Laat gaan wat was, Accepteer wat is, Omarm wat komt

De kop is eraf. Ik ga bloggen. Ik vind het leuk mijn blog te beginnen met een citaat en deze als een rode draad door mijn blog te laten lopen. Een uitdaging voor mezelf om het verhaal wat boeiender te maken, zeg maar. We gaan het zien of dit lukt.

Het was nogal een ding om te starten want zit iedereen wel op mijn verhalen te wachten. Ik denk dat veel beginnende bloggers zich dat afvragen! Zo niet dan leeft het in mijn hoofd. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Ingrid en 47. Ben moeder van 2 kinderen. Een zoon van 17 en een dochter van 15. Aangezien de kids hun eigen leventje aan het opbouwen zijn en mijn man fulltime werkt wil ik iets wat geheel voor mezelf is. Ik ben volledig afgekeurd. Slechte rug, slecht lijf, gezond! hoofd. Ik moest wel iets voor mezelf gaan doen want anders word ik zo’n moeder die aan de deur gekluisterd zit te wachten tot de eerste van hun kroost thuis komt. Niet goed. Slecht zelfs. Ik heb het gevoel dat ondanks mijn handicap ik nog zoveel te bieden heb. Schrijven is voor mij een tweede natuur. Op de basisschool weet ik dat mijn leraar van de 6e klas (jaja ik stam nog uit het tot 6e klas tijdperk!!!) tegen me zei toen ik een kort verhaal inleverende “er komt ooit een Ingrid Saris boek in de winkel te liggen. Ga ervoor meisje. Je kunt het”. Dat is fijn als iemand op die leeftijd in je geloofd als niemand anders dat doet. Ik stam niet uit een gezin waar onderwijs een centraal iets was. Jammer. Voor iedereen een gemiste kans. Ik heb het later wel ingehaald door te werken en in de avonduren te leren maar ik merk nu mijn kinderen wel het “normale pad bewandelen” dat ik voor mijn gevoel wel degelijk iets gemist heb. Ik had graag gestudeerd, het studenten leven ervaren. Vrienden die dit wel hebben doorlopen zeggen dat dit overgewaardeerd wordt maar ondertussen hebben ze het maar wel mooi gedaan. Als ik nu het eerste stukje terug lees is het net of ik ontevreden ben. Laat duidelijk zijn dat ik dat absoluut niet ben. Het eerste boek moet er nog komen maar laat dit een mooie opstap zijn.

Verder vul ik mijn dagen met make-up. Ik vind het fijn er goed verzorgd uit te zien en heb dus mijn hele slaapkamer volstaan met foundations, oogschaduw paletten en alles wat daar bij hoort. Mijn man zegt vaak gekscherend dat het een uit de hand gelopen verslaving is. Misschien. Maar iets wat je zo’n fijn gevoel geeft kan toch niet verkeerd zijn. Toegegeven ik heb meer make-up dan dat ik in een heel leven op krijg en vraag me wel eens af waar deze koop woede vandaan komt. Misschien toch een stiekem gemis. Maar ik ben intelligent genoeg om hier een patroon in te herkennen. Wie weet komt dat nog. Maar ondertussen vind ik het heerlijk om de visagie van andere te verzorgen, mensen er op hun mooist eruit laten zien en soms is dit met bijna geen make-up en wil dit graag uitbreiden. Wie weet. Mijn make-up koop ik over het algemeen online bij @Boozyshop omdat uitgebreid shoppen er gewoon niet meer inzit en ik ben nog te trots om in de rolstoel te gaan zitten. Ook dit is een proces.

Ik heb al zoveel los moeten laten, denk aan werk -we waren 1,5 maand getrouwd en ik had net promotie gemaakt- door een simpele hernia, want daar is alle ellende mee begonnen heb ik nooit meer gewerkt. Ik heb vrienden zich zien ontwikkelen en andere banen zien krijgen. Zien verhuizen omdat door de andere banen dit binnen hun bereik lag. Ook nu zou je tussen de regels ontevredenheid kunnen lezen maar dat is het niet. Het is eerder verdriet dat ik me niet heb kunnen ontwikkelen zoals ik dat voor ogen had. Mijn manier van relativeren is ” het is een geluk bij een ongeluk”. Nee ik kon niet meer werken maar ik heb mijn kinderen op zien groeien. Heb elke dag bij ze kunnen zijn. Als ze ziek waren hadden we geen discussies in de ochtend wie zijn of haar baas ging bellen. Ze mochten bij mama op de bank blijven liggen en werden overladen met TLC en waren tevreden en gelukkig. Ik heb er altijd voor gewaakt ze niet “dood te knuffelen” , ze de ruimte te geven hun eigen fouten te maken. Net als hun vriendjes en vriendinnetjes samen naar school te lopen. Zelfstandigheid en empathie bij te brengen. En als ik ze nu op een afstandje bekijk denk ik dat het ons gelukt is. En laten we eerlijk zijn, moeder zijn is de meest verantwoordelijke, moeilijke 24/7 baan ooit. Ik weet niet hoe het was gelopen als mijn lijf mee was blijven doen, waarschijnlijk was ik ook blijven werken. Het is natuurlijk gek dat een vrouw een universitaire opleiding heeft genoten en dat alles in de kast zet omdat je een baby krijgt. Maar ik kijk wel eens om me heen en kan niet anders dan mezelf de vraag stellen “waarom nog aan kinderen begonnen “. Zo druk met hun baan, dure auto’s en natuurlijk allebei 1, elke gelegenheid op vakantie. “En de kinderen dan” vraag ik dan wel eens. Die kunnen toch naar de voor- tussen- en naschoolse opvang, krijg ik dan als antwoord terug!!!

Ik begin nu wel heel heftig voor een eerste blog. Het werkt heel bevrijdend om te blijven schrijven. Dus dat gaan we dan ook maar doen. Blijven bloggen, blijven schrijven.

Wat betreft mijn citaat, ik denk dat hij er inderdaad als een rode draad doorheen loopt. Ik heb moeten laten gaan wat was, mijn werk/carrière, ik accepteer dat ik door het laten gaan een moeder ben geworden en met het inslaan van deze nieuwe, spannende weg omarm ik wat komt…….

We zijn opweg. Tot morgen.