Grote veranderingen komen tot stand door kleine stapjes te nemen in de richting van je doel.

Baby-stapjes wel te verstaan. Het afwezig zijn via mijn blogs en als ik er dan eentje plaats is die ook niet van sprankelende energie heeft wel de indruk gewekt dat het niet zo goed gaat aan deze kant. Maar het is dan ook een periode van meer dan grote onrust, verlies, verdriet en grote zorgen geweest en het einde is nog niet in zich. Maar, om de woorden Lisette te gebruiken, de plaatjes die je maakt in je hoofd en de woorden die je daar aan vast hangt worden uiteindelijk jouw werkelijkheid “. Ik kan er een paar woorden naast zitten maar dit is de strekking van haar boodschap. Wat ze hiermee bedoeld is, is dat als je jezelf maar lang genoeg “verteld” dat alles klote gaat (sorry voor mijn taalgebruik😏) en je jezelf inprent dat het niet goed komt, dikke kans dat dit dan ook zo is. Kijk daarmee wil ik niet zeggen dat we alles in de hand hebben maar we kennen toch allemaal het gevoel als je jezelf oppept “kom op, komt goed (mijn levensmotto ❤️) ga ervoor” je daar toch een bepaald goed onderbuik gevoel van krijgt. Ik wel tenminste. Dat wil niet zeggen dat als ik elke dag maar een aantal keer zeg “het komt goed meisje “ dat er geen wolkje meer aan de lucht is maar het helpt me wel. De zaken waar ik de laatste twee jaren intensief mee te maken heb gehad het zieker worden van mijn ouders, eerst het wegvallen van mijn moeder, toen intensief zorgen voor papa, het toch nog plotselinge afscheid nemen van papa zijn me zéér zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Om van mijn steeds, met de dag, slechter wordende lijf en de thuissituatie nog maar niet te spreken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal te vertellen en iedereen krijgt tegenslagen op zijn of haar pad. Wat we er mee gaan doen dat bepaald hoe we er aan het einde van de dag aan toe zijn.

Toen ik twee weken geleden mijn blog aan Anne “schreef” deed ik dat met een steen in mijn maag. Ze wist het niet. Maar ik wist wel dat als ik het haar zou vertellen dat ze hier nooit haar goedkeuring voor zou geven. Er zijn mensen die mijn blog hebben gelezen en ik heb gevraagd of ik over de schreef ben gegaan, heb ik teveel prijs gegeven? Het enige wat ik terug kreeg was dat het een indrukwekkend stuk was van een moeder die zielsveel van haar dochter houdt, het even niet meer weet, zeker niet weet hoe ik haar moet helpen maar wel even een uitlaatklep zocht. Dan is het goed. Dan heb ik niets teveel gezegd. Dat weekend, omdat ik nooit geheimen heb voor mijn kinderen, heb ik Anne verteld wat ik had gedaan. Ze was niet blij, maar ook niet meer dan dat. Ik moest wel beloven het nooit meer te doen. En die belofte heb ik haar gedaan en daar houd ik me aan. Dus, buiten een hele korte update, schrijf ik niets meer over Anne, tenzij ZIJ hier haar goedkeuring voor geeft. Dat is goed. Ik heb sowieso altijd gezegd dat de essentie niet mijn verhaal was om te vertellen.

Nu mijn citaat. Ik baal ervan me te voelen zoals ik me nu voel. Machteloos soms hulpeloos. Ik herken mezelf niet, dit ben ik niet. Dus gaat er iets, stapje-voor-stapje, veranderen. Er waren nu dagen dat ik mijn make-up 💄 spulletjes niet eens een blik waardig gunde. Dat was voor mij een teken aan de wand dat ik in moest gaan grijpen. Want anders kom ik op een punt dat het terug knokken wordt ipv terugkomen. Dat wil ik niet toelaten. Dus ik heb wat zaken op een rijtje gezet, mijn cursus van Lisette weer van voor af aan begonnen, nog even twee ziekenhuis bezoeken doorstaan en dan weer naar mijn happy-place. Het rare is dat dit helemaal niet zo ernstig veel voorstelt maar ik wil weer elke lachen ipv bijna de hele dag verdrietig zijn of huilen. Ik ben er zeker nog niet maar met goede voornemens en met een ijzeren wil kom het goed.

Een hele fijne woensdag. Maak er een onvergetelijke van. Ik heb mijn blog nu de instelling gegeven om me 3x in de week te herinneren een update te doen en ik ga proberen me eraan te houden. De berichten hoeven niet altijd bijna boek edities te zijn, het mag ook korter. Dus voor mij, tot zaterdag. Liefs Ingrid ❤️❤️❤️❤️