Verspil geen tijd aan ruzie, want zelfs in woede en verdriet kom je tot de conclusie; zó belangrijk was het niet

Ik ga eerst even beginnen met een korte terugblik op mijn laatste blog. “Roses are sad, voilets are crying. I’m happy outside but inside I’m dying”. Ik heb deze blog op 27 oktober geplaatst en heb daar uiteenlopende reacties opgekregen. Ik wil even één ding duidelijk maken en dit heb ik ook in mijn vorige blog gezegd; alles wat ik post is mijn! mening en nooit bedoeld iemand te kwetsen of aan te vallen. Dat heb ik gezegd. Wat ik lastig vind is dat ik reacties kreeg die ik in de blog heb besproken zoals bijvoorbeeld dat “vrouwen zich moeten kunnen ontwikkelen, we daardoor een voorbeeld zijn voor onze kinderen enz. Uit de reacties maakte ik op dat ik hier geen voorstander van was. Dan moet ik toch tot de conclusie komen dat mijn blog niet goed gelezen is want ik schrijf en ik citeer: ik zeg NIET dat we terug moeten naar de jaren ‘30, vrouwen thuis aan het aanrecht en manlief werken. Vrouwen leren door en laten ons zien dat wij (ik bedoel dan vrouwen) op vele fronten zeker niet voor mannen onder doen. In tegendeel. Ik kan mijn hele blog wel over gaan typen maar ik zeg lees hem nog eens goed en ga het gesprek dan nog eens aan. Het zijn mijn woorden en gedachten die ik heb gedeeld en het laatste wat mijn bedoeling is geweest, is dat iemand zich op een verkeerde manier aangesproken heeft gevoeld. Ik zeg genoeg 😉❤️

Het citaat van mijn blog deze keer vind ik zelf een heftige. Omdat het een onderwerp is wat me héél na aan het hart ligt. Iedereen die me kent weet dat ik niet iemand ben die ruzie maakt. Het zit niet in me en ik zie het nut er niet van in. Dat wil niet zeggen dat als ik het ergens niet mee eens ben ik geen reactie zal geven, tuurlijk meestal wel. Zéker als het over mijn kinderen gaat dan ga ik geen discussie uit de weg. Maar als ik voel dat de situatie uit de hand dreigt te lopen ben ik over het algemeen degene die uiteindelijk haar mond houdt. Ten eerste omdat ik confrontaties heel lastig vind en ik wil niemand kwetsen. Maar soms zijn er mensen die het nodig vinden om me keer op keer wél te kwetsen en niet zo’n beetje ook. En keer op keer kies ik er dan voor om in de eerste instantie mijn grens aan te geven maar als ik het gevoel krijg dat ik tegen een “5minuten brandvrije deur aanloop” kies ik toch meestal weer het pad van “omdraaien en weglopen en géén ruziemaken”.

Mijn blogs worden meer dan eens in een soort van cryptische taal geschreven omdat ik heel graag iets wil vertellen of ergens over wil praten maar geen namen wil noemen omdat ik dat niet sjiek vind. Zeker als ik weet dat, dat de persoon in kwestie waarover ik mijn blog schrijf mijn blog niet leest en zichzelf niet kan verdedigen. Dat is niet netjes. Maar een telefoongesprek zó met een gestrekt been in gaan en zó ongelofelijk in de slachtofferrol gaan zitten dat elke vorm van communicatie onmogelijk wordt, is ook alles behalve netjes te noemen. Gisteren had ik dus zo’n telefoongesprek. Een gesprek die bij mij alles op zijn kop heeft gezet. Er werd me verteld dat de problemen waar we mee kampen binnen ons gezin een direct gevolg zijn van mijn opvoeding, ik blijf te lang in zaken “hangen” (klopt, ik onthoud ontzettend veel. Maar dat doen veel vrouwen, dat is onze kracht 🤗) en ben bitter en kan niet vergeven. Dat kwetst me. Me uitmaken voor bijna een slechte moeder is iets wat ik niet makkelijk zal vergeten. Ik maak fouten, wie niet? Maar de verwijten die ik gisteren in een 45 minuten durende tirade naar mijn hoofd heb gekregen waren echt te veel van het “goede”. Soms denken mensen (sommige mensen en bijna altijd dezelfde mensen!!!) dat ze alles maar kunnen zeggen en dat daar geen consequenties uit voortvloeien maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben rustig gebleven gisteren, heb woorden weggeslikt want ik wil mensen niet kwetsen maar mijn limiet is bereikt. Ik heb mij kids geleerd mensen met respect te behandelen maar op het moment dat er geen wederzijds respect is hoef je jezelf ook niet keer op keer op je kop te laten zitten. Als ik naar mijn kids kijk luisteren zij beter naar mijn woorden dan dat ik zelf doe want om welke reden dan ook, ik laat me wel op mijn kop zitten, laat de meest stinkende vissen naar mijn kop smijten en ga vervolgens een week later op de koffie of verjaardag. Waarom? Omdat ik geen ruzie wil/kan maken. Ik wil geen dingen zeggen die bij andere mensen stinkende wonden kan achterlaten. Ik denk echter dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik eens voor mezelf moet kiezen, eens lief moet zijn voor mezelf en bepaalde boeken moet gaan sluiten. Het kan namelijk nooit de bedoeling zijn dat een ander alles maar tegen me kan zeggen, ik letterlijk extra medicatie moet gaan slikken omdat mijn stress-level te hoog wordt en ik er ziek van word om vervolgens een appje te krijgen van de persoon in kwestie met daarin de woorden “we beleven dingen anders, ik wil er niet meer over praten, het is klaar”. Hé maar dat is lekker makkelijk. Jij bent het kwijt, ik heb een bak stront over me heen gekregen en omdat je weet dat je fout zit en ik morgen verhaal wil komen halen me zo’n appje sturen. Nee, dat is zelfs voor mij niet oké?

Maar wat dan nu? Want als ik morgen na de uitslag in het ziekenhuis wél verhaal ga halen, weet ik dat ik me niet in kan houden. Er is nu teveel en er zijn teveel lelijke, slechte dingen gezegd die ik niet zomaar aan de kant kan schuiven. Dus ik kan weer de “betere” zijn in dit verhaal en mijn trots weer aan de kant zetten, het “vergeten” en weer net doen of alles niet gezegd is. Maar dat is het wel en ik heb er last van en niet zo’n beetje ook. Had ik dit verwacht? Jazeker want het is niet de eerste keer. In de loop van de tijd zijn dit soort zaken al meer dan eens gebeurd en altijd heb ik het naast me neer gezet en heb ik net gedaan of er niets aan de hand was. Want Ingrid maakt geen ruzie en ik wil al helemaal niet iemand zijn die andere mensen kwetst maar iedereen heeft eens grens…en die is nu bij mij bereikt. Ik kan dit niet meer. Dit “gevecht” houdt nu op want als ik dat niet doe, als ik die angel er niet uittrek ga ik er zelf aan onderdoor en dat kan nooit de bedoeling zijn. Daar ben ik, raar omdat over jezelf te zeggen maar ja iemand moet het doen, te goed voor.

In mijn citaat staat “want zelfs in woede en verdriet kom je tot de conclusie; zó belangrijk was het niet” maar zó belangrijk is het in dit geval wel. Nee ik ga geen ruziemaken of bedoelde kwetsende dingen zeggen maar voor één keer ga ik voor mezelf opkomen en zeggen genoeg is genoeg. Het is klaar, ik ben klaar. En ik denk dat ik dan rust krijg. En als ik iets een beetje nodig heb is dat het “rust”. Wordt vervolgd…….

Als afsluiter even iets anders. Vorige week donderdag heb ik een MRI van mijn nek laten maken. Morgenochtend krijg ik de uitslag. Ik ben niet nerveus. Het kan twee kanten op óf er wordt geopereerd en dan even de vraag welke operatie óf ze kijken het nog even aan. Wat het ook wordt, het is goed. Natuurlijk hoop ik dat ze er iets aan gaan doen want de hoofdpijnen zijn bijna niet meer te doen en zó veelvuldig aanwezig dat ik het hier thuis niet eens meer benoem want ik wil niet zeuren. Het gevolg is wel dat ik om 19:30 mijn dag erop heb zitten en vaak rond die tijd naar bed ga. Beetje bij beetje merk ik dat mijn lichaam écht aan het inleveren is en het gaat met grotere stappen dan ik zou willen. Ik vecht door, ik ga door en ga zeker niet bij de pakken neerzitten maar oh wat is mijn lijf me dankbaar als ik eens niets doe om vervolgens weer hevig in opstand te komen als ik weer wél iets doe. Ik kan die balans maar niet vinden en ik kan geen “nee” zeggen. In mijn hoofd kan ik alles dus ik verwacht van mijn lichaam dat die gewoon met mij hoofd meegaat. Ik hoef niet uit te leggen dat mijn hoofd en lichaam méér dan eens hevig in conflict zijn 😉😉.

Ik ga nu écht afronden. Het is weer woensdag dus Anne moet om 17:00 werken en ik vind het fijn als ze voor die tijd gezond heeft gegeten. Dus dat ga ik nu doen, voor het eten zorgen. Lekker burgerlijk maar vooral met heel veel liefde en aandacht. Dankjewel 🙏🏻 lieve allemaal voor het lezen. Het was weer een cryptische deze ronde en ik denk dat de mensen die me goed kennen écht wel weten waar ik het over heb maar verder laat ik het zo. Wel zo netjes, een soort van je hart luchten maar niemand kwetsen. Zouden meer mensen moeten doen. Tot snel. Héél veel liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️