Roses are sad, violets are crying. I’m happy on the outside but inside I’m dying

Heftig citaat maar niet één die betrekking heeft op mij. Ik ga door de heftige periode maar gelukkig ben ik van nature een “het glas is bijna vol” persoon dus ja soms wankel ik maar ik vind altijd op tijd mijn balans weer.

Dat gezegd hebbende heb ik dit citaat wel ergens om/voor gekozen. Vanmorgen zat ik de krant te lezen (Brabants Dagblad van maandag) en daar stond een stuk in, in het regio gedeelte over twee strijdbare jonge dames die drie uur lang op een krukje gaan staan voor een goed doel op 30 oktober a.s. Het goede doel heet “The Last Man Standing”. Vera (komt uit Oss) en Floor (komt uit Nijmegen) organiseren de Nijmeegse tak van een landelijke actie om aandacht te krijgen voor jongeren met psychische problemen. Ik zal helemaal onderaan de blog een foto plaatsen met het artikel (ik hoop dat ik niet in de problemen kom hierdoor. Mag dat eigenlijk een foto bijvoegen?. Nou ja voor latere zorg) dan kunnen jullie het artikel waar mijn blog op gebaseerd is zelf lezen.

Jongeren met psychische problemen iets waar we in ons huishouden ook iets van weten. Het is alleen schrikbarend te zien en te horen hoeveel jongeren er op dit moment kampen met deze klachten in meer of mindere maten. Ik heb in een eerdere blog weleens gezegd dat ik me niet meng in politieke discussies en daar sta ik nog steeds achter. Daar zijn blogs niet voor en ze zijn daar in Den Haag beter in dan ik maar als moeder maar ook als een empatisch mens maak ik me wel zorgen. De groep jonge mensen die nu worstelen is wel de groep mensen aan wie wij later het stokje over gaan dragen. Het is een zorgelijk idee dat we ze nú al niet voldoende kunnen begeleiden en/of helpen om mentale gezonde jonge volwassenen te worden. Waarom deze jongeren tegen zaken aanlopen is voor ieder een eigen verhaal maar het feit blijft dat er iets in hun leven is gebeurd waardoor ze het gevoel hebben niet voldoende te zijn. Ze hebben het gevoel dat ze niet meetellen, de druk is te hoog en ik kan zo nog lang doorgaan. Mijn vraag die ik me als moeder stel is: Wat hebben we gemist, verwachten we teveel van onze kids of te wel leggen we de lat niet hoog? Zijn er zaken die we zelf niet hebben kunnen doen, om wat voor een reden dan ook en willen we het toch waarmaken maar dan via onze kinderen? We leven in een heel welvaartsstaat waar de Sky The Limit is. Elke vakantie gaan we op vakantie, 2 auto’s voor de deur, twee salarissen om dit alles te bekostigen en we geven onze kids alles wat hun hartje begeert. Ten eerste we willen niet dat ze iets te kort komen. Maar ik vraag me (ten tweede!!) wel eens af: Zijn we niet aan het overcompenseren?. We zijn weinig thuis, voelen ons als ouder daar toch enigszins schuldig om en dan compenseren we het met materiaal en vooral weinig NEE zeggen want we zien onze kids als zo weinig. Maar werken we op deze manier niet een gedeelte van het probleem zelf in de hand? Merken we wel op tijd op als er iets mis is met onze kinderen. Als je kind een been breekt zie je dat meteen. Maar zo gauw er écht iets aan de hand is zoals pest gedrag op school, misschien niet mee kunnen komen of de nog moeilijkere stukken zoals het op zoek zijn naar zichzelf, signaleren we dit dan wel op tijd? Want ook wij als ouders hebben maar 24 uur in een dag en het eerlijk verdelen van de uren is een moeilijke opgave. Dit zijn, ik besef dit héél goed, gevaarlijke uitspraken. Want het is natuurlijk niet zo dat als je als ouders allebei werkt om jezelf en je kinderen een prachtig leven te geven je automatisch kinderen krijgt met problemen. Maar blijf in de eerste instantie ouder en blijf met kinderen in gesprek en blijf ze observeren, verlies ze niet uit het oog. En dan nog, ook al ben je zo oplettend, kan het je overkomen😔

Toen Robert en ik trouwde wisten we dat we kinderen wilden. Daar was geen (zeker bij mij!!) geen discussie over mogelijk. Toen wij trouwde had ik een goede baan en ik had net promotie gemaakt. Ik was zo blij als een kind. Ik werkte in een mannen wereld en om in die omgeving jezelf dusdanig te laten zien dat je een stap hogerop ging was bijzonder te noemen. Het lot besliste anders en ik heb precies 2 maanden van mijn baan mogen genieten toen ik op een zaterdagochtend een verkeerde draai maakte, binnen 5 minuten niet meer kon lopen en ik heb vervolgens nooit!!! meer verwerkt.

Terugkijkende hierop heb ik mezelf weleens de vraag gesteld “Maar als je rug goed was gebleven en je had Daan en Anne gekregen, was je dan gestopt met werken”? Eerlijk? Nee, ik denk het niet. Dan hadden ook Daan en Anne een werkende vader en moeder gehad. Maar er is voor ons beslist en als ik héél eerlijk ben is het een geluk bij een ongeluk geweest. Doordat ik niet werkte was ik er altijd voor de kids. Als ze ziek waren, als ze bang waren maar ook als het niet goed ging of als er op school iets was gebeurd. Ze hadden altijd een luisterend oor. Ik wist dus al heel snel dat er bij Anne veel zaken niet goed gingen en heb gevochten als een leeuwin voor mijn kind. Ook Daan heeft zijn dingen meegemaakt en voor hem vocht ik net zo hard. Ik wist, een onderbuik gevoel, als de kids de school uit kwamen gelopen of later als ze binnenkwamen lopen meteen, instinctief dat er iets aan de hand was en handelende daar ook meteen naar. Ik heb het hier regelmatig met Daan en Anne over gehad en die bevestigde (en nog steeds) altijd dat hun niets of weinig kon gebeuren want mama was er en die loste het op. Ik wil Robert zeker niet tekort doen want er is geen vader die er meer voor zijn kinderen was en is. Voor Daan was hij trainer, coach enz bij het voetballen en waterpolo en voor Anne was hij de trouwe toeschouwer en chauffeur als er ergens een musical 🎤 of optreden was. Een kind “maak” je letterlijk op alle fronten samen.

Ik moet nu meteen mezelf “tegenspreken“ want ik zeg niet dat we terug moeten naar de jaren ‘30, vrouwen thuis aan het aanrecht en manlief werken en als hij thuiskomt dat zijn pantoffels en zijn biertje klaarstaan. Vrouwen leren door en laten ons zien dat wij op vele fronten, door ons zorgende gen en zéér empathische vermogen, zeker niet voor mannen onder doen. Maar tegelijkertijd zeg ik wel dat in vele gevallen onze kinderen hier de dupe van worden. Het begint al als baby. Voordat onze hormoon huishouding weer normaal is ligt onze kroost al bij de voor schoolse opvang, tussen schoolse opvang én vaak ná schoolse opvang waar ze dan ook voor een kleine vergoeding kunnen eten zodat als we thuiskomen ze alleen nog maar op bed gelegd hoeven te worden en hebben we een rustige avond op de bank?? Ik heb hier in zoverre moeite mee dat als je dit allemaal uitbesteed om maar zo snel mogelijk weer te kunnen gaan werken, waarom dan überhaupt aan kinderen beginnen? (Oef, ik ga me héél erg niet populair maken met deze uitspraken). Wat ik er mee bedoel is dat we het dus ook niet meer opmerken als het niet goed gaat met onze kids want we zijn er nooit of weinig. Dat wil niet zeggen dat als beide ouders werken je kind gedoemd is te mislukken of ongelukkig te worden maar persoonlijk vind ik het wel belangrijk om ten alle tijden (niet alleen als ze klein zijn) in contact te blijven met je kinderen. Blijf in beeld, blijf ze zien, zorg dat ze het gevoel houden dat ze gezien en gehoord worden. In de puberteit hebben ze je misschien nog wel harder nodig dan als ze klein zijn. Ik heb eens ergens een artikel gelezen geschreven door een psychiater uit het AMC “Het grootste cadeau dat je je kinderen kunt geven, zijn de lichtjes in jouw ogen zo gauw ze een ruimte binnenkomen “. Ik ben dat zinnetje nooit meer vergeten.

Brengt me via een omweg weer terug naar de “strijdende dames”. De psychische nood onder onze jongeren is zo groot dat we er wel iets mee moeten doen. We bevinden ons op een punt dat we niet achterover kunnen leunen en er maar op vertrouwen dat het wel goed komt. Als we dat doen, zijn we en vooral onze kinderen, gezien. Depressie onder jongeren is heftig. Uitspraken als ik ben niet goed genoeg, ik ben niet mooi genoeg, ik hoor er niet bij. Als ik mijn eigen mening geef vindt iedereen me stom dus ik hou mijn mond maar dicht en lach maar mee. Soms leven er zinnetjes in hun hoofd die vaak niet eens uitgesproken worden maar wel een eigen leven gaan leven in hun hoofd. De maatschappelijke druk is zo mega hoog dat wij als volwassenen daar amper aan kunnen voldoen. Dus waar blijven onze jongeren dan? Opgesloten in hun hoofd waar zich nog meer doen gedachtes zich ontwikkelen en het komt pas aan de oppervlakte als het te laat is of te ver. Op het moment dat je je kind aanmeldt voor hulp doorloop je eerst gemiddeld zo’n 3 á 4 hulpverleners die allemaal iets anders vinden en als je dan eindelijk op het juiste pad bent is er een wachtlijst van soms wel een jaar!!!! En dan maar hopen dat je kind inmiddels geen 18 is geworden want dan val je dus onder het kopje “volwassenen “ en kan het hele riedeltje van voor af aan beginnen. Kom op Nederland, dit moet toch beter kunnen. Kom op ouders, dit moeten wij toch beter willen!!!

“DRIE UUR LANG OP EEN KRUKJE STAAN VOOR HET GOEDE DOEL”. Ik vind het geweldig dat onze jongeren het voor zichzelf opnemen. Deze twee dames hebben het zelf meegemaakt, het doemdenken en het hebben van een slecht zelfbeeld, dus hoe goed dat zij zich strijdbaar opstellen voor jongeren die nog in het beginnende, weer opbouwende traject zitten. Ik wil me op voorhand verontschuldigingen als ik iemand heb gekwetst of beledigd want dit zeker nooit of te nimmer mijn opzet. Ik weet waar ik het over heb en dan ben ik een thuisblijf moeder. Kinderen opvoeden is niet iets wat je er eventjes naast doet, dat de meest belangrijke taak die je hebt. En als het je gegeven is om prachtige kinderen op deze wereld te zetten bedenk je dan eens wat een voorrecht dit is én tegelijkertijd wat een verantwoordelijkheid. Want als we zwanger zijn en op die roze, blauwe of regenboog 🌈 wolk zitten zijn we daar nét iets te weinig mee bezig.

Zoals altijd, dank je wel voor het lezen. Alles wat hier boven staat zijn mijn gedachtes die ik filter. Nogmaals ik wijs niet verwijtend maar signaleer. Een hele fijne woensdag nog, het weekend is in zicht. Tot héél snel. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️