gaat en laat weten dat ze er voor me is. Ik doe het zeker niet met opzet maar het komt gewoon even niet binnen. Sorry.

Ik ga er zeker geen zwaarmoedige blog van maken maar het is belangrijk te weten dat ik veel wil maar dat het er op dit moment gewoon even niet uitkomt. Soms ook buiten mijn schuld (ook zo’n zwaar woord) om. Vandaag zou ik om 12:00h beginnen met sporten onder begeleiding. Vorige week heb ik telefonisch een intake gesprek gehad en mijn hele medische verhaal verteld (was best een lang gesprek 🤣🤣) en na deze update kwam de dame aan de andere kant van de lijn tot de conclusie dat ik zeker een uitdaging ben, maar zeker niet onmogelijk. De insteek zit hem bij mij in het zo min mogelijk belasten. Dus wel bewegen zodat mijn hartslag wat omhoog gaat maar zó bewegen dat de belastbaarheid voor mijn lichaam zo min mogelijk is. Ik zou zeggen, zeker wél een uitdaging, want waar te beginnen maar het is haar werk en ik vertrouw erop dat het goed komt. Ik wilde er graag nu aan beginnen omdat er nog wat ingrepen aan zitten te komen en een betere conditie betekend een sneller herstel. Dus eigenlijk vandaag een rondleiding en het maken van een programma speciaal voor mijn lichaam. Eerlijk gezegd zag ik er best tegenop maar tegelijkertijd had ik er enorm veel zin in. Maar helaas, om 10:15h werd ik gebeld dat ze ziek was en de afspraak moest dus verzet worden. Het gaat goed komen, daar twijfel ik niet aan maar ik was zo graag gestart. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen….

Ik heb mijn WordPress inmiddels zo ingesteld dat ik 3x in de week een melding krijg om een blog te uploaden. Misschien helpt het me om er een beetje regelmaat in te krijgen. We gaan het meemaken 🤗. Zo..dit was mijn tweede voor vandaag. Ik zeg goed gedaan Ingrid. Dank je wel voor het lezen en tot héél snel. Veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️